Αντώνης Κυριακάκης: Η τραγική ιστορία πάντα έχει κάτι κωμικό

Τι μένει από τον άνθρωπο αν του πάρεις την αρχή και το τέλος;

Η Θεατρική Ομάδα APUS επιστρέφει με την τραγελαφική φάρσα του Αργύρη Χιόνη «Το Μήνυμα» σε σκηνοθεσία Ανθής Φουντά για ένα νέο κύκλο 8 παραστάσεων.

Μετά από μια επιτυχημένη σειρά παραστάσεων στο Ανοιχτό Θέατρο Γκράβας (Ιούλιος 2021), το Θέατρο Φούρνος (Οκτώβριος 2022) και το Θέατρο Χώρος (Μάιος 2022), «Το Μήνυμα» του Αργύρη Χιόνη θα παρουσιάζεται από τις 19 Οκτωβρίου και κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.00 στο Θέατρο Χώρος.

«Εκείνοι» τους έδωσαν ένα μήνυμα να το μεταφέρουν σε «Εκείνον». Τους είπαν να τραβήξουν ίσια, όμως έχουν χαθεί και δεν μπορούν να θυμηθούν το μήνυμα. Είναι δύο αγγελιοφόροι χωρίς αγγελία. Δύο αγγελιοφόροι χωρίς όνομα. Είναι ο Α και ο Β και έχουν ξεχάσει από πού ξεκίνησαν και πού πηγαίνουν. Περπατούν για εβδομάδες, μήνες, χρόνια ή και αιώνες φτιάχνοντας διαρκώς νέα μηνύματα, τα οποία διαρκώς ξεχνούν. Θα μπορέσουν να θυμηθούν το μήνυμα;

-Αρχικά, θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για τη σχέση σας με το θέατρο; Πώς ξεκίνησε και πώς εξελίσσεται;

Ωχ!

Αρχικά ξεκινάτε με ένα δύσκολο ερώτημα.

Ξεκίνησε πολύ ρομαντικά και όμορφα στα φοιτητικά χρόνια, στη Θεατρική Oμάδα του Πολυτεχνείου, όπου εκεί αποφάσισα ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Μια από τις πιο ενστικτώδεις αποφάσεις μου, που ακόμα την απολαμβάνω! Η περίοδος πριν τη σχολή, η αγωνία για τις εισαγωγικές εξετάσεις με έκαναν να χάσω τον εαυτό μου και τη χαρά μου για αυτό που ήθελα να κάνω. Αλλά ευτυχώς τα χρόνια της σχολής, στο ΔηΠεΘε της Πάτρας, ήταν για μένα μαγικά. Το επίπεδο και η ποιότητα της σχολής ήταν πάρα πολύ υψηλό και έτσι κατάφερα να ξανακερδίσω κάτι που είχα χάσει τα προηγούμενα χρόνια. Το χιούμορ. Πλέον, ξέρω πως η σχέση μου με το θέατρο είναι μια συνεχής προβολή της σχέσης μου με τον ίδιο μου τον εαυτό. Για αυτό πάντα ξεκινάω από εμένα.

-Μιλήστε μας για την ομάδα APUS και την μεταξύ σας συνεργασία.

Με την Ανθή και το Γιώργο γνωριζόμαστε από την Θεατρική του Πολυτεχνείου – κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια. Μετά τις δραματικές σχολές βρισκόμασταν τακτικά και δημιουργήσαμε πολύ δυνατούς δεσμούς! Μέσα στη καραντίνα, πειρατικά τελείως, ο Γιώργος με τσίγκλαγε να βρεθούμε να διαβάσουμε κάτι, εγώ του πρότεινα Το Μήνυμα του Α. Χιόνη και η Ανθή ήταν ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος για να συμπληρώσει την παρέα. Αποφασίσαμε να το κάνουμε παράσταση. Ψάξαμε για κάποιο παραγωγό και τότε βρεθήκαμε με τα υπέροχα παιδιά της Omicron3, τον Σταμάτη και τον Γιάννη και έτσι το όνειρο πραγματοποιήθηκε!

