Saburo Teshigawara: Miroku – στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Ο Σαμπούρο Τεσιγκαουάρα παρουσιάζει στο Μέγαρο Μουσικής ένα χορευτικό σόλο, μια μαγική παράσταση-εμπειρία την Παρασκευή …

15 & το Σάββατο 16 Απριλίου 2011 στις 20.00μ.μ. στην αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη.

Ο κορυφαίος χορογράφος της Ιαπωνίας και ένας από τους σημαντικότερους στην Ευρώπη, ο Σαμπούρο Τεσιγκαουάρα, έρχεται  στην Αθήνα για δυο παραστάσεις, την Παρασκευή 15 και το Σάββατο 16 Απριλίου (ώρα 20:00) με τη δημιουργία του, Μιρόκου,  μια στοχαστική εξερεύνηση της σχέσης ανάμεσα στο χώρο και το φως,  εμπνευσμένη από το μοντέρνο χορό και τις πολεμικές τέχνες. Μόνος του στην σκηνή επί μια ώρα, ο Τεσιγκαουάρα, κινείται όπως ο αναρριχόμενος κισσός, με τη χάρη της φλόγας και  έχει έναν μοναδικό παρτενέρ: τους εξαιρετικούς φωτισμούς του, ένα σύμπαν χρωμάτων, αλλά και συμβολισμών.

Η χορογραφία, τα σκηνικά, ο σχεδιασμός των φωτισμών και τα κοστούμια φέρουν την υπογραφή του ίδιου του Σαμπούρο Τεσιγκαουάρα. Η μουσική επιμέλεια είναι των: Neil Griffiths, Kei Miyata, Saburo Teshigawara.

Ο Σαμπούρο Τεσιγκαουάρα (γ.1954) είναι ένα είδωλο για τους Ιάπωνες, που θαυμάζουν την τέχνη του, αλλά και την καθιέρωσή του στην Ευρώπη καθώς και τη φήμη του ως χορογράφου που έχει δημιουργήσει ένα έντονο και πρωτότυπο αποτύπωμα στον κόσμο του σύγχρονου χορού. Ο Τεσιγκαουάρα είναι ένας «συνολικός» δημιουργός: χορογραφεί , σχεδιάζει σκηνικά, κοστούμια, φωτισμούς και επιμελείται τη μουσική για τις παραγωγές του. Πιστεύει ότι  τα στοιχεία μιας παράστασης δεν είναι ξεχωριστές τέχνες, αλλά κομμάτια μιας σύνθεσης, υλικά για να  «φτάσεις σε μια φόρμα έκφρασης».

Άρχισε την καριέρα του στο Τόκιο, το 1981, αφού έκανε έναν ασυνήθιστο συνδυασμό σπουδών: κλασσικό μπαλέτο και πλαστικές τέχνες. Πήρε από την αρχή αποστάσεις από τη συμβατική παράδοση του χορού στην Ιαπωνία και άρχισε να χτίζει ένα προσωπικό ύφος, βασισμένο στο διάλογο του χορευτή με το σώμα του, ύφος που εξελίχθηκε σε ένα σημαντικό ρεύμα του σύγχρονου χορού στη χώρα του.To 1985, μαζί με τη χορεύτρια Κέι Μιγιάτα (Kei Miyata) έφτιαξε την ομάδα  KARAS( κοράκι στα ιαπωνικά) με την οποία άρχισε τις ομαδικές χορογραφίες και τα workshops, στο στούντιο στο Τόκιο και τη συμμετοχή σε μεγάλα φεστιβάλ και διεθνείς συναντήσεις.

Το 1986 έκανε ένα συγκλονιστικό ντεμπούτο στην Ευρώπη, στο Διεθνή Διαγωνισμό Χορογραφίας του Μπανιολέ, με το έργο του Kaze no sentan (Στην κόψη του ανέμου) και εκεί, ο ανήσυχος κόσμος του ευρωπαϊκού χορού ανακάλυψε στον Τεσιγκαουάρα  πρωτοφανείς φόρμες σωματικής έκφρασης, που δεν χρησιμοποιούσαν τις συμβατικές στιλιστικές τεχνικές.

Ο Γουίλιαμ Φόρσάιθ, διευθυντής τότε των  Μπαλέτων της Φρανκφούρτης, κάλεσε γρήγορα τον Τεσιγκαουάρα να χορογραφήσει και από τότε η Ευρώπη υποδέχεται με ανοιχτές αγκαλιές αυτόν τον καλλιτέχνη, που διευρύνει διαρκώς τους ορίζοντές του: Κρατικό Μπαλέτο της Βαυαρίας, Μπαλέτο της Εθνικής Όπερας του Παρισιού, Netherlands Dance Theater, Ballet du Grand Théâtre της Γενεύης κ.ά.

