Με χαρά η Άλμα παρουσιάζει για δεύτερη φορά δύο από τους πιο επιφανείς και ενεργούς καθηγητές της Καλών Τεχνών Αθήνας. Ο Μιχάλης Μανουσάκης και ο Άγγελος Αντωνόπουλος μας εκπλήσσουν με μια μνημονευτική, αναχρονιστική έκθεση:
Σχεδόν Παράλληλα ΙΙ – η συνέχεια της κοινής τους πορείας μετά από έντεκα χρόνια, από φοιτητές έως δάσκαλοι έως σήμερα.
Ταξιδεύοντας σε έναν φαντασιακό άχρονο τόπο γεμάτο αναφορές, βρισκόμαστε ανάμεσα, σε εκείνον τον υπερρεαλισμό του Rene Magritte, την γραμμική αφαίρεση της ζωγραφικής του 20ου αιώνα και τον μινιμαλισμό. Ο Μιχάλης Μανουσάκης με τον πλούτο από την κληρονομιά της μετά-πρωτοπορίας, μας μεταφέρει σε ένα σύγχρονο αλλά και ελληνικά επηρεασμένο αφήγημα.
Με την εννοιακή απεικόνιση του καμένου ηλιοβασιλέματος, τα ημιφωτισμένα άχρονα τοπία του, γίνονται μαγικά λυκόφωτα, που ο άνθρωπος ανήμπορος στην δίνη της πανσελήνου, υποτάσσεται στην αρχέγονη φύση του.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Kάτι από την έξοδο του Αδάμ και της Έυας στον κήπο του Παραδείσου, όπως τον συνέλαβε ο προ- αναγεννησιακός Μαζάτσιο και η αισθητική μιας ματιάς που κρυφοκοιτάει μέσα από κλειδαρότρυπα ή μιας νοητής κάμερα Ομπ σκούρα, μας μεταφέρει σε μια ηδονοβλεπτική ξύλινη πραγματικότητα ονείρου.
Ο Μιχάλης Μανουσάκης είναι ένας ερωτικός παραμυθάς με διαχρονικές ιδιότητες, ενώ σχεδόν παράλληλα ο Άγγελος Αντωνόπουλος, ένας αλλότριος ακτινολόγος της βιολογίας της ψυχής και του νου.
Με επιρροές νεονταντά και ελαφρώς κάτι από τον μεγάλο γυαλί του Ντυσάμπ, ο Α. Αντωνόπουλος, δημιουργεί ένα αιώνιο πορτραίτο ταύτισης εαυτού. Ενός εαυτού άφυλου μα πανταχού παρόντος. Μιας αποκαρδιωμένης ψυχής, γεμάτης σκόνη και ζωή που αναγεννιέται, σαν ζουζούνι ή παράσιτο μέσα από τις στάχτες μιας άλλης ζωής. Σε ένα περιβάλλον που θυμίζει μουσείο βιολογικής ιστορίας, δημιουργεί ένα αφήγημα επιστημονικής φαντασίας που τρέχει γρήγορα, συμμερίζεται την ιστορία του κόσμου και μιλά για αυτά που έπονται. Ιδέες του μέλλοντος.
Ένα μνημόσυνο χαράς και εξέλιξης της μεταθανάτιας δραστηριότητας της ψυχής, που φεύγει από τα καθέκαστα και ψάχνει την Ιδεατή αλήθεια. Εκείνης της Ιδέας της μοναδικής απόλυτης αλήθειας που στοχάστηκε ο Πλάτωνας.
Όταν μέσα σε μια δεκαετία η πορεία προχωρά παράλληλα, όνειρο και συνειρμός γίνονται αφετηρίες έκφρασης.
Δυο άνθρωποι που καταλήγουν σύμβολα. Σύγχρονα ιδεογράμματα. Ο Μί Μί και ο Ά Ά γίνονται οι «μα» εκείνης της ματιάς που τρεμοπαίζει στον χρόνο, εκείνης της σιωπής που ένα νυχτερινό τοπίο αναδύει.
Στην περί αισθητικής τους οι «μα»
Μεταμορφώνονται σε μια νέα γραμμική β, την κόκκινη κλωστή της Κλωθώ, Λάχεσις και Ατρόπου στο αρχαιοελληνικό μύθο των Μοιρών, σ’ ένα αλλότριο αλφαβητάρι συναισθηματικής νοημοσύνης, σε μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα, όπου το μυαλό μέσα από ταυτίσεις, καταλήγει στις πρωταρχικές του ανάγκες. Φύση.
Kείμενο: Νιόβη Κρητικού | Ιστορικός Τέχνης | Καλλιτέχνης
Κεντρική εικόνα θέματος: Μιχάλης Μανουσάκης, Άτιτλο, Αθήνα, 2018-2021, Ακρυλικά και κάρβουνο σε ξύλο, 50 x 70 cm