-Αυτήν την περίοδο πρωταγωνιστείτε ξανά στο «Μήνυμα» του Αργύρη Χιόνη, σε σκηνοθεσία της Ανθής Φουντά. Πώς νιώθετε που η παράσταση επαναλαμβάνεται;

Επαναλαμβάνεται για τρίτη φορά! Η επανάληψη μιας παράστασης είναι πάντα ένα ιδιαίτερο θέμα. Γιατί δε μπορείς ακριβώς να επαναλάβεις αυτό που είχε δημιουργηθεί τότε- για διάφορους λόγους. Γιατί εσύ σαν δημιουργός δεν είσαι ο ίδιος, γιατί ο χώρος που παίζεις έχει αλλάξει και αυτό επηρεάζει θετικά ή αρνητικά τα πράγματα, γιατί η σχέση σου με τους συμπαίκτες έχει αλλάξει κ.α.

Άρα, στόχος κάθε φορά είναι η παράσταση να καταφέρνει να εξελίσσεται, από την πρόβα κιόλας.

-Οι δύο ήρωες, ο Α και ο Β, βρίσκονται σε μια ατέρμονη περιπλάνηση. Το ίδιο το μήνυμα που πρέπει να μεταφέρουν, το όποιο και έχουν ξεχάσει, δεν φαίνεται να έχει τόση σημασία. Τι πιστεύετε ότι αναζητούν;

Το Μήνυμα για τους Α & Β είναι ό,τι σημαντικότερο έχουν. Είναι η αποστολή τους.

Τι αναζητούν μέσα από αυτή την αποστολή;

Νομίζω ό,τι αναζητά και ο άνθρωπος στη ζωή του. Έχει κανείς την απάντηση για αυτό το ερώτημα;

-Το έργο αντλεί επιρροές από το θέατρο του παραλόγου. Ποια πιστεύετε πως είναι η σχέση μας με το «παράλογο» σήμερα και πώς προσεγγίζεται μέσα από την παράσταση;

Το έργο μέσω του στοιχείου του παραλόγου, αφήνει ανοιχτές αναγνώσεις και μας δίνει μεγαλύτερη ελευθερία για να το κατευθύνουμε εκεί θέλουμε. Σαν ένα ποίημα που είναι τόσο ανοιχτό αλλά και τόσο συγκεκριμένο ταυτόχρονα. Για εμάς, είναι ένα μέσο για να μιλήσουμε για τα πράγματα που μας αφορούν, για τα πράγματα που μας πνίγουν. Μείναμε πιστοί στην δραματουργική γραμμή του έργου και δεν αλλάξαμε τίποτα στη πλοκή και τα συμβάντα του. Βουτήξαμε βαθιά στα θέματα του έργου και στα ερωτήματά του -τα οποία θα έλεγε κανείς ότι είναι αιώνια – τη θρησκεία, την ύπαρξη του Θεού, το θάνατο, την ιεραρχία. Πάντα όμως με οδηγό το χιούμορ, καταφέρνουμε να βγαίνουμε στην επιφάνεια. Τόσο εμείς σαν ομάδα όσο και το έργο το ίδιο, το οποίο χαρακτηρίζεται ως τραγελαφική φάρσα.

-Υπάρχει κάτι στο έργο που σας αγγίζει προσωπικά;

Αυτό που ονειρεύομαι ως ηθοποιός είναι να έχω την ευκαιρία πάνω στη σκηνή, να φτάνω σε ένα σημείο, όπου να “καίγομαι μέσα μου” από την ανάγκη να επικοινωνήσω το θέμα της παράστασης. Όταν συμβαίνει αυτό νιώθω πραγματικά ότι αιωρούμαι πάνω στη σκηνή και η παράσταση τότε, γίνεται ένα μαγικό ταξίδι. Το συγκεκριμένο έργο λοιπόν έχει ό,τι χρειάζεται για να αποτελέσει τον τέλειο διάδρομο απογείωσης. Γέλιο, πόνο, οργή και πάλι από την αρχή.

-Όπως αναφέρατε ήδη, η παράσταση περιγράφεται ως «τραγελαφική φάρσα». Θα λέγατε πως επικρατεί περισσότερο η κωμική ή η τραγική πλευρά της ιστορίας;

Η τραγική ιστορία πάντα έχει κάτι κωμικό. Είναι από ποια σκοπιά βλέπεις το ζητούμενο. Από ποια απόσταση – και χρονικά και ψυχικά. Στην παράστασή μας θεωρώ πως και τα δύο στοιχεία είναι πολύ ισχυρά.

Διαβάστε επίσης:

Το Μήνυμα, του Αργύρη Χιόνη από την ομάδα APUS επιστρέφει στο θέατρο Χώρος