Παράλληλα με τη χορογραφική του καριέρα, ο Τεσιγκαουάρα, έχει κερδίσει το διεθνές ενδιαφέρον και στις εικαστικές τέχνες, με  βίντεο εγκαταστάσεις και φιλμ/βίντεο, σε εκθέσεις και εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο. Και ακόμα, πέρα από τα προγράμματα στο στούντιο της ομάδας KARAS στο Τόκιο, συμμετέχει και σε άλλα εκπαιδευτικά προγράμματα.

Από το 1995 το S.T.E.P (Saburo Teshigawara Education Project) σε συνεργασία με Βρετανούς καλλιτέχνες στην Βρετανία, δημιουργεί παραστάσεις μέσα από συνεργασίες και διάλογο με χορογράφους και χορευτές, που διαρκούν ένα χρόνο. Από το 2006 ο Τεσιγκαουάρα διδάσκει ως ειδικός εκπαιδευτής στο Τμήμα Κινηματογράφου και Σωματικής Έκφρασης στον τομέα της Σύγχρονης Ψυχολογίας, στο Πανεπιστήμιο του Ρικίο (Rikkyo) στην Ιαπωνία.

«Μελετάμε το σώμα ως τη βασική προϋπόθεση της έκφρασης… παροτρύνω τους φοιτητές να μην βιάζονται και να ξεκαθαρίζουν σιγά-σιγά τη διαίσθησή τους και τις ευαισθησίες τους, να διαμορφώνουν απόψεις που θα έχουν νόημα για αυτούς και θα τους ταιριάζουν. Τους λέω ότι πρέπει να αναπτύξουν την ικανότητα να εκφράζουν τις απόψεις τους με σαφήνεια και με τις δικές τους λέξεις».

Μιρόκου είναι το όνομα που έδωσαν οι Ιάπωνες στην τελευταία μετεμψύχωση του Βούδα, λίγο πριν  από τη νιρβάνα, όταν ο κόσμος αγγίζει την αρμονία. Ο Μιρόκου συμβολίζει την εντέλεια, την ύψιστη ποιότητα της επίγειας ζωής, που κατακτάται μέσα από διαρκείς αναμετρήσεις με τον εαυτό και με τον έξω κόσμο.

Για τον Τεσιγκαουάρα, η αρμονία είναι «μια διαρκώς κινούμενη ισορροπία, που δεν ολοκληρώνεται ποτέ» και η παράστασή του ακολουθεί τα αεικίνητα στάδια αυτής της ισορροπίας, σαν κεφάλαια μεταμορφώσεων, στα οποία εξερευνά τις ιδέες για την ανθρώπινη ύπαρξη, σε ένα παιχνίδι του σώματός του με τους φωτισμούς. Οι φωτισμοί λειτουργούν σαν όψεις του κόσμου, σε όλες τις κλίμακες του μπλε, από το ψυχρό της αυγής μέχρι το θαμπό γαλάζιο, που φτιάχνει την ψευδαίσθηση ενός υποβρύχιου σύμπαντος. Το μπλε σκουραίνει μέχρι το μαύρο της νύχτας και ο χορευτής μοιάζει να δίνει μια μάχη με το φόβο, ενώ τα παράθυρα άπλετου φωτός, που διακόπτουν το μαύρο, υπαινίσσονται μια απελευθερωτική νίκη.

Τρεις ψηλοί «τοίχοι» πλαισιώνουν το χώρο, μια σκηνογραφική ιδέα, που επιτρέπει στον χορευτή να παίζει με τις κλίμακες, να προβάλλει το σώμα του σαν μινιατούρα σε καμβά ή οθόνη ταινίας και να μεγεθύνει τις αναλογίες του ανθρώπου και του κόσμου. Κίνηση, φωτισμοί και μουσική δημιουργούν ένα τρισδιάστατο τοπίο και δικαιώνουν την άποψη του Τεσιγκαουαρά για τον «συνολικό» δημιουργό.

Ο Τεσιγκουάρα, με το έργο του αυτό, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο του 2007, στο Νέο Εθνικό Θέατρο του Τόκιο, φτιάχνει μια αλληγορία για τον κόσμο, δέσμιο χαοτικών δυνάμεων και συνθηκών, αλλά δείχνει να υποστηρίζει ότι αν η ανθρωπότητα μοιάζει με φυλακή, είναι ταυτόχρονα και άσυλο καθώς και μια αχανής έκταση πιθανοτήτων. Για τους θεατές, ο Μιρόκου είναι μια μορφή «αποφυλάκισης», κάθαρσης, έμπνευσης και επαναφόρτισης.