Οι υποψηφιότητες των φετινών βραβείων Όσκαρ, θεωρούμε πως περιλαμβάνουν εξαίρετες ταινίες, οι οποίες συμβαδίζουν πλήρως με το πνεύμα της εποχής. Της δικής μας εποχής. Των συγκρούσεων, των αναταραχών, της αδικίας, του δικαίου, των αναβρασμών.
Ολόκληρος ο κόσμος φλέγεται. Η νέα γενιά, αμφισβητεί τις παραδοσιακές αξίες και μάχεται για τον αναγχρονισμό τους. Η πατρίδα, η θρησκεία, η οικογένεια, με τα οποία γαλουχηθήκαμε από μικρά παιδιά, παύουν να αποτελούν «ηθική» προτεραιότητα.
Η δικαιοσύνη, η ισότητα, ο αντιρατσισμός, ο φεμινισμός, είναι τα προτάγματα των νέων και των απανταχού ελευθεριακών. Φυσικά, η εκμάθηση της ιστορίας των λαών και των αγώνων, γεννιέται σαν φυσική ανάγκη στις ψυχές και στο νου των ανθρώπων. Η ιστορία, «ατόφια» χωρίς πολιτικές και εθνικιστικές προσθήκες.
Η Δίκη των 7 του Σικάγου έρχεται να αναπληρώσει αυτό το κενό της νεότερης ιστορίας. Η Αμερική βομβαρδίζει το Βιετνάμ. Πλήθος φωτογραφιών με τις φρικαλεότητες αυτού του πολέμου που διήρκησε 20 ολόκληρα χρόνια, κάνουν τον γύρο του κόσμου. Δολοφονημένοι και δολοφονημένες παντού. Πόνος & Θλίψη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Άνθρωποι από όλο τον κόσμο, από τους δημοκρατικούς πολίτες, μέχρι τους χίπιζ και τους Μαύρους Πάνθηρες, αντιδρούν και καταπνίγονται στο αίμα τους, που ζητάει την λήξη του αιματηρού πολέμου. Ειρωνία.
Η ταινία, δεν εστιάζει στα δεινά του πολέμου, αλλά στην κρατική και συνάμα κοινωνική αντιμετώπιση των αγώνων και εξεγέρσεων ενάντια σε καθεστώτα και πολιτικές που γεννούν νεκρούς εικοσάχρονους στρατιώτες και άμαχο πληθυσμό στο βωμό των συμφερόντων.
Παρουσιάζεται λοιπόν, μια ιστορία 7 αγωνιστών οι οποίοι διαφέρουν ιδεολογικά. Βρίσκονται ωστόσο, για ένα κοινό σκοπό, την λήξη του πολέμου, στο Σικάγο, εκεί που συνεδριάζουν, οι άνθρωποι – αιτία του πολέμου.
Ο ένας από αυτούς είναι έγχρωμος και ανήκει στους Μαύρους Πάνθηρες. Ο μόνος προφυλακιστέος, ο μόνος που κακοποιείται ακόμα και μέσα στο δικαστήριο από την αστυνομία. Δεν του παρέχεται η δυνατότητα έφεσης λόγω απουσίας δικηγόρου, ούτε και να εκπροσωπήσει τον ευατό του. Ο σύντροφος του από τους Μαύρους Πάνθηρες δολοφονείται από την αστυνομία. Κατηγορείται μάλιστα για ανθρωποκτονία.
Ο διαχωρισμός των κατηγορουμένων από την αστική δικαιοσύνη, σε έγχρωμους και μη, αποσαφηνίζει πλήρως τα ρατσιστικά θεμέλια που πλαισιώνουν τις αρχές των ΗΠΑ. Και φτάνουμε, δεκαετίες μετά, στο BlackLivesMatter. Το αντιρατσιστικό κίνημα της εποχής μας, μετά τις δολοφονίες έγχρωμων πληθυσμών από την αστυνομία στις ΗΠΑ φαντάζει διαχρονικό. Φωνές ενώνονται, κορμία χτυπιούνται καθώς φωνάζουν για ισότητα. Καθώς φωνάζουν να αποδωθεί δικαιοσύνη για τους δολοφονημένους, δολοφονημένες. Χρέος της κοινωνίας να μην υπάρξουν άλλοι, άλλες.
Οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι βάζουν στην άκρη τις ιδεολογικές τους διαφορές και εναντιώνονται στον έναν και μοναδικό εχθρό. Τον πόλεμο και όσους τον γεννάνε. Οι πολιτικές τους κόντρες, η διαφορετική κοσμοθεωρία τους, θα περίμενε κανείς να τους κρατήσουν αποξενωμένους μεταξύ τους. Και αυτό συμβαίνει, ωσότου να καταλάβουν πως ο εχθρός, βρίσκεται ψηλότερα…
Φυσικά και η δίκη, είναι πολιτική. Οι ένορκοι τρομοκρατούνται μέσω προβοκάτσιας εις βάρος των Μαύρων Πανθήρων, παρουσιάζονται ψευδή στοιχεία από τις αρχές, δικηγόροι εκβιάζονται, δικηγόροι χρηματίζονται.
Τι σκέψεις μας γεννήθηκαν;
Σε κάποιο βαθμό όλα είναι ρεαλιστικά. Δεν υπάρχουν σύνορα ανάμεσα στη φαντασία και στο πραγματικό, έλεγε ο Ιταλός σκηνοθέτης Φρεντερίκο Φελίνι.
Και θα συμφωνήσουμε. Φυσικά τα γεγονότα που παρουσιάζει η ταινία βασίζονται στην αλήθεια. Μαζί με την φαντασία λοιπόν του σκηνοθέτη γεννιέται η βάρβαρη αλήθεια, που θρέφει η εκάστοτε εξουσία.
