Η ταινία της Λουκίας Ρικάκη με τίτλο «Κράτησέ με» θα προβάλλεται στο tricky cine club στην Αιόλου από την Τετάρτη …
27 Απριλίου έως και την Κυριακή 8 Μαΐου 2011.
Η απώλεια ως αποκαλυπτική στάση στο ταξίδι της ζωής. Εκεί που συστήνεσαι με τα όρια και ανακαλύπτεις την ομορφιά που κατοικεί μέσα στις σκιές.
Πραγματικές ιστορίες υφαίνονται με μια μυθοπλασία που παίρνει τους ήρωες απ το χέρι να περπατήσουν ξυπόλητοι στο φυσικό τοπίο και να ανακαλύψουν …
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
από την απώλεια βγαίνεις σοφότερος…
Εγώ πλάνταξα στο κλάμα και λυτρώθηκα Με συγκίνησε πολύ, και όσο περνάει ο καιρός με συγκινεί ακόμα περισσότερο. Η σύλληψη να βγει ένα βιβλίο και μία ταινία συμμετοχικά μέσα από το διαδίκτυο είναι μία επανάσταση. Κατάφερε να συντονιστεί και να συντονίσει ανθρώπους σ’ ένα θέμα κοινό.
Κατάφερε να τους κινητοποιήσει να πουν τον πόνο τους για τη δική τους απώλεια. Κατάφερε να απενοχοποιήσει το διαδίκτυο και την τεχνολογία και απέδειξε ότι όποιος έχει τα κότσια να την κάνει όχι μόνο χρήσιμη τεχνοκρατικά, αλλά και ανθρώπινη, λυτρωτική, ευαίσθητη και εξομολογητική. Αυτή είναι η σύγχρονη ματιά της , η γρήγορη που πιάνει τις ταχύτητες και τις χρησιμοποιεί στην υπηρεσία της ψυχής.
Ελάτε να τα πούμε παιδιά, να πούμε τον πόνο μας για τις απώλειές μας, να τον μοιραστούμε να κρατηθούμε από το κλάμα μας και να στεγνώσουμε τα δάκρυά μας μαζί. Στόχος είναι η ανακούφιση που έρχεται με το μοίρασμα, στην εποχή της μοναξιάς. Πίσω από το συναισθηματικό εγχείρημα του «ελάτε να συνομολογήσουμε την απώλειά μας» κρύβεται η πολιτική της ταυτότητα η ματιά για τη ζωή, που τη θέλει συμμετοχική, διαδραστική, και ισότιμη. ένα κάλεσμα για συμμετοχή επί ίσοις όροις.
Αν αυτό δεν είναι πολιτική θέση και οπτική για τη ζωή τότε τι είναι; Οι περισσότεροι είμαστε ένα μάτσο παράπονα, που η εποχή μας έκανε αδρανείς, που μας στέρησε το όραμα για έναν καλύτερο κόσμο και σου ξεπετάγεται ξαφνικά κάποιος που επιμένει να κάνει το όραμα πράξη και έρχεται γυμνή με την αλήθεια της να σε ταρακουνήσει και να σου πει ότι οι ανάγκες δεν άλλαξαν και ότι ο τρόπος για να μιλήσουμε είναι πολύ απλός: Μία ιστοσελίδα ένα κάλεσμα και να τη η ταινία νάτο και το βιβλίο, μας φωνάζει να μην γκρινιάζουμε, γιατί από όλους μας βγαίνει το κράτησέ με.
Εγώ την ευχαριστώ που με κρατάει με το κράτησέ με, ανακουφίζοντας την καθημερινή μου πεζότητα. Την ευχαριστώ που τις απώλειές μου μπορεί να τις κάνει ποίηση. Αντίθετα τα όσα πίστευε τα εξέλιξε, τα εδραίωσε καλύτερα και με την καλλιτεχνική της δουλειά τα ομόρφυνε. Δεν μάσησε σε τίποτα. Πάντρεψε τη δουλειά της με τα πιστεύω της . Τίποτα άχρηστο, τίποτα που να μην είναι βαθιά ανθρώπινο και πολιτικό, τίποτα που να είναι πρώτα εμπορικό και μετά επιλογή συντονισμένη με το μέσα της.
και η αφιέρωση
…γιατί τα μονοπάτια που περπατήσαμε μαζί με ανέμελη ξυπολυσιά, μας υποχρεώνουν σ’ ένα αέναο ρομαντισμό σε μια ανήσυχη περιέργεια και γλύκα μας κάνουν ν’ αγαπάμε μ’ εκείνη την τρυφερότητα που γεμίζει την καρδιά και την ξεχειλίζει με μυρωδιές της άνοιξης εκεί όπου το φως του ήλιου αποκαλύπτει ότι όμορφο έχουν οι όγκοι της ύπαρξης τα τοπία της φύσης.
Αχ και τι είναι ο χρόνος αν βρισκόμαστε έτσι σα να μην πέρασε μια μέρα για να αλλάξει τα χρώματα που αγαπήσαμε σ’ αγαπάω σαν την αλήθεια και την ιστορία μας 23-3-2007
Εγώ θα σε κρατήσω για πάντα… Λ.Κ
