Το Platforms Project αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες εκθέσεις καλλιτεχνικών πλατφορμών και φέτος διοργανώνει την πιο διευρυμένη εικαστική παρουσία του στην έως τώρα ιστορία του με ένα πλούσιο παράλληλο πρόγραμμα ομιλιών, ημερίδων, βίντεο, προγραμμάτων για παιδιά και περφόρμανς. Από τις 13 έως τις 16 Οκτωβρίου 2022 στον Εκθεσιακό χώρο «Νίκος Κεσσανλής» της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, ο πειραματισμός, η έρευνα αλλά και η διαμόρφωση καλλιτεχνικής ταυτότητας αποκτούν ορατότητα και συνδιαλέγονται με το κοινό. Στο τιμόνι του πρότζεκτ είναι ο Μιχάλης Αργυρού και η Άρτεμις Ποταμιάνου, η οποία έχει και την καλλιτεχνική επιμέλεια της έκθεσης.
Το Platforms Project 2022 παρουσιάζει πλατφόρμες από 26 χώρες (ΗΠΑ, Κύπρος, Ελλάδα, Καναδάς, Ολλανδία, Γαλλία, Μεξικό, Βενεζουέλα, Αργεντινή, Βραζιλία, Χιλή, Αιθιοπία, Ρωσία, Τουρκία, Ολλανδία, Γερμανία, Ιταλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστρία, Σουηδία, Βέλγιο, Δανία, Ελβετία, Πολωνία, Ουκρανία, Αυστραλία), με 62 πλατφόρμες να συμμετέχουν, παρουσιάζοντας περισσότερους από 800 καλλιτέχνες.
Το CultureNow βρέθηκε στο στήσιμο της έκθεσης και εντόπισε καλλιτεχνικές προτάσεις αλλά και μεμονωμένα έργα που ξεχωρίζουν για τη δημιουργικότητα, τον κοινωνικοπολιτικό τους σχολιασμό και κυρίως για την αρμονική συνέργεια των καλλιτεχνών τους.
EULENGASSE, Γερμανία
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Με το που εισερχόμαστε στον εκθεσιακό χώρο, ερχόμαστε σε μετωπική θέαση με έναν χώρο-tour de force ο οποίος προτείνει 4 σημαντικούς καλλιτέχνες που συνεργάζονται δυναμικά επάνω στο ζήτημα της ύπαρξης του Άλλου. Η Gozde Ju κεντά πορτρέτα Τούρκικων οικογενειών που μετανάστευσαν στη Γερμανία, ο Florian Adolph διηγείται ιστορίες μετατόπισης μέσω εύθραυστων υλικών, ο Harald Etzemuller παρουσιάζει τα ξύλινα παραπήγματα όπου ζουν οι ξένοι εργάτες που δουλεύουν στη Γερμανική ύπαιθρο, και το έργο-σταθμός της διοργάνωσης “Κάτι Σάπιο Υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας” του Vladimir Combre de Sena, μία αυτοβιογραφική παρουσίαση του καλλιτέχνη ο οποίος στα φωτογραφικά του αυτοπορτρέτα υιοθετεί όλους τους ρόλους του Άμλετ για να συστηθεί στο κοινό ως μία διασταύρωση λαών, μία σύγκρουση εθνικοτήτων αλλά και των προβολών κάθε λογής προκαταλήψεων επάνω του, ένας bona fide ψυχαναλυτικός νομάς της γης.
Das Esszimmer-space for art+, Γερμανία
Η Das Esszimmer μας παρουσιάζει τη σύγχρονη κοινωνική συνθήκη της ανέχειας και της περιθωριοποίησης μέσα σε μία κοινωνία που προωθεί την άκρατη παγκοσμιοποιημένη ανάπτυξη at all costs. Ο φωτογραφικός φακός της Sibylle Feucht εστιάζει σε προσωρινά καταλύματα αστέγων, ειρωνικά έξω από Ελληνικά κτήρια ταμείων πρόνοιας ενώ ο Stephen Wittmer, επάνω σε λούτρινες προστατευτικές κουβέρτες, αποτυπώνει φωτογραφικά την επισφάλεια μίας ζωής που διαρκώς αλλάζει τόπο.
La Scala Trun, Ελβετία
Ο Ελβετός Guillaume Krick μας ξεναγεί σε ένα περίπτερο όπου οι καλλιτέχνες φωτογραφίζουν τα δυστοπικά ‘γλυπτά’ που έχουν δημιουργηθεί από τα απομεινάρια των ναυαγίων εκτοπισμένων συνανθρώπων μας, και ανάγλυφα από ξύλο και ανακυκλωμένο πλαστικό που ανασυνθέτουν τον εγωκεντρισμό της Ανθρωπόκαινου. Πλησίον τους, το επιτοίχιο εικαστικό αλφαβητάρι της Juliane Glauert θυμίζει μεσαιωνικά χειρόγραφα για τη Μαντόνα με το Βρέφος, μόνο που τον ρόλο της μάνας αναλαμβάνουν οι σύγχρονες θηλυκότητες που προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα σε διαφορετικούς ρόλους και κόσμους.
