Για εμένα προσωπικά, ως γέννημα θρέμμα της Ύδρας, ήρωες όπως η Μπουμπουλίνα, ο Μιαούλης ή ο Κανάρης, είχαν πάντα μια ξεχωριστή θέση στη ζωή μου. Τα ονόματά τους ακούγονταν συχνά πυκνά στο σπίτι μας, στις συζητήσεις των μεγάλων, στο σχολείο, με τους δασκάλους να μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε απόγονοι εκείνων που έφεραν την ελευθερία στην πατρίδα μας.
Τότε, ίσως να μην καταλαβαίναμε το μέγεθος ή να μη γνωρίζαμε τη σημασία μιας τέτοιας «κληρονομιάς». Μα καθώς τα χρόνια περνούσαν, και ειδικά στις ημέρες μας, η ελευθερία μοιάζει τελικά το πιο πολύτιμο αγαθό και σε αυτούς τους ήρωες χρωστάμε τώρα την «ελεύθερη» ύπαρξή μας.
Το βιβλίο για τη ζωή της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας ήταν στη βιβλιοθήκη μου από τις πρώτες ημέρες της κυκλοφορίας του. Εικόνα γνώριμη, ξεκίνησε τη ζωή της στη Ύδρα και την έχασε στις Σπέτσες, σκεφτόμουν ότι η ζωή της μου ήταν γνωστή από παλιά, οπότε και άργησα να πάρω το βιβλίο στα χέρια μου.
Ένα βράδυ όμως, σε μια κατάσταση απογοήτευσης και θυμού για όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, άνοιξα το φύλλο της βιβλιοθήκης και το πήρα στα χέρια μου χωρίς δεύτερη σκέψη. Είχα ανάγκη να πάρω λίγο από τη δύναμη μιας γυναίκας που δεν τη φόβισε τίποτα. Ξάπλωσα, χαμήλωσα το φωτισμό και αφέθηκα στην ιστορία…
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Καθώς τα μάτια μου κυλούσαν πάνω στις λέξεις, ένιωθα σαν να παρακολουθώ μία ταινία με θέμα τον ηρωισμό, την αυτοθυσία, την αγάπη για την Ελλάδα, την πίστη στη νίκη και την ελευθερία. Διάβαζα και θαύμαζα το θάρρος, την αποφασιστικότητα και τον αλτρουισμό μιας γυναίκας που έβαζε το προσωπικό συμφέρον τελευταίο και το συμφέρον της πατρίδας της πάνω απ΄ όλα.
Θυσίασε την προσωπική της ευτυχία, την προσωπική της περιουσία, την άνετη ζωή που θα μπορούσε να έχει, μόνο και μόνο για να δει την Ελλάδα ελεύθερη, τους Έλληνες μονιασμένους και τη ζωή έτσι όπως θα έπρεπε να είναι. Προσπάθησε, παρακάλεσε, θυσίασε, ηγήθηκε, κινδύνεψε και θα τα έκανε ξανά και ξανά, όπως έλεγε η ίδια, αρκεί να μπορούσε να δώσει στους Έλληνες την πολυπόθητη ελευθερία.
Και αυτή την ελευθερία την κέρδισε! Όχι όμως μόνο για τον εαυτό της. Αλλά για όλους! Γιατί έτσι ήξερε, γιατί έτσι ένιωθε, γιατί αυτός ήταν ο στόχος.
Ο «ηγέτης», πρέπει να παλεύει για την πατρίδα και όχι για το συμφέρον του. Αλήθεια, πόσο μακρινό μοιάζει αυτό από τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα;
Μέσα από τις λέξεις της Αναστασίας Μακρή, στην ειδική, συλλεκτική αυτή έκδοση από τις Εκδόσεις Άγκυρα, έστω και από την ασφάλεια του κρεβατιού μου, μπόρεσα για λίγο να γυρίσω πίσω, να θυμηθώ τι σημαίνει να είσαι Έλληνας, τι σημαίνει να είσαι Άνθρωπος, τι σημαίνει να είσαι Πατριώτης. Ίσως, για λίγο, να αισθάνθηκα και μια περηφάνια για το τι σημαίνει να είσαι απόγονος μιας τέτοιας κληρονομιάς, μιας τέτοιας ιστορίας…
Όσα κι αν νόμιζα τελικά ότι ήξερα, μάλλον είχα πέσει έξω. Μια τέτοια τεράστια ιστορία σαν της Ελλάδας δεν μπορεί να αποστηθιστεί. Μια τέτοια ιστορία δεν μπορεί να διδαχθεί και να τελειώσει στα βιβλία του σχολείου. Η μνήμη έχει ανάγκη την επανάληψη και η ψυχή έχει ανάγκη την περηφάνεια.
Έκλεισα το βιβλίο και το ακούμπησα με έναν ιδιαίτερο σεβασμό στο κομοδίνο. Το επόμενο πρωί το επέστρεψα στη βιβλιοθήκη μου. Όχι στο ίδιο σημείο. Τώρα στέκεται όρθιο, με το εξώφυλλο προς τα έξω και με το βλέμμα της Μπουμπουλίνας να μου θυμίζει ότι αυτός ο «αγώνας» πρέπει να κερδηθεί…
Το βιβλίο Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, της Αναστασίας Δ. Μακρή, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγκυρα σε εικονογράφηση της Εύας Καραντινού.
