Οι ζωγραφικές και οι σχεδιαστικές απόπειρες της Λιλιάνα Γιάριτς (Ljiljana Jaric), τόσο στις δύο διαστάσεις, όσο και σε κατασκευές στο χώρο και στη συνέχεια στις in situ εγκαταστάσεις της, λειτουργούν σαν ένας τρόπος καταγραφής στιγμιαίων εκρήξεων χρώματος, προκειμένου να αποδοθεί το όνειρο, το συναίσθημα, η αίσθηση και η αντίληψη για τα πράγματα και τις καταστάσεις, η βιωμένη οικειότητα, μια σύνοψη της ίδιας της ζωής εντέλει.
Οι “ιχνο-γραφίες” της Ελευθερίας Στόικου, σαν ριζώματα, πλέγματα ή διακλαδώσεις, αναπτύσσουν μία επινοημένη χαρτογράφηση. Τοπία σαν επάλληλα ευρήματα μοιάζει να ψιθυρίζουν μουσικά κάτι για χαμένους ορίζοντες ή για την απεραντοσύνη που κρύβεται και στις ελάχιστες δομές. Και όλα φαίνεται να συμβαίνουν με δεξιοτεχνική ρητορεία, προκειμένου να κρυπτογραφηθεί εκείνος ο χώρος που τον αντιλαμβανόμαστε ως γκρίζα περιοχή.
Τα “ζωγραφικά cut outs” της Μάγδα Ταμμάμ (Magda Tammam), παρόμοια με κομμάτια χρωματιστού χαρτιού κολλημένα σε καμβά, που παραπέμπουν στη ζωγραφική με ψαλίδι του Matisse, αλλά και στις αφαιρετικές ζωγραφικές αποτυπώσεις χλωρίδας ή οργανικών στοιχείων του Κλέε ή του Γκάρι Χιουμ, υπαγορεύουν ένα γραμμικό στυλ διατύπωσης, όπου μπορεί κανείς να ανιχνεύσει φόρμες του μικρόκοσμου ή αρχετυπικά μοτίβα.
Σχόλια: Θάλεια Στεφανίδου
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Ελευθερία Στόικου