Darling Pearls & Co, Αγγλία
Η επιμελήτρια Alessandra Falbo μας συστήνει το Where the Art Is, μία συλλογική προσπάθεια ανάδειξης του χώρου και των διαδικασιών με τις οποίες κινείται η τέχνη, όταν η ύπαρξή της υιοθετείται από την ίδια τη ζωή σύμφωνα με τα πιστεύω του Marcel Duchamp αλλά και των Καταστασιακών. Στο περίπτερο θα δούμε σημαντικά έργα της πρωτοπόρου της περφόρμανς Colette, η οποία κάποτε μετέφερε σχεδόν πειρατικά όλο το ατελιέ της σε μία βαλίτσα στη Μπιενάλε της Βενετίας. Η φωτογραφική σειρά Paparazzi της Jaque Jolene αντλεί έμπνευση από την επιφανειακή tabloid κάλυψη καλλιτεχνικών γεγονότων, με την ίδια να αποτυπώνεται ως εφήμερη σταρ τη στιγμή που κυκλοφορεί έξω από γκαλερί και artist’s studios. Η Esther Planas στο δίπτυχο See no Evil, Hear no Evil φωτογραφίζεται με καταστασιακή derive διάθεση έξω από το μνημείο του στυγερού αποικιοκράτη βασιλιά Λεοπόλδου II του Βελγίου στο African Museum, με την τυπική στάση του ιαπωνικού μότο με τα 3 σοφά μαϊμουδάκια, ‘δεν είδα- δεν άκουσα- δεν είπα’. Η Άρτεμις Ποταμιάνου οικειοποιείται πασίγνωστα έργα της δυτικής τέχνης, τα οποία έχουν συμβολοποιηθεί στη συλλογική μνήμη, τοποθετώντας τα σε νέο context, με τους πρωταγωνιστές των έργων να επιχειρούν μία απόδραση από τη μουσειακή τους αταραξία εισερχόμενοι μέσα στα αρχιτεκτονικά περιβάλλοντα του μοντερνιστικού pavilion του Mies van der Rohe στη Βαρκελώνη, και την τέχνη να δημιουργεί διαρκώς νέα απροσδόκητα συγκείμενα.
Η-Μ-S, Αγγλία
Ένα περίπτερο με πολύ εκφραστική παραστατική ζωγραφική που σύμφωνα με την επιμελήτρια Jackie Berridge και τον τίτλο του Telling Tales, καταφέρνει να αφηγηθεί ιστορίες του ανοίκειου, του υπερ-ρεαλιστικού, του υπόκωφου που κρύβεται μέσα στα αναγνωρίσιμα πράγματα δίπλα μας.
Η Ελληνική In Vivo με την καθαρότητα και την ακρίβεια που τη διακρίνει αναπτύσσει μία συλλογική πραγματεία επάνω στον πολιτισμό μίας χώρας που τα τελευταία χρόνια προβάλλεται μονάχα ως οικονομική υπερδύναμη, με τον τίτλο China Confidential. Οι Ανδρέας Σιτορέγκο, Λίνα Θεοδώρου, Ελευθερία Σταμάτη, Ιωάννα Μύρκα, Κωνσταντίνος Τηλιγάδης, Νίκος Πόδιας, ξεδιπλώνουν πτυχές της κινεζικής πολιτισμικής ταυτότητας, εστιάζοντας ο καθένας σε διαφορετικές περιοχές με διαφορετικά επίσης μέσα, δημιουργώντας ένα υφαντό ποιητικών ερμηνειών.
Επάνω στο έμφυλο ζήτημα, με στομαχικές αναφορές στη γυναικεία κακοποίηση, ενέσκηψαν με προσήλωση και σοβαρότητα συλλογικότητες όπως The Red Boat Project, Ελλάδα (σε συνεργασία με το Συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών Δραπετσώνας-Κερατσινίου με συλλογικό έργο) και η Alison Whitmore στη Jaw, Αγγλία, με τα εκπληκτικά κεντημένα τετράγωνα-μέρη παπλώματος- δολοφονημένων γυναικών εμπνευσμένα από τη θέσπιση του UK Femicide Census for 2020 που διαβάστηκε πρόσφατα στο Βρετανικό Κοινοβούλιο.
