Ένα από τα πλεονεκτήματα της μεταπρωτοπορίας, όπως συμβατικά ορίζεται η σύγχρονη εποχή, είναι το pastiche, το συνονθύλευμα, δηλαδή, παλαιότερων μοτίβων, που απενεχοποιημένα επανέρχονται και εκλεκτικά σταχυολογούνται, στο πλαίσιο του μορφοπλαστικού πλουραλισμού ως εικαστικού ζητούμενου.
Ο νόστος, λοιπόν, για την παράδοση- ως πρόκριμα της μετανεωτερικότητας -είναι εκείνος που ουσιαστικά νομιμοποιεί την αισθητική του vintage σε όλο το φάσμα του υλικού πολιτισμού, από την αρχιτεκτονική και την υψηλή τέχνη, έως τη μόδα, το styling και το interior design. Ό,τι παλιό δεν είναι απαραίτητα μουσειακό, απαρχαιωμένο, καταδικασμένο νομοτελειακά στην αποσύνθεση, αλλά ξεφεύγει από την εντροπία του και καρμικά μετεμψυχώνεται, φέροντας πάντα κάτι ιερό από το ήθος και την ακεραιότητα του παρελθόντος, που πάντοτε, αυτόματα σχεδόν, ταυτίζεται με το ανόθευτο της γλαυκής μας θύμησης.
“Μόνο ο χρόνος, άλλωστε, καθαγιάζει”, όπως έγραφε ο Baudelaire.
V for Vintage. Ένας φόρος τιμής σε αφηγήματα που ενεργοποιούν οικειοποιητικούς μηχανισμούς στα ξεκούρδιστα κυτία του υποσυνείδητου. Αποκτήματα, κάποτε χρηστικά ή αγαπημένα, τυπωμένα σε ξεθωριασμένο κλικ πολαρόιντ, ενεργήματα μνήμης που στροβιλίζονται σε position arabesque υπό το οξειδωμένο ηχόχρωμα μιας γραναρισμένης σονάτας του Bramhs. Κάθε τι υλικό και άυλο που παρέρχεται και ανακαλείται ως υπόμνηση, ξορκίζοντας σαν πηγή παραμυθίας την απώλεια.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η ηδυπαθής έκφραση ενός art nouveau μοντέλου σε cart postale της εποχής, που περνά μέσα από το instantane στην αθανασία, όπως, αντίστοιχα, πιο ανεπιτήδευτα, τα αμήχανα βλέμματα στα πρόσωπα των καλεσμένων σε οπτικό τεκμήριο μιας οικογενειακής γιορτής. Η βελούδινη ταπετσαρία ενός βιενέζικου καναπέ με ξυλόγλυπτο ερεισίνωτο, ένα πορσελάνινο λαβομάνο, φαγωμένοι καβάλοι από κοτλέ παντελόνια, ίσως μια ντισκομπάλα ή μια συλλογή από αυτοκόλλητα panini με τους ήρωες μιας σαπουνόπερας των 80s, η μυρωδιά ακόμα αγιοκλήματος και γιασεμιού σε κάποιο θερινό σινεμά με ασπρόμαυρη προβολή και παγωμένη γκαζόζα ανά χείρας.
Θραύσματα μνήμης που ίσως να μυρίζουν ναφθαλίνη, σκονισμένα σε μιαν αποθήκη, στοιβαγμένα δίπλα σε έναν κάδο ανακύκλωσης, εκλεκτικά όμως, όσο και παράδοξα, ενοποιημένα με το παρόν. Ένα memory boom σε αντικείμενα αταίριαστα, υβριδικά, ετερογενή, που επανέρχονται στο παρόν σαν οφθαλμαπάτη, αναμοχλεύονται σαν χωροχρονικό απείκασμα στη χρονομηχανή του Προύστ και αναπόδραστα, αναβαπτίζονται.
Vintage, λοιπόν. Ηomage σε μία συναισθησία ηδονικά χτισμένη από τα λάφυρα του παρελθόντος, το άλμα πάνω από τη φθορά στην άνιση αναζήτηση του χαμένου μας χρόνου, που η παρούσα εικαστική έκθεση εντέλλεται να εικονοποιήσει. ..
Ευαγγελία Θ. Καϊράκη
ΜΑ Ιστορίας Τέχνης
Μέλος της ΕΕΙΤ
Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες :
Αλατσάκης Χρήστος, Αρσενίδου Έλενα, Βερικίου Έφη, Δαββέτας Δημοσθένης, Δαβίλα Ελένη, Δαμιανίδου Βερονίκη, Ζαρκάδα Μαρίλη, Καπετάνου Αλέξανδρος, Καπετάνου Δημήτρης, Κεχαγιά Ελισάβετ, Κούκης Γρηγόρης, Λιοδάκη Τζάνετ, Μακρή Κωνσταντία, Μαμουτόπουλος Σωτήρης, Μάνου Έφη, Μεσσηνοπούλου Ευμορφούλα, Μιχοπούλου Ιωάννα, Μπακογιαννάκη Δήμητρα, Νικολακάκη Εύα, Νομικός Γιάννης, Ντζιαβού Κωνσταντίνα, Ξυνέλη Χρυσούλα, Ολυμπίου Ειρήνη, Πανουργιάς Σπύρος, Πανταζή Δέσποινα, Πετράτος Ντίνος, Ρωμάνος Σπύρος, Ρωμούσης Κάρολος, Σεκλειζιώτη Ζωή, Στεμπίλης Γιάννης, Τρεπεκλή Τάνια, Τρούλη Γεωργία, Χιωτίνη Ιόλη, Χιωτίνης Νίκος, Χριστάκη Ελευθερία, Χριστάκου Ιωάννα.
