Η Μάριαν (Ελίζα Σκολίδη) και ο Ρόλαντ (Αλέξανδρος Βάρθης) βρίσκονται κάπου στο ίδιο σύμπαν. Μία σχέση πάει να δημιουργηθεί και πιθανόν και να εξελιχθεί. Είναι φανερό ότι δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους, εκτός από το ότι θέλουν να είναι μαζί. Εκείνος εκτρέφει μέλισσες, είναι δηλαδή ένας μελισσοκόμος και εκείνη είναι θεωρητική φυσικός, μία επιστήμων που μελετάει το σύμπαν. Δύο μυαλά που κινούνται «αλλού», σε άλλες συχνότητες, αλλά η ερωτική έλξη, τους τοποθετεί «εδώ».
Και η ιστορία τους κυλάει έτσι όπως αυτοί οι ίδιοι ορίζουν, ή δεν ορίζουν, ή έτσι τουλάχιστον πιστεύουν. Γι’ αυτό και αγαπιούνται και είναι μαζί. Και πικραίνονται με αλήθειες που λένε ή που δεν λένε. Με διαπιστώσεις που τους δένουν πιο πολύ ή τους χωρίζουν και απατούν ο ένας τον άλλον και τα ξαναφτιάχνουν ή βάζουν ένα τέλος.
Οι «Αστερισμοί» είναι ένα έργο για το δίλημμα που αφορά την επιθυμία να θυμόμαστε και την ανάγκη να ξεχάσουμε, όπως το εκφράζει ο ίδιος ο συγγραφέας του έργου.
Με βάση τη φιλοσοφική θεωρία της κβαντικής υπάρχουν σύμπαντα παράλληλα και μέσα τους κινείται μία άλλη ζωή μας, που την προσδιορίζουν άλλες αποφάσεις, άλλες επιλογές και συμπτώσεις που τελικά την οδηγούν σε μια άλλη κατάληξη πολύ διαφορετική από αυτή που βλέπουμε. Και αν είναι έτσι, ποιος ο λόγος να κάνουμε όλα αυτά που κάνουμε;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Είμαστε οι επιλογές μας ή οι επιλογές μας είναι διαφορετικές εκδοχές του ποιοι είμαστε;
Η Μάριαν μελετάει το σύμπαν και αναρωτιέται για την αλήθεια της πραγματικότητας. Ενώ ο Ρόλαντ, είναι ρεαλιστής. Οι μέλισσές του έχουν μία αλάνθαστη αίσθηση σκοπού και αυτό τον καλύπτει. Κι όμως αυτά τα δύο παράλληλα τελικά σύμπαντα βρίσκουν μία κοινή συνισταμένη που ξεκινάει από το συναίσθημα και από το ταλέντο του ανθρώπου να χτίζει έναν κόσμο που θεωρητικά είναι «δικός» του, αλλά μπορεί και να μην είναι.
Ένα έργο βαθιά υπαρξιακό και ανθρώπινο που γεννά ερωτήματα γύρω από τη δυαδικότητα, το χρόνο, την ελεύθερη βούληση, τον έρωτα, την αδυναμία της ανθρώπινης ύπαρξης και την επιστήμη που ξεπερνά την κατανόηση του ανθρώπινου νου.
-Αυτήν την περίοδο ενσαρκώνετε τον ρόλο του Ρόλαντ στην βραβευμένη παράσταση «Αστερισμοί» του Νικ Πέιν. Εντοπίζετε κοινά ανάμεσα στην προσωπικότητά σας και στον ήρωα που υποδύεστε;
Ναι, νομίζω έχουμε αρκετά κοινά. Ίσως ένα αρκετά χαρακτηριστικό είναι η προσαρμοστικότητά του. Μου έκανε εντύπωση στην αρχή στο πόσο εύκολα μπορεί να ενταχθεί σε νέες καταστάσεις και δεδομένα. Αλλά στην πορεία συνειδητοποίησα ότι και εγώ είμαι κάπως έτσι.
-Θα λέγατε πως ο συγκεκριμένος ρόλος σας επηρέασε σε προσωπικό επίπεδο;
Όχι, δεν πιστεύω ότι με επηρέασε ο ρόλος. Το έργο όμως σίγουρα. Με απασχολούσε και πριν η ερώτηση περί επιλογών και ελεύθερης βούλησης, ακόμα και σε επιστημονικό επίπεδο. Από τότε όμως που αρχίσαμε τις πρόβες είναι κάτι που σκέφτομαι κάθε μέρα.
