Λίντα Καπετανέα: Eyes in the Colors of the Rain

Εάν ξέραμε πως η ζωή μας τελειώνει αύριο, τι θα θεωρούσαμε σημαντικό σήμερα;

Αν το σώμα του καθενός είναι ο αφηγητής της ιστορίας του, τι ρόλο παίζει η συνείδηση – με ποιον τρόπο επηρεάζει την εξέλιξή του; Ποιο είναι το σημείο ανάμεσα στο «Είναι» και στο «Μηδέν» όπου κανείς αποφασίζει τι επιθυμεί περισσότερο ώστε να νιώσει πλήρης; Κι είναι αλήθεια δυνατό η επιθυμία αυτή να φτάσει στην πραγμάτωση; Πόσο ή τι μπορεί κανείς να επιθυμήσει όταν το σκάφος της ύπαρξης του, το σώμα του, είναι δανεικό;

Στο Eyes in the Colors of the Rain, η ομάδα επιχειρεί να αναπτύξει ένα διάλογο με την ιδέα του «Μηδέν» ως στοιχείο που δίνει ζωή αλλά και ζει εντός της ανθρώπινης ύπαρξης. Το Eyes in the Colors of the Rain είναι ένα project σε εξέλιξη που φιλοδοξεί να γίνει ο τόπος όπου ο εσωτερικός κόσμος της σύγχυσης θα ζωντανέψει και το «Μηδέν» θα προσεγγιστεί ως δυναμικό τοπίο και όχι ως άδειος χώρος.

Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα και συγχρόνως τα σημεία αναφοράς που διατρέχουν το δημιουργικό σκεπτικό της νέας παραγωγής της ομάδας χορού RootlessRoot.

Σωματοποιώντας το Μηδέν με τη γλώσσα της Rootless Root

Το «Μηδέν» δεν είναι κάτι που το νερό και η φωτιά μπορούν να καταστρέψουν, που το μέταλλο κι η πέτρα μπορούν να τραυματίσουν. Όταν κατοικεί μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, τα δόντια της τίγρης και το κέρατο του ρινόκερου ωχριούν, τα όπλα του πολέμου δε βρίσκουν τόπο να πληγώσουν με τις αιχμές τους. Κι αν είναι έτσι, ποιος είναι ο κίνδυνος και ποιο το πάθημα του ανθρώπου;

Tao Te Ting

Το «Μηδέν» είναι ο τόπος από όπου ξεκινάμε και όπου πεθαίνουμε. Μέχρι τώρα η γλώσσα της Rootless Root αρθρωνόταν με ένα δυναμικό λόγο προσανατολισμένο στο οργανικό στοιχείο της επαφής των σωμάτων (contact). Μέσα από αυτόν εκφραζόταν το σύνθετο συναισθηματικό τοπίο του ανθρώπινου είδους. Με αυτό τον τρόπο η RR διερεύνησε σε βάθος τις φυσικές και συναισθηματικές δυνατότητες του ανθρώπινου συστήματος και έφτασε στο συμπέρασμα πως το σώμα μας είναι προέκταση του νου μας, είναι η φυσική ερμηνεία των ιδεών μας.

Αυτή τη φορά το δημιουργικό σκεπτικό του έργου μας εκκινεί από την ιδέα του απτού σώματος – του σώματος που ενοχλείται και θυμώνει εξαιτίας των επιζήμιων ιδεών, των σκέψεων και της κακής τροφής που δέχεται. Το σώμα που ασφυκτιά, που δε μπορεί να υπάρξει χωρίς χώρο χωρίς τόπο για να ηρεμήσει και να αφουγκραστεί.

Η πρόθεση μας είναι να δημιουργήσουμε ένα σώμα ενεργητικό, που μπορεί να αρνηθεί τη δύναμη του μολυσμένου μυαλού και να ταξιδέψει μόνο κι ανεξάρτητο, δημιουργώντας ένα νέο σύμπαν. Έναν άδειο χώρο που δεν έχει ανάγκη την ορθότητα στο πλαίσιο της ταχύτητας ή του χρόνου, αλλά τα όμορφα κι αστεία ελαττώματα που κοροϊδεύουν την ύπαρξη μας. Ένα σώμα που μάχεται το μυαλό και δε δέχεται να παίξει τον άβουλο υπηρέτη που δήθεν συνεργάζεται. Το σώμα που εκούσια δημιουργεί παράξενες χρονικές ακολουθίες, αποδομεί και υπάρχει μέσα από την απουσία της ορθότητας. Το σώμα που πάσχει, που είναι προορισμένο να καταστρέψει ή να σώσει τον κόσμο του και τον κόσμο των άλλων.

Δημιουργώντας μια κινητική γλώσσα που συνδυάζει την τεχνική με τα συναισθήματα, επιθυμούμε να θέσουμε νέα ερωτήματα για το ζήτημα της Σωματικότητας. Ερωτήματα που διερευνούν τι είναι μόνιμο και τι πρόσκαιρο στην αέναη διαδικασία της εξαφάνισης.

Info: Η Λίντα Καπετανέα αποφοίτησε από την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης το 1994. Μετεκπαιδεύτηκε, ως υπότροφος του Ι.Κ.Υ., στο Μerce Cunningham studio, το Μovement Research και το Dance Space στη Νέα Υόρκη, όπου επίσης συνεργάστηκε με την χορογράφο Irene Hultan. Στην Ελλάδα συνεργάστηκε με ομάδες χορού, συμμετέχοντας και σε παραστάσεις στην Ευρώπη, ενώ το 2002 το Υπουργείο Πολιτισμού της απένειμε το \\”βραβείο καλύτερης ερμηνείας\\”. Από το 2002 είναι μέλος της ομάδας ULTIΜA VEZ του Wim Vandekeybus. Aπό το 2006 αποτελεί μέλος του διδακτικού προσωπικού της Κ. Σ. Ο. Τ. Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας ROOTLESSROOT.