Στην έκθεση Catch the Sun συμμετέχουν οι Καλλιτέχνες: Ευγενία Βερελή, Νίκος Γιαμπάνης, Δημήτρης Γκέτσης, Νιόβη Καφαντάρη, Τζένη Λεοτσινίδη, Δημήτρης Νεβεσκιώτης, Αντιγόνη Τσαγκαροπούλου και Κατερίνα Χατζηκωστή.
Επιμέλεια Έκθεσης: Έφη Μιχάλαρου
Κριτικός Τέχνης & Ανεξάρτητη Επιμελήτρια Εκθέσεων
Μέλος της Ένωσης Ελλήνων Τεχνοκριτικών-AICA Hellas
Η Ευγενία Βερελή με το έργο της “Dedicated to my lovers” κάνει μία καλοκαιρινή διαδρομή μέσα από βουνά, κοιλάδες, καταιγίδες και αυτοκινητοδρόμους. Ξαναπιάνοντας τους ήρωες της εφηβείας της: από την μπλε περίοδο του Πικάσο και τον περίπατο του Πέτρου της Άλκης Ζέη, μέχρι τους θηλασμούς της Φρίντα Κάλο, τις μεταλλάξεις του Μάικλ Τζάκσον και τον αγαπημένο της Χόλντεν του Σάλιντζερ. Την ακολουθεί ενστικτωδώς, έχοντας πάντα και παντού ζευγάρια ματιών να την παρακολουθούν, θυμίζοντας της, την τεράστια πινακίδα στην κοιλάδα της στάχτης του Γκάτσμπυ. Μια περιπέτεια που ξεδιπλώνεται σαν ένα αντάμωμα μια γάτας και ενός σκύλου ένα ζεστό απόγευμα του Καλοκαιριού. Ενώ ο Νίκος Γιαμπάνης, δημιουργεί στον καμβά εξωγήινες φόρμες, διαστημικά χρώματα και ανεξερεύνητες υφές, σε μία προσπάθεια να νιώσει ο θεατής, ένα ξένο υλικό περιβάλλον μέσα από τα μάτια των rover και των τηλεσκοπίων στο έργο του με τίτλο ‘’Landing on Mars’’.
Το έργο του Δημήτρη Γκέτση κινείται γύρω από θέματα φύλλου και ταυτότητας, με αναφορές στην Αρχαιότητα και την Αναγέννηση, διανύοντας μια προσωπική διαδρομή να τοποθετήσει στην σημερινή εποχή, θέματα και ζητήματα επικαιρότητας. Η Μεταμόρφωση και ο Μύθος, είναι στο επίκεντρο του έργου του, εκφράζοντας αλληγορικά-σχεδόν μεταφορικά έννοιες και σχέσεις που τον απασχολούν και τις διερευνά…
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το γλυπτό από μάρμαρο της Νιόβης Καφαντάρη “The criminal Life of Acribaldo” (after Buñuel), είναι εμπνευσμένο από τη χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας, όπου το ζωντανό “αντικείμενο” του πόθου, συνυπάρχει με το ομοίωμα του (πλαστική κούκλα ακριβώς ίδια με το φυσικό πρόσωπο) που έχει κατασκευάσει ο πρωταγωνιστής. Από την ντροπή που αποκαλύπτεται το φετίχ του πρωταγωνιστή που προσπαθεί βίαια να κρύψει την κούκλα. Στην προσπάθεια του, το πόδι αποσπάται, η κάμερα κεντράρει στο αποσπασμένο μέλος και το κάδρο περιέχει μόνο ένα ψεύτικο πόδι. Μεταφέροντας η καλλιτέχνιδα αυτό το κάδρο στο “εδώ και τώρα”, η κινηματογραφική απεικόνιση γίνεται ένα μεμονωμένο πράγμα (a cross between cinematography and sculpture), ζωντανό και νεκρό. Ένα μαρμάρινο μέλος, αφύσικο, απροσδιόριστης ταυτότητας αλλά και έντονα φετιχιστικό. Με αναφορά στην Υ2Κ aesthetic με tech optimism αυτό το υπέροχο αλλά και επικύνδινο platform heel έχει επίσης αναπτύξει διαφορετικές έννοιες με την πάροδο του χρόνου — και σε ορισμένες περιπτώσεις συμβολίζει sex work, drag queen & gender expression. H θηλυκότητα «χρησιμοποιήθηκε εναντίον μου», αλλά τα παπούτσια τώρα λειτουργούν ως ανάκτηση αυτής της θηλυκότητας. Το έργο μας καλεί να αναρωτηθούμε πως είναι πλέον η “εγκληματική” ζωή των μύχιων επιθυμιών και φαντασιώσεων.
