Στην έκθεση της Κατερίνας Κατσιφαράκη, την οποία επιμελείται η Άννα Καφέτση, παρουσιάζονται βίντεο, φωτογραφίες και εφήμερες εγκαταστάσεις σε διαφορετικά σημεία του κήπου. Έργα που έχουν έχουν γεννηθεί με αφορμή τη φύση και ενσωματώνονται αρμονικά με την βλάστηση, τα μονοπάτια και τους ήχους του Κήπου του Μεγάρου Μουσικής. Δημιουργούν ένα σύμπαν, στο οποίο ο επισκέπτης μπορεί να περιπλανηθεί και να ανακαλύψει την ποιητική στη φύση.
– Μιλήστε μας λίγο για τον τίτλο της έκθεσης, και τη σχέση των έργων σας με τους κήπους του Μεγάρου Μουσικής.
Tα «μονοπάτια των τραγουδιών» (Songlines), προέρχονται από τους Αβορίγινες της Αυστραλίας, και είναι στην ουσία χάρτες που διασχίζουν τη χώρα και ενώνουν ανθρώπους, τόπους, χρόνους. Είναι μια τελετουργία. Τραγουδώντας τους χάρτες αυτούς βρίσκουν τον τόπο και τον χώρο που υπάρχει το πνεύμα που προστατεύει την κάθε οικογένεια και φυλή. Διατηρούν και συνεχίζουν με αυτόν τον τρόπο τις αρχαίες ιστορίες των τόπων και των ανθρώπων τους. Περπατάει ο καθένας πάνω στα ίχνη των προηγούμενων και έτσι διατηρούν ζωντανές αυτές τις πορείες.
Με τα έργα μου, όπως κάνει ο καθένας μας, ανακαλύπτω, βιώνω και δίνω μορφή σε ότι συναντώ και συμβαίνει στην δική μου πορεία. Προσπαθώ να νιώσω και να ακούσω τι μου δείχνει και ανασύρει το κάθε μέρος, πώς να συνδεθώ και να επικοινωνήσω μαζί του, αλλά και με τους ανθρώπους που θα δουν τα έργα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
– Τα έργα σας είναι σαν χνάρια στη φύση; Εσείς παρεμβαίνετε ή ανακαλύπτετε αυτές τις μορφές στη φύση;
Πολλά από τα έργα μου γεννιούνται και ανασύρονται από τη φύση. Νιώθω την οργανικότητα της και συνδέομαι μαζί της. Άλλες φορές είναι μια μεταμόρφωση της, όπως ένα φυτό ή ότι απομένει από αυτό, ένας κύκλος της, ένα οποιοδήποτε στοιχείο της που μου δημιουργεί συνδέσεις με τη ζωή, την καθημερινότητα, τις αισθήσεις. Σαν χάρτης που ανακαλύπτω. Ένας χάρτης χωρίς όρια. Άλλες φορές παρεμβαίνω άλλες φορές δεν χρειάζεται καθόλου. Απλά παρατηρώ και μαθαίνω.
– Ενσωματώνονται προσωπικά σας βιώματα στα έργα σας;
Πάντα στα έργα ενσωματώνονται τα προσωπικά μας βιώματα και εμείς τους δίνουμε μορφή. Ένα γεγονός ευχάριστο ή δυσάρεστο, μια γνώση και εμπειρία, μία απώλεια. Στοιχεία που ταυτιζόμαστε ή αντιδρούμε.
– Ενώ ο τίτλος της έκθεσης υπονοεί τον ήχο, στα περισσότερα έργα σας υπάρχει πολύ ηρεμία και σιωπή. Ο θεατής αφουγκράζεται τον ήχο του γύρω περιβάλλοντος, δηλαδή των κήπων του μεγάρου που μπλέκονται μαζί με τη φασαρία της πόλης. Σας ενδιαφέρει αυτή η αντίθεση;
Η ηρεμία και η σιωπή είναι σαν ένας «κενός» χώρος. Μπορεί να είναι ο πιο γεμάτος και άπειρος χώρος, όπου μέσα του μπορούν να ζήσουν και να υπάρξουν τα πάντα. Δεν θα μπορούσα να στήσω τα έργα μου και αυτά που θέλω να αποδώσω χωρίς να λάβω σαν κύριο και δομικό παράγοντα υπ’ όψιν μου τον χώρο που βρίσκομαι και τον περιβάλλοντα χώρο. Δεν θα είχε κανένα νόημα. Στην προκειμένη περίπτωση, την απρόσμενη ομορφιά του κήπου και τις διαφορετικές γωνιές του, που δεν την φαντάζεται κανείς όταν περπατά απ’ έξω, την ασταμάτητη κίνηση και φασαρία της πόλης, το πλήθος των νοσοκομείων που βρίσκονται τριγύρω, την αμερικάνικη πρεσβεία και την μεγάλη φρούρηση της, το πάρκο Ελευθερίας και το ΕΑΤ ΕΣΑ.
– Μπορείτε να μας μιλήσετε για το βίντεο Χορός, το οποίο κατά κάποιο τρόπο σπάει τη σιωπή και την ηρεμία των υπολοίπων έργων και δεν είναι ένα έργο που ανακαλύψατε στη φύση;
Το βίντεο Χορός δεν το ανακάλυψα και έφτιαξα στη φύση. Το δημιούργησα χρησιμοποιώντας τα βαρίδια ενός παλιού αργαλειού. Με τράβηξε γιατί έχει στοιχεία από την οργανικότητα και επανάληψη της φύσης, όπως η αναπνοή, τα κύματα, ο άνεμος. Είναι το μόνο βίντεο που έχει ήχο. Μεταλλικό. Η προβολή του Χορού έχει στηθεί μπροστά από τα κάγκελα που χωρίζουν τον κήπο του πάρκου Ελευθερίας με τον κήπο του Μεγάρου Μουσικής. Τα μισά δέντρα και φυτά είναι από την μία μεριά και τα υπόλοιπα από την άλλη.
– Στις δύο εγκαταστάσεις βλέπουμε ότι κεντάτε/ ράβετε κομμάτια από λιόπανα και ιστούς φραγκοσυκιάς. Γιατί σας ενδιαφέρει αυτή η ένωση θραυσμάτων;
Με την ένωση οργανικών ή ανόργανων στοιχείων, δημιουργώ άλλες φορές ένα χαλί, έναν δρόμο, μια σκηνή, μια πορεία. Είναι καταγραφές και σημειώσεις ιστοριών, τόπων και χρόνου. Ένας χάρτης. Με την ένωση αυτή νιώθω να συνδέομαι με ανθρώπους και τόπους που ακόμα και αν δεν γνωρίζω είναι σαν να μας ενώνει ένα αόρατο νήμα και σαν να προχωράμε και να υπάρχουμε μαζί από πάντα.
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Κατερίνα Κατσιφαράκη, SongLines. Επιμέλεια Έκθεσης Άννα Καφέτση. Kήπος του Μεγάρου 14/07/2022 ©Akriviadis
Διαβάστε επίσης:
Κατερίνα Κατσιφαράκη – Songlines: Έκθεση στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών
