Στην Γκαλερί Ευριπίδης, στο Κολωνάκι, δύο εκθέσεις κοσμούν το κέντρο της Αθήνας. Ανάμεσα σε φωτογραφίες της Ειρήνης Ευρυπίδου, ανάμεσα σε πίνακες ζωγραφικής του Σάββα Γεωργιάδη, μας κατακλύζουν ανάμεικτα συναισθήματα. Ίσως και αντιφατικά. Μελαγχολία και αναμνήσεις, ελπίδα και χαρά.
Οι δύο καλλιτέχνες, μίλησαν μαζί μας για την όμορφη συνύπαρξη τους και για την σημασία του να μοιράζεσαι το πεδίο έκφρασης σου με ανθρώπους που εκτιμάς.
-Στον εκθεσιακό χώρο της γκαλερί Ευριπίδη συνυπάρχει η τέχνη της φωτογραφίας και της ζωγραφικής. Πώς σας φάνηκε αυτή η ιδέα;
Σάββας Γεωργιάδης: Η έκθεση φωτογραφίας της Ειρήνης Ευριπίδου “Μaybe one day”, και η έκθεση «Εν Προόδω» που είναι η 12η ατομική μου έκθεση, είναι δύο διαφορετικές εκθέσεις που παρουσιάζονται παράλληλα στους χώρους της γκαλερί Ευριπίδη. Υπάρχει ένας εικαστικός διάλογος ανάμεσα σε δύο διαφορετικές μεταξύ τους δουλειές. Όταν έχεις εμπιστοσύνη στους συναδέλφους σου και ξέρεις και την δουλειά τους είναι θετικό να παρουσιάζεις μαζί τους αυτά που είχες μέσα στην ψυχή σου. Η Ειρήνη είναι ένας άνθρωπος με αξίες και πολλές δυνατότητες . Όταν μου πρότειναν να παρουσιάσουμε μαζί στην Γκαλερί Ευριπίδη η απάντηση μου ήταν αμέσως θετική . Δυο είδη τέχνης όπου το ένα συμπληρώνει το άλλο και αυτό για το κοινό είναι ότι καλύτερο !
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ειρήνη Ευριπίδου: Η έκθεση φωτογραφίας“Maybe one day” εγκαινιάστηκε και παρουσιάζεται παράλληλα με την έκθεση ζωγραφικής του Σάββα Γεωργιάδη «Εν Προόδω». Η ιδέα να παρουσιάσουμε δύο εκθέσεις, μία φωτογραφίας και μία ζωγραφικής, ήταν αποτέλεσμα μιας προσπάθειας να δώσουμε στο κοινό περισσότερες καλλιτεχνικές επιλογές.
-Και στις δύο εκθέσεις οι έντονοι χρωματισμοί κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για την φιλοσοφία που γεννά αυτή την επιλογή;
Σάββας Γεωργιάδης: Μπορώ να μιλήσω για τη θέση που έχουν οι έντονοι χρωματισμοί στη δική μου δουλειά. Οι έντονοι χρωματισμοί δεν είναι επιλογή αλλά ανάγκη ! Το κάθε τι που κάνει ένας καλλιτέχνης γεννιέται από τα βιώματα του και μόνο έτσι μπορεί να εκφραστεί ! Η αλφαβήτα του ζωγράφου είναι τα χρώματα τα σχήματα δεν μεταφράζεται εύκολα όπως και η επιλογή για τα πρόσωπα ,όλα αυτά γίνονται ενστικτωδώς . Ίσως γιατί κάτι πυροδότησε την συγκεκριμένη περίοδο. Τα πρόσωπα αυτά προϋπάρχουν στο μυαλό μου είναι οι προσωπικοί μου ήρωες στην παραμυθένια ζωή που προσπαθώ να δημιουργήσω!
Ειρήνη Ευριπίδου: Στην έκθεση “Maybe one day” , το μεγαλύτερο μέρος των φωτογραφιών είναι ασπρόμαυρες.
-Θεωρείτε ότι η μια έκθεση συμπληρώνει την άλλη;
Σάββας Γεωργιάδης: Όπως προανέφερα, πρόκειται για δύο διαφορετικές εκθέσεις. Θεματικά δεν συμπληρώνουν η μία την άλλη, αλλά ως δύο είδη τέχνης το κάνουν αυτό
Ειρήνη Ευριπίδου: Με τον τρόπο που όλα τα είδη τέχνης συμπληρώνουν το ένα το άλλο ναι. Η ταυτόχρονη επαφή ενός ανθρώπου με διαφορετικά είδη τέχνης , το θέατρο, τη μουσική, τη ζωγραφική, την ποίηση, το χορό, έχει ως αποτέλεσμα πάντα μια πιο σφαιρική αντίληψη για την καλλιτεχνική δημιουργία.
-Ποια θα λέγατε πως είναι η πηγή έμπνευσης των έργων σας;
Σάββας Γεωργιάδης: Μα φυσικά η ίδια η ζωή ! Καταγράφω την ζωή γι’ αυτό λέγεται και ζωγραφική ! Ο άνθρωπος για μένα είναι το πιο κοντινό σε μένα στοιχείο που μπορεί να μεταφέρει όλα αυτά που θα ήθελα να πω μέσα από την δουλειά μου. Είναι ο καλύτερος αγωγός.
Ειρήνη Ευριπίδου: Η συνύπαρξη της φύσης με το αστικό τοπίο.
-Τα έργα των εκθέσεων παρατηρούμε πως ταλαντεύονται ανάμεσα στην ελπίδα και στην νοσταλγία. Θα θέλατε να μας εξηγήσετε αυτό το συναισθηματικό δίπολο;
Σάββας Γεωργιάδης: Η ελπίδα υπάρχει ως μήνυμα και στα έργα που παρουσιάζει η Ειρήνη Ευριπίδου και στα έργα που παρουσιάζω εγώ.
Στα έργα μου αυτό που προσπαθώ πάντα ,είναι ο ίδιος ο θεατής να αφεθεί σ’ενα ποτάμι συναισθημάτων θα μπορούσα να πω ότι οι ήρωες μου είναι « Νοσταλγοί της ελπίδας»!
Ειρήνη Ευριπίδου: Η νοσταλγία περιλαμβάνεται πάντα σε μια φωτογραφία, καθώς η λήψη της φωτογραφίας ανήκει πάντα στο παρελθόν. Οι συγκεκριμένες φωτογραφίες έχουν ενσωματωμένη και την ελπίδα (θέμα, χρώματα, σκιές…) για το μέλλον, δίνοντας τους με αυτό τον τρόπο μία ισορροπία.
-Η πανδημία θα λέγατε πως λειτούργησε καταστροφικά ή λυτρωτικά στην τέχνη σας;
Σάββας Γεωργιάδης: Όταν μπαίνεις στο εργαστήρι σου κι κλείνεις πια την πόρτα μπαίνεις σε μια «καραντίνα»
Έτσι κι’ άλλως για τον καλλιτέχνη δεν έχει αλλάξει κάτι ! Πάντα μας επηρεάζουν τα γύρω μας και πάντα ανησυχούμε γι’αυτό πάντα λέω ότι η τέχνη είναι μια «ευλογημένη κατάρα»
Ειρήνη Ευριπίδου: Η πανδημία και η περίοδος του εγκλεισμού δεν ήταν εύκολη περίοδος, αλλά συνέχισα να ασχολούμαι με το θέατρο, τη φωτογραφία και την ποίηση (όσο μπορούσα). Μπορεί να μην ήταν μια περίοδος που λειτούργησε λυτρωτικά στην τέχνη μου, αλλά συνέχισα τη δημιουργία, καθώς η ίδια η τέχνη λειτουργεί λυτρωτικά σε δύσκολες περιόδους.
Διαβάστε επίσης:
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Press News | Aris Roupinas
