Εκεί, στο σπίτι της Αλυκής: Εργαστήρι γραφής από το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης

Σ’ ένα υπέροχο σκηνικό στημένο από τη φύση, όπου παπαρούνες και πύρανθοι συνομιλούν με κλαδιά που ξεπλένει η αλμύρα, κάτω απ’ το φως της Πανσελήνου όπου όλα είναι δυνατά και το αδύνατο γίνεται δυνατό, ανακαλύψαμε τον τρόπο που στήνονται συγγραφικά οι λέξεις, τη μέθοδο που ενσαρκώνονται οι ήρωες μιας μυθοπλασίας, τη γεύση που παίρνουν τα κείμενα απ’ τα αλάτι της ανθρώπινης μνήμης.

Εκεί στο πανέμορφο σπίτι του φύλακα της Αλυκής, βουτήξαμε το μελάνι μας στο κύμα της ακροθαλασσιάς και ταξιδέψαμε σε χώρο, χρόνο, εικόνες και αναμνήσεις και δημιουργήσαμε κείμενα που θα κάνουν πλέον παρέα στους γλάρους, στον φύλακα του σπιτιού και τον γέροντα Όλυμπο που πάντοτε στην αγκαλιά του γέρνει η Δύση.

Ευχαριστούμε τον Μορφωτικό και Πολιτιστικό Σύλλογο Αγγελοχωρίου για τη μοναδική φιλοξενία. Την Ειρήνη Λαρδούτσου για τη σχεδίαση και υλοποίηση του εργαστηρίου! Την αέρινη Νάνσυ Δρούγκα που μας έκανε να πετάξουμε μαζί της και την Αίθρα Ζαγοριάνου που ο ήχος από το τσέλο της έσμιξε με τον ήχο των κυμάτων. Τον Χρυσόστομο Κούρτη για τις μουσικές επιλογές και τις υπέροχες φωτογραφίες. Και φυσικά ευχαριστούμε όλους τους συμμετέχοντες που μας συντρόφεψαν!

Κάποια από τα κείμενα που μας χάρισαν!

Τώρα που δεν έμεινε τίποτα να φυλάξεις, τώρα που δε βλέπω τ’ ανάκατα μαλλιά σου, τώρα σε νοιώθω στη γεύση του κρασιού, στο άρωμα του αλατιού και στην ενέργεια που βολοδέρνει γύρω μου και τρυπώνει στο κορμί μου!
Θα σ’ έχω πάντα στο εξής κοντά μου να συντροφεύεις τα πιο γλυκά όνειρά μου!
Κώστας Μεταλλίδης

Αγαπητέ φύλακα
Κατ’ αρχάς να σε ευχαριστήσω για τη φιλοξενία στον ατομικό δημόσιο χώρο σου, που η παρουσία σου φανερή και ανύπαρκτη για τα μάτια μας, μας αποκάλυψε άλλους κόσμους, κρυμμένους στην ψυχή μας.
Και πάλι σας ευχαριστώ
Κική.

Γειά σου,
παρ’ όλα αυτά δεν σου λέω γεια.
Είσαι ο φύλακας που φυλάς αξίες. Ο φύλακας είσαι εγώ.
Ηλίας Στεφανίδης

Με έπεισες.
Δεν χρειάστηκε πολύ. Το ίδιο και εγώ πιστεύω και εγώ.
Οι άνθρωποι γεννιόμαστε θάλασσες, απύθμενες, τρικυμισμένες, σκοτεινές μα και εύπλοες. Ο ήλιος όμως, πες τον οι άλλοι άνθρωποι, οι ατυχίες της ζωής, τα βάσανα, μας εξατμίζουν, σύννεφο μας κάνουν και στερεύουμε. Και τότε μένει μόνο αλάτι. Αλυκές γινόμαστε και σωροί μ’ αλάτι. Και θέλει φύλακα αυτό το αλάτι γιατί είναι τελικά η ψυχή μας. Πρέπει να μείνεις εδώ. Το έχει ανάγκη αυτό που είμαι, αυτό που έμεινα τελικά όταν έπαψα να είμαι θάλασσα.
Γιάννης Μπαχάς

Αξίζεις. Ακόμη και αν εκείνη δε σε αγάπησε όπως σου άξιζε. Προχώρα.
(Ανώνυμο)

Αντίδωρο για τα ωραία που μας πρόσφερες, σου χαρίζουμε μια δύση, ένα φλαμίγκο, έναν Όλυμπο να σε χαιρετάει από αντίπερα.
Μαρία Κρουστάνη

Μη κλαις και μη λυπάσαι που βραδυάζει, θα ξημερώσει μια καινούργια μέρα.
Δέσποινα

Να γελάς φίλε μου, να γελάς
την καρδιά σου να ανοίγεις
και αγάπη να σκορπάς.
Να γελάς και με σφιχτά τα χείλη
ώστε σαν ο πόνος φύγει
της χαράς η αίσθηση να μείνει.
Στέλλα

Όσος χρόνος και να περάσει το σπίτι σου θα είναι μαγνήτης των πονεμένων, των ερωτευμένων, των ρομαντικών.
Ευχαριστούμε
Ελένη

Φίλε μου δεν είσαι μόνος.
Μη φοβάσαι. Οι θύμισες πάντα θα σε συντροφεύουν. Η θάλασσα πάντα θα είναι δίπλα σου. Οι κορμοράνοι ποτέ δεν θα σε ξεχάσουν.
Δεν είσαι μόνος!
(Ανώνυμος)

Ησύχασε ψυχή μου!
Ησύχασε καρδιά μου. Θα γυρίσω πίσω. Άλλωστε σου έχω πει πως θα είμαι πάντα κοντά σου αλλά και μακριά σου το σύμπαν είναι ατελείωτο αλλά και τόσο μικρό στην ψυχή σου και στην ψυχή μου.
Βάσω

Αλυκή Αγγελοχωρίου
Ήμουν εδώ. Σε είδα.
Είδα την ζωή σου, βήμα βήμα.
Ένοιωσα την μοναξιά σου.
Ένοιωσα την ψυχή σου να προσδοκά, να περιμένει ένα χαμόγελο. Ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Θα ξανάρθω!
Δεν σου λέω αντίο.
Εις το επανιδείν αγαπημένε φίλε!
Λένα Ζαΐμη

Σε ευχαριστώ για τη φιλοξενία που μου προσέφερες.
Που με δέχθηκες στη φωλιά σου αυτή την τόσο μοναδική.
Φύλαξες την ομορφιά της φύσης, της αλμύρας. Φυλώ την ανάμνησή σου.
Η φωνή και η μορφή σου μοναδικές!
Σε ευχαριστώ!
Μαρία Κατσανίδου.

Καταφύγιο το γερασμένο σπίτι σου, θαλπωρή στους ρημαγμένους καιρούς μας. Το κάθε ράγισμα, το κάθε κεραμίδι μια καινούργια ευχή για έναν κόσμο γεμάτο πληγές.
Αλάτι στην πληγή, μα τι πόνος!
Και όμως τα τρόφιμα στο αλάτι α βάζουν για να διατηρηθούν.
Πόνος και αλάτι, θάλασσα και υπόσχεση/
Βασιλική Παπακωνσταντίνου.