Η κλιματική κρίση και η απάντηση της βιωσιμότητας αποτέλεσε το αντικείμενο των ελληνικών ομάδων Eco Flaneur, με αναφορές στις λιτές και οργανικές αξίες της Περιπατητικής Τέχνης στο δημόσιο χώρο και στο περιβάλλον, έναν ποιητικό καλλιτεχνικό χώρο όπου λειτουργεί και η διεθνής Supercluster, η νέα ομάδα Antennes Art Collective τις οποίας τα μέλη διαπραγματεύονται την Επόμενη Μέρα μιας πιθανής καταστροφής, και η ομάδα της Καλλιέργειας που εργάζεται συστηματικά επάνω στην ανακατανομή της γης με συνθήκες δίκαιης καλλιέργειας με σύμβολο το ένδυμα της Περσεφόνης το οποίο αφηγείται τους βιώσιμους ρυθμούς της ίδιας της γης. Στο ίδιο σκεπτικό εργάστηκαν καλλιτέχνες όπως η Βασιλική Σαγκιώτη και η Μάγδα Μάρα με δύο έργα στο Fragments of Truth, που μοιάζουν να βγήκαν από τις σελίδες της αναγεννησιακής αλληγορικής Εικονολογίας του Cesare Ripa, με έμφαση στα vanitas στοιχεία που όμως μεταφέρονται στο σήμερα της ρήξης με το φυσικό περιβάλλον και τον συνάνθρωπο-συνδαιτημόνα.
Συλλογικότητες όπως οι Ελληνικές Εν Φλω και Ορίζοντας Γεγονότων εργάστηκαν μεταξύ άλλων και επάνω στην πολυσχιδή ιστορία τους μέσα στην ιστορία της έκθεσης. Πλατφόρμες που έκαναν αίσθηση με τη μαθηματική λιτότητα και τη σαφήνεια των μέσων είναι τα Αυτοβιογραφικά Συστήματα υπό την επιμέλεια του Εμμανουήλ Μαυρομμάτη και το Άμετρον από την ελληνική περιφέρεια και συγκεκριμένα τα Χανιά. Επίσης δυναμικές εισόδους κάνουν η ελληνική Gropius Lounge που αναφέρεται στον τελετουργικό και ιαματικό ρόλο της τέχνης μέσα από τα έργα του Αποστόλη Φιλίππου, της Sophia Savagner, της Αναστασίας Μπέλλου και του Νικόλα Κωστή, υπό την επιμέλεια του Ευθύμη Λαζόγκα, και η απολαυστικά σαρκαστική Αμερικανική Minky Bizz Group από το Λας Βέγκας.
Δυο καλλιτέχνες που θα χαρακτηρίζαμε ως τη μικρή αποκάλυψη του Platforms Project είναι η Marianne Duif από την Artplatform/elsewhere της Ολλανδίας με τους κεντητούς μικρούς καμβάδες που μνημειοποιούν με λεπτοφυή ακρίβεια και ενσυναίσθηση την αστική μοναξιά, και η Νατάσα Μπέλλου στο Gropius Lounge, με το πιο αισθαντικό βίντεο της ανθρώπινης σεξουαλικότητας ως pop undercover φούξια χορευτική αλληγορία.
Η λίστα με τα περίπτερα που παρουσιάζουν ενδιαφέρον στο Platforms Project 2022 είναι μεγάλη και δεν μπορεί να εξαντληθεί σε ένα άρθρο. Αυτό δείχνει ότι αυτός ο θεσμός είναι όχι μόνο απαραίτητος αλλά και δεν μπορεί να συγκριθεί σε μέγεθος και ποιότητα έργου με άλλες προσπάθειες. Η τέχνη εξελίσσεται σε πολλές και συναρπαστικές μορφές και το Platforms Project είναι εδώ για να τις φιλοξενεί και να τις αναδεικνύει.
Trivia
Αξίζει να σημειώσουμε ότι τα δύο δύσκολα χρόνια της καραντίνας 2020-21, το Platforms Project έμεινε ενεργό και δημιούργησε μία διαδικτυακή έκθεση, το Platforms Project NET, που αποτέλεσε έναν ψηφιακό τόπο συνάντησης και δικτύωσης καλλιτεχνικών ομάδων από όλο τον κόσμο, δίνοντας την ευκαιρία στο ευρύ φιλότεχνο κοινό, να έρθει σε επαφή με τα έργα και τους καλλιτέχνες των ομάδων. Ήταν η πρώτη διαδικτυακή φουάρ στην Ελλάδα και η δεύτερη στο κόσμο. Το Platforms Project Net 2021 επισκέφθηκαν θεατές από 82 χώρες και είχε περισσότερες από 315.000 προβολές.
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Eco Flaneur
Διαβάστε επίσης:
Platforms Project 2022 – Independent Art Fair: Η μεγάλη διεθνής έκθεση επιστρέφει
Platforms Project 2022: Το παράλληλο πρόγραμμα της διοργάνωσης!
