Μικρές και μικροί ήμασαταν ακόμα, όταν έφτασε στα χέρια μας η ποιητική συλλογή “Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας”,του Τάσου Λειβαδίτη.
Σ’ εύρισκα, αγαπημένη, στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων.
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου
αγαπημένη μου.
Mα και τι να πει κανείς
όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου
τόσο μεγάλα.
Ύστερα ερχόταν η βροχή.
Mα έγραφα σ’ όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ’ όνομα σου
κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας. Kράταγα τα χέρια σου
κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη. Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα,
στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη…
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Όλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο, αγάπη μου
τότε που μου χαμογελούσες.
Τον Τάσο Λειβαδίτη, πολλοί τον αποκάλεσαν ποιητή του Έρωτα και της Επανάστασης. Εμείς θα αποκαλέσουμε την πένα του, «μήτρα» που κυοφορεί την χαμένη ευαισθησία του κόσμου και που γεννάει τον έρωτα τρέφοντας τις ψυχές των ανθρώπων και την επανάσταση, η οποία έρχεται όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιεί, πόσο μας αξίζει να ζήσουμε τον έρωτα μας, δίκαια, ίσα, ελεύθερα, με πάθος.
Σε κάθε γραπτό του, κρύβει μια δική του ιστορία, που όλες και όλοι μας κάνουμε δική μας. Η επαναστατική ιστορία του ποιητή, πλάι στην ΕΠΟΝ, και στους τόπους εξορίας Μακρόνησος και Αϊ Στράτη, γεννούν μια ποιητική αλήθεια. Εκείνη η αλήθεια που μας θυμίζει, πως όποιος έμαθε να προσκυνάει μονάχα τις αξίες, τα ιδανικά του και την ίδια την ζωή, θα βασανιστεί, θα εξοριστεί, θα στοχοποιηθεί, αλλά ποτέ του – της – δεν θα πτοηθεί.
Δυο μεγάλα μάτια που αγάπησε, θα του ζεσταίνουν την καρδιά σε τόπους μακρινούς. Τα γεμάτα αλήθεια αλλά και πόνο μάτια των συντρόφων του, η χειραψία και η αγκαλιά τους, θα τον συμπονούν και θα του λένε δίχως τα λόγια που συνοδεύει η φωνή “Οι χαμένοι είναι όσοι δεν πίστεψαν στην αλλαγή και στην ελευθερία του ανθρώπου”.
Και τότε κανείς άνθρωπος δεν θα νιώθει πια μόνος.
