Όπως σημειώνει στον κατάλογο η επιμελήτρια της έκθεσης, Ελισάβετ Πλέσσα:
«Η Ελέσα Αντύπα ζωγραφίζει εκ του φυσικού, επιχειρώντας να αποτυπώσει στον καμβά της αυτό που βλέπει. Την ίδια στιγμή, παράδοξα, τις διαστάσεις του καμβά της μοιάζει να τις καθορίζουν οι ορίζοντες του βλέμματός της.
Μοντέλο της Αντύπα μπορεί να είναι εξίσου ένα κομμάτι ύφασμα, ένα ρούχο που στο έργο της αποκτά παράλληλη ζωή με τη ζωή του σώματος το οποίο ντύνει. Τα πολύβουα λουλούδια ενός φορέματος επαναλαμβάνονται σαν μοτίβα μέσα στη σύνθεση δημιουργώντας έναν διάκοσμο που, ενώ υπηρετεί το κυρίως θέμα, ταυτόχρονα αυτονομείται από το καθήκον της περιγραφής, διεκδικώντας έναν άλλο –ίσως και τον ισχυρότερο– ρόλο στη θεματική του έργου. Όπως η αγάπη για τη λεπτομέρεια παρασύρει το μάτι πέρα από το φαινομενικό κέντρο βάρους του έργου, η ίδια η ζωγραφική της χειρονομία ωθεί πρόσκαιρα την Αντύπα στον αυτοσχεδιασμό, εκεί όπου συναντά την παιγνιώδη χαρά της ζωγραφικής.
Επανερχόμενη στην εποπτεία του βλέμματος, η ζωγραφική της Αντύπα δεν συμπεριλαμβάνει αλλά απομονώνει εκείνο που η ματιά της ξεχωρίζει κάθε φορά σαν ουσιώδες. Τα έργα της, ακραία στενόμακρα ή πιο συμβατικού φορμά, έχουν συχνά μια σχεδόν φωτογραφική σύνθεση, γιατί δεν περικλείουν αλλά αποκλείουν τη ζωή που συνεχίζεται εκτός του τελάρου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η ζωγραφική εδώ δεν είναι παράθυρο αλλά μια χαραμάδα, που καθιστά το λίγο της εικόνας πολύτιμο και που ευθύνεται για τις σαρωτικές προοπτικές, για τα σώματα που γλιστρούν προς το μέρος μας, τα σώματα που μετά βίας χωρούν στο κάδρο. Ο εγκλεισμός των μορφών της Αντύπα στο πλαίσιο της ζωγραφικής της επιφάνειας, δεν γεννιέται από μια ιδέα αλλά προκύπτει ως αποτέλεσμα του τρόπου της να βλέπει, του τρόπου της να ελέγχει βλέποντας. Το βλέμμα της αποκόβει αυτό που αντικρίζει για να το χωρέσει στο υλικό αντίστοιχο της οπτικής της, που είναι ο καμβάς της. Ο περιορισμός σε ένα πλαίσιο ασφυκτικά στενό δημιουργεί ζωγραφικά πεδία περίφρακτα, που δεν επιτρέπουν την πρόσβαση παρά μόνο τη θέαση: ο εγκλεισμός στο κάδρο είναι ψυχικός – αυτός της ζωγράφου και εκείνος που προτείνεται από το έργο της σαν ένας χώρος περίκλειστα πνευματικός».
Σύμφωνα με τον εικαστικό Αλέκο Κυραρίνη, που επίσης προλογίζει την έκθεση: «Η Ελέσα Αντύπα ζωγραφίζοντας δεν ψάχνει το κέντρο του κόσμου, ψάχνει το δικό της κέντρο. Και έτσι ελπίζει να γίνει μέρος του κόσμου. Αυτό ακριβώς καθιστά την προσπάθειά της γνήσια και ουσιαστική. Με ορατές τις καταβολές από την πρόσφατη μαθητεία της και με εξασφαλισμένη μια στέρεη αισθητική βάση, τολμά να μετεωριστεί εξασκούμενη σε μία ζωγραφική που θα έκανε κανείς ταλαιπωρούμενος από έναν καλλιτεχνικό ψυχισμό και μια ξεκάθαρα καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία».
Η έκθεση συνοδεύεται από πλήρως εικονογραφημένο δίγλωσσο κατάλογο (ελλ-αγγλ) με κείμενα της ιστορικού της τέχνης Ελισάβετ Πλέσσα και του ζωγράφου Αλέκου Κυραρίνη, από όπου και προέρχονται τα παραπάνω αποσπάσματα.
Ελέσα Αντύπα
Η Ελέσα Αντύπα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1990. Σπούδασε Ψυχολογία στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 2013. Στη συνέχεια διδάχθηκε Ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με καθηγητές τον Άγγελο Αντωνόπουλο και τον Πάνο Χαραλάμπους (2013-2018). Παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα Ζωγραφικής στην Ομάδα Τέχνης «Σημείο» με δασκάλους τον Γιώργο Ρόρρη και την Κάλλια Τριανταφύλλου (2015-2019). Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Αυτή είναι η πρώτη της ατομική έκθεση.
Ομαδικές εκθέσεις
2014
Έκθεση σπουδαστών και απόφοιτων της ΑΣΚΤ στο πλαίσιο Ημερίδας για τον ρόλο της Λογοτεχνίας και της Τέχνης στην Εκπαίδευση, Βυζαντινό Μουσείο Θεσσαλονίκης
2015
Έκθεση του Α´ Εργαστηρίου ζωγραφικής της ΑΣΚΤ, Πινακοθήκη Γρηγοριάδη, Νέο Ηράκλειο Αττικής
2017
Θυμάμαι, έκθεση στο πλαίσιο Ημερίδας για τη Νόσο του Alzheimer, Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, Αθήνα, επιμέλεια Ίρις Κρητικού
