Οκτώβρης. Στην καρδιά του φθινοπώρου, στην αρχή μιας μεγάλης διαδρομής, στη μέση, ίσως, μιας μεγάλης περιπέτειας. Στην κάθε μέρα που περνά, ψάχνω να βρω μια εικόνα, μια σκέψη, μια αφορμή να βγάλω από το μυαλό μου τα αναπάντητα ερωτηματικά που ετούτη η πανδημία έχει δημιουργήσει. Και όπως όλοι ξέρουμε, οι άσχημες σκέψεις, μπορούν να αντικατασταθούν μόνο με όμορφες. Το ίδιο όπως και η απαισιοδοξία μπορεί να αντικατασταθεί με αισιοδοξία. Το ίδιο όπως και μια κακή συνήθεια μπορεί να παραμεριστεί από μια καλή συνήθεια. Και ποια μπορεί να είναι καλύτερη συνήθεια από την επιστροφή στο διάβασμα, από την επιστροφή στην αθωότητα και την ελπίδα;
«Η μωβ ομπρέλα» είχε έρθει στα χέρια μου από καιρό, αλλά την κρατούσα στο δωμάτιο μου ολόκληρο το καλοκαίρι. Περίμενα τη στιγμή που θα νιώσω έτοιμος για ένα ακόμα ταξίδι στις ιστορίες της Άλκης Ζέη. Γιατί η Άλκη Ζέη για εμένα είναι κάτι ανώτερο και τα βιβλία της κάτι «ιερό» για να τα «σπαταλήσω» σε μια περίοδο που η ψυχή μου ήταν θυμωμένη. Όταν λοιπόν οι ρυθμοί έπεσαν και εγώ ένιωσα πως ήρθε η στιγμή να βάλω κάτι τρυφερό μες τη ζωή μου, ήταν και τότε που η μωβ ομπρέλα ξεκίνησε να μου κάνει συντροφιά και να γλυκαίνει τις βραδιές μου. Ήταν τότε που οι λέξεις με επέστρεψαν ξανά στην πιο αθώα περίοδο της ζωής μας. Στα παιδικά χρόνια.
Η μικρή Ελευθερία, τα πειραχτήρια αδέλφια της, ο αυστηρός μπαμπάς, η υπομονετική μαμά, ο κύριος Μαρσέλ, η Βίτω, ο ανοιχτοχέρης θείος Μίλτος και ο εξευγενισμένος Μπενουά. Μπορεί όλοι τους να ήταν πρωταγωνιστές σε ένα βιβλίο, αλλά για τη μία βδομάδα που κράτησε η ανάγνωση, εγώ ένιωθα ότι ζούσα μαζί τους στην ίδια γειτονιά. Ζαβολιές, τιμωρίες, γέλια, γάμοι, μικρά νοικοκυριά και μεγάλα όνειρα. Η αλήθεια είναι ότι ζήλεψα το δυναμισμό της Λέτρως, όπως φώναζαν τα αδέλφια της την Ελευθερία, θαύμασα την ωριμότητα του Μπενουά και χάρηκα τη στάση ζωής του θείου Μίλτου. Είτε με παχιές είτε με λιγνές αγελάδες, εκείνος ήταν πάντα με ένα χαμόγελο στο στόμα και πάντα έτοιμος να ρίξει έναν χορό.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Δεν ξέρω πως, αλλά κάθε φορά που πιάνω στα χέρια μου ένα βιβλίο της Άλκης Ζέη, η χαρακτηριστική γραφή της με ταξιδεύει σε έναν κόσμο γεμάτο αισιοδοξία, ελπίδα και όνειρα. Έτσι και τώρα, «η μωβ ομπρέλα», με βοήθησε να μεταφερθώ σε μια εποχή τόσο απλή, γνώριμη και απαλλαγμένη από τις απειλές της δικής μας καθημερινότητας. Με βοήθησε να ξεχαστώ, να λησμονήσω, να ανασυγκροτηθώ και να εκτιμήσω τις μικρές εκείνες στιγμές που έκαναν και τη δική μας παιδική ηλικία τόσο ξεχωριστή και αναντικατάστατη.
Γι’ αυτό και χαίρομαι να γράφω για βιβλία σαν αυτό, γιατί είναι σαν να μοιράζομαι με τη σειρά μου ένα κομμάτι της ενέργειας που πήρα. Μιας ενέργειας που ήταν ένα μικρό δώρο ετούτη την περίεργη περίοδο. Μιας ενέργειας αθώας και γλυκιάς, που έχουν μόνο τα παιδιά και μόνο εκείνα μπορούν να μεταφέρουν. Ανοίξτε λοιπόν την ομπρέλα σας και, ό,τι χρώμα και αν είναι, μείνετε προστατευμένοι από κάθε τι δυσοίωνο και αφεθείτε στην τρυφερότητα που κάποια βιβλία μπορούν να σας προσφέρουν…
Καλή ανάγνωση!
«Η μωβ ομπρέλα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, τις οποίες και ευχαριστούμε για τη συνεργασία.
