Ένα μεικτό ελληνοτουρκικό ζευγάρι, η Σοφία και ο Φατίχ, δύο νέοι άνθρωποι που γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν ως φοιτητές σε μια ουδέτερη χώρα της Δύσης, ιδρύουν μια επιχείρηση, ένα μπακλαβατζίδικο, στην ιστορική πόλη του Μεσολογγίου. Όταν όμως βρεθούν αντιμέτωποι με την παραδοσιακή εχθρότητα ανάμεσα στις δύο χώρες, αποφασίζουν να ανακηρύξουν την επιχείρηση τους σε ανεξάρτητο κράτος. Ένα ρομαντικό εγχείρημα, καταδικασμένο εξαρχής να αποτύχει.
Μια ομάδα «ερευνητών» καλείται επί σκηνής να αναδομήσει την ιστορία του μικροσκοπικού αυτού έθνους, τη γέννηση, τις συγκρούσεις και την κληρονομιά του. Με άξονα μια σειρά από φανταστικές, σουρεαλιστικές και κωμικές καταστάσεις, δύο νέοι άνθρωποι προσπαθούν να απαλλαγούν από το βάρος αιώνιων στερεοτύπων εχθρότητας και να εφεύρουν για τον εαυτό τους μια νέα ταυτότητα.
Η «Δημοκρατία του Μπακλαβά» είναι ένα απρόσμενα ξεκαρδιστικό θεατρικό ψευδοντοκιμαντέρ, που αν και αντλεί έμπνευση από τα ιστορικά γεγονότα του 1821, τοποθετείται στο σύγχρονο, ψηφιακά διασυνδεδεμένο, κόσμο μας διερευνώντας ζητήματα ταυτότητας και πολιτικής οργάνωσης, μέσα από το φίλτρο του σήμερα.
-Πρωταγωνιστείτε στην καυστική παράσταση “Η Δημοκρατία του Μπακλαβά” στο ιστορικό Αμφι – Θέατρο. Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο για το τι πρόκειται να παρακολουθήσουμε;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Πρόκειται να παρακολουθήσετε ένα σουρεαλιστικό, κωμικοτραγικό ψευδο-ντοκιμαντέρ. Ένα μεικτό ζευγάρι, η Σοφία από το Μεσολόγγι και ο Φάτιχ από το Ίνσταμπουλ γνωριζονται κι ερωτεύονται ως φοιτητές στο Λονδίνο. Αποκτούν κι ένα παιδί, και λόγω μιας κληρονομιάς, μετακομίζουν στην πόλη της Σοφίας , το Μεσολόγγι. Ανοίγουν κι ένα πρωτότυπο μπακλαβατζίδικο. Φτιάχνουν έναν υπέροχο, μοναδικό μπακλαβά με μυστική συνταγή από τον ζαχαροπλάστη και entrepreneur Φατίχ. Η μαθηματικός Σοφία στηρίζει με εφευρετικές κρυπτο-επενδύσεις την επιχείρησή τους. Η ζωή τους εκεί περιπλέκεται καθώς σύντομα αρχίζουν να μην νιώθουν και τόσο…ευπρόσδεκτοι. Όταν τα πράγματα φτάνουν σε ακραίο σημείο, αποφασίζουν να ιδρύσουν το δικό τους , ανεξάρτητο κράτος: Την Δημοκρατία του Μπακλαβά. Πως θα πάει αυτό; Μάλλον όχι και τόσο καλά…Η συνέχεια επί σκηνής.
-Η παράσταση παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο περσινό Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, όπου και έλαβε θετικά σχόλια από κοινό και κριτικούς. Περιμένατε αποδοχή τέτοιου βεληνεκούς;
Αυτό που σίγουρα περίμενα πώς και πώς ήταν να βρίσκομαι με τον Cem, τον Julio και τον Gary στην σκηνή και να παίζουμε αυτή την παράσταση. Περίμενα, επίσης, κάθε φορά με αγωνία τα αποτελέσματα των rapid test μην τυχόν και αναγκαστούμε να αναβάλλουμε ή και να ακυρώσουμε τις παραστάσεις. Περίμενα με καρδιοχτύπι την στιγμή στο έργο όπου όλοι μαζί τραγουδάμε ως punk συγκρότημα. Περίμενα το φινάλε μας. Και σίγουρα χάρηκα πάρα πολύ που η παράσταση αγκαλιάστηκε από τον κόσμο και αγαπήθηκε γιατί είναι φτιαγμένη από μια τρομερή ομάδα συνεργατών και συντελεστών που τα έδωσαν όλοι όλα.
-Κατά την γνώμη σας, η κωμωδία είναι ένα θεατρικό είδος που ενέχει δυσκολίες, τόσο στην υποκριτική του προσέγγιση, όσο και στην κατανόηση του βαθύτερου νοήματος;
Ενέχει υποθέτω όσες δυσκολίες έχει κι οποιοδήποτε άλλο είδος για τους δικούς του ξεχωριστούς λόγους. Στην κωμωδία βασικό ρόλο έχει ο ρυθμός, το beat, η επικοινωνία με τους συμπαίκτες, ο αυτοσχεδιασμός, κι αυτά τα δουλέψαμε πολύ με τον Ανέστη. Ήρθαμε σε μια συχνότητα που έγινε δυνατόν να απορριφθούν οι ποιότητες και το χιούμορ του καθενός. Όσο για την κατανόηση βαθύτερων νοημάτων ίσως η κωμωδία είναι ιδανικό μέσο για να ακουστούν, να είναι καυστικά αλλά «υποφερτά» για τα αυτιά μας. Το χιούμορ είναι φοβερό εργαλείο, μπορεί να σε κάνει να γελάς και την ίδια στιγμή να σου σκίζει την καρδιά.
-Πιστεύετε πως η μονόπλευρη διδασκαλία των γεγονότων του Ελληνοτουρκικού πολέμου, εκτρέφει το εθνικιστικό μίσος;
Δεν ξέρω αν φταίει αποκλειστικά αυτή η διδασκαλία για το εθνικιστικό μίσος αλλά σίγουρα δεν βοηθάει. Γίνεται μια στρεβλωμένη αρχή εκεί, ναι. Αλλά πέρα από τα σχολικά βιβλία που τουλάχιστον στην δική μου γενιά είχαν τις ταμπέλες Έλληνες-παλικάρια , Τούρκοι-κακοί, παίζουν και πολλά άλλα πράγματα ρόλο. Το τι ακούει ένα παιδί και μετέπειτα έφηβος κι ενήλικος στο σπίτι του, στη γειτονιά του, στην παρέα του, στην τηλεόραση.
-Τι σας γοήτευσε στο επάγγελμα της υποκριτικής τέχνης και αποφασίσατε να ασχοληθείτε με αυτό;
Το ότι συνδυάζει όλα τα πράγματα που μου αρέσουν κι αγαπώ. Το ότι στα αλήθεια είναι ένα παιχνίδι.
-Κλείνοντας, θα θέλαμε να μοιραστείτε μαζί μας, ένα γνωμικό που θα λέγατε πως σας χαρακτηρίζει.
Δεν είναι γνωμικό αλλά στίχοι από ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι.
All we have to see/ is that I don’t belong to you, and you don’t belong to me/yey yeah/ Freedom.
Διαβάστε επίσης:
Η Δημοκρατία του Μπακλαβά, από τον Ανέστη Αζά στο Αμφι-θέατρο