Η Τζένη Λεοτσινίδη, μέσα από ρευστές άμορφες μάζες, και όγκους που αψηφούν τη βαρύτητα και στέκονται στο χώρο ως παγωμένες ηφαιστειακές εκρήξεις, δημιουργεί γλυπτά με Ο λείες επιφάνειες τους αντανακλούν αρχετυπικά σύμβολα που ενυπάρχουν στην ψυχή μας. Μέσα τους περικλείουν εικόνες που πραγματεύονται τον κύκλο της ολοκλήρωσης της ζωής και του ανθρώπου και λειτουργούν ως χαρτογράφηση της ατραπού προς τη συνειδητότητα. Τα έργα της είναι ένα ταξίδι από την ύλη στο πνεύμα. Σύγχρονα σύμβολα μπλέκονται με ελεύθερες ερμηνείες των εικονογραφήσεων των Ταρώ, δημιουργώντας έτσι το αλφάβητο μιας συναισθηματικής γλώσσας που αναλύει τα μυστήρια που βρίσκονται στα έγκατα της ψυχής μας. Γλυπτά και ζωγραφικά που παραπέμπουν στην παιδική ηλικία και την αθωότητα φτιάχνει ο Δημήτρης Νεβεσκιώτης, που συνυπάρχουν μεταξύ ζωγραφικής, γκράφιτι και κόμικ, σοβαρού και αστείου, ενός κόσμου που προηγείται κι ενός κόσμου που έπεται με δυνατότερο σημείο συνάντησης το παρόν και ότι διαδραματίζεται αυτή την στιγμή, όπως και τα γλυπτά του- είναι μικρά κεραμικά που μας παραπέμπουν στο παρελθόν, αλλά μέσα από την ματιά ενός νέου καλλιτέχνη που τον ενδιαφέρει να αρθρώσει την εικαστική γλώσσα της γενιάς του.
Η Αντιγόνη Τσαγκαροπούλου παρουσιάζει το γλυπτό «Η Λίλη από την κοινότητα της Ροζ Πανσελήνου» που είναι ένα κομμάτι της εγκατάστασης «PinkFullMoon», ένα project και βασίζεται στις έννοιες της φροντίδας, της αλληλεγγύης και της αντίστασης σε δυστοπικούς και μετα-αποκαλυπτικούς καιρούς. Η Λίλη, είναι μέρος της κοινότητας της Ροζ Πανσελήνου, που αποτελείται από υπερμεγέθη, άγρια και μαλακά, μοχθηρά αλλά και χαριτωμένα πλάσματα που αποζητούν την οικειότητα και μπορούν να αγγιχτούν και να αγκαλιαστούν. Υβριδικά πλάσματα της νύχτας και του περιθωρίου, νυχτερίδες βαμπίρ και ταυτόχρονα ανθρωπόμορφες μη απολογητικές θηλυκότητες. Τα αξεσουάρ της υποδηλώνουν τη συμμετοχή της στην υπόλοιπη κοινότητα. Φοράει εξωφρενικά ψηλοτάκουνα παπούτσια με queer πολιτικά μηνύματα που έγραψε με τις φίλες της, πανκ αξεσουάρ και κοσμήματα εμπνευσμένα από τη σκηνή του BDSM, όπως αλυσίδες, δαχτυλίδια, σκουλαρίκια. Η κοινοτική τους φροντίδα αποτελεί το θεμέλιο για την επιβίωσή τους σε έναν δυστοπικό κόσμο που θα μπορούσε να εκληφθεί ως αλληγορία του παρόντος. Και η Κατερίνα Χατζηκωστή με κεντρικό άξονα την δόμηση συγκεχυμένων, φαντασιακών κόσμων, στα σχέδιά της, επικεντρώνεται στην δημιουργία συνθέσεων πολυπλοκότητας των οποίων τα ερεθίσματα αντλεί από τετριμμένα, καθημερινά σώματα συμβάντων που με μια δική τους αμεσότητα γεννούν την προοπτική μιας συνειρμικής ευπλαστότητας. Πειραματίζεται με τη μορφή που γεννά εικαστικές προεκτάσεις σε συνάρτηση με τον χώρο, το χρόνο, το αποτύπωμα. Διερευνά υφές υλικότητας και ήχου, θερμοκρασίας και φωτός καθώς επίσης την κατάσταση συνεχής και διαρκής κίνησης, έντασης, παύσης και τριβής.
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Ευγενία Βερελή, Dedicated to my lovers, 2022, Σύνθεση με εφυαλωμένα κεραμικά πλακάκια, 105cmx165cm