-Μοιράζεστε τη θεατρική σκηνή με την Ελίζα Σκολίδη, σε αυτό το, ομολογουμένως, απαιτητικό έργο. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τις εντυπώσεις σας από αυτήν τη συνεργασία;
Τα καλύτερα έχω να πω για την Ελίζα. Και προσωπικά αλλά και επαγγελματικά! Έχουμε έρθει αρκετά κοντά και η αλήθεια είναι ότι ταιριάζαμε από την αρχή! Οι περισσότεροι θεατές που μας μιλάνε, μας λένε ότι είναι σαν να παίζουμε μαζί χρόνια.
-Στο έργο συναντάμε αρκετά συγκινητικά στοιχεία, όπως την ασθένεια της Μάριαν, το γεγονός πως οι ζωές των ηρώων συγκλίνουν και αποκλίνουν, ακόμη και το ότι υπάρχει πάντα η υπόνοια ότι ίσως οι δύο χαρακτήρες να μην συμπορεύθηκαν ποτέ. Ποιο ήταν το στοιχείο που σας άγγιξε πιο πολύ;
Νομίζω είναι η σκηνή όπου και οι θεατές καταλαβαίνουν ακριβώς τι συμβαίνει. Το μεγαλύτερο σε έκταση ιντερμέδιο της παράστασης. Οι σκηνές του έργου είναι γραμμένες έτσι ώστε να παίζουν με τον χωροχρόνο. Όταν φτάνει αυτή η στιγμή του ξεκαθαρίσματος νομίζω ότι και οι θεατές συγκινούνται μαζί με εμάς.
-Κύριο χαρακτηριστικό της παράστασης είναι οι συνεχείς επαναλήψεις. Πώς τις διαχειριστήκατε υποκριτικά και τι δυσκολίες συναντήσατε;
Δεν είναι ακριβώς οι επαναλήψεις. Είναι οι επαναλήψεις με μικρές αλλαγές που διαφοροποιούν εντελώς την συνέχεια των σκηνών. Αυτές οι εγκοπές χρόνου και συνθηκών και οι «επανεκκινήσεις» είναι, θετικά φυσικά, προκλητικές για έναν ηθοποιό. Εμείς προσπαθήσαμε να τις αντιμετωπίσουμε με παιδική αφέλεια και χειρουργική λεπτομέρεια.
-Σας εκφράζει περισσότερο η προσέγγιση του Ρόλαντ σχετικά με τη ζωή ή της Μάριαν;
Νομίζω με εκφράζει περισσότερο αυτή του Ρόλαντ. Η πραγματιστική αντιμετώπιση της ζωής και των προβλημάτων. Αλλά με γοητεύει περισσότερο η οπτική της Μάριαν. Η πιο θεωρητική. Σχεδόν μαγική.
-Την σημερινή εποχή, παρατηρούμε μια ολοένα αυξανόμενη αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων. Σε ό,τι αφορά τις ερωτικές σχέσεις, μοιάζουν να είναι συχνά επιφανειακές και εφήμερες. Πώς κρίνετε την προσέγγιση του Πέιν σε σχέση με τους ανθρώπινους δεσμούς;
Ο Πέιν έγραψε πράγματι ένα έργο για την σχέση δυο ανθρώπων. Αλλά την έγραψε σοφά με τους ρυθμούς του 21ου αιώνα. Γι’ αυτό και υπάρχουν όλες αυτές οι διαφορετικές σκηνές και οι εκδοχές τους. Κατάφερε σε αυτό το έργο να κρατήσει τις επικεφαλίδες της πορείας μιας σχέσης μεταξύ δυο ανθρώπων και αυτός είναι και ο λόγος που η παράστασή μας απευθύνεται και στο νεανικό κοινό.
-Το κείμενο γράφτηκε σε ένα πολιτισμικό πλαίσιο διαφορετικό από αυτό που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία. Πιστεύετε ότι η μεταφορά του έργου στα ελληνικά δεδομένα ενέχει δυσκολίες;
Οι διάφορες είναι ελάχιστες έως αμελητέες πλέον. Ειδικά όταν μιλάμε για πολιτισμούς συγγενείς, όπως είναι η πλειοψηφία των Ευρωπαϊκών πολιτισμών. Οι κοινωνίες μας δεν είναι πολύ μακριά. Και εδώ μιλάμε για το πώς ερωτεύονται και συνομιλούν δυο νέοι άνθρωποι. Ο έρωτας είναι, όπως έχει ειπωθεί, παγκόσμια γλώσσα. Οπότε το κοινωνικοπολιτικό τοπίο έχει μικρή σημασία.
Photo Credit: Πέτρος Χόντος
