Κάθε φορά που οι μνήμες, οι σκέψεις, τα συναισθήματα θέλουν να εκφρασθούν με λόγια χάνουν τον ειρμό τους, τη ροή τους. Πόσο πιο εύκολα έβρισκαν την έκφραση τους μέσα από το χορό. Μέσα από τη μουσική. Ο κλασσικός χορός ήταν η έκφραση της μουσικής που λάτρευα, του πάθους μου, ήταν ο δίαυλος της ψυχής μου με τον κόσμο…
Το σώμα σμιλευόταν με επιμονή, πείσμα, πόνο, ιδρώτα, να γίνει το εργαλείο που θα εξέφραζε τη μουσική, το συναίσθημα, την ιδέα, το χαρακτήρα του έργου αλλά και τα μύχια της ψυχής του, το είναι του. Κουρδιζόταν σα μουσικό όργανο και εκτοξευόταν σαν βέλος στον αέρα. Ο πόνος ξεχνιόταν, η έλξη της βαρύτητας έσπαγε, μετατρεπόταν σε αέρα, ενέργεια, παλμό, πνοή.
Πάνω στις μύτες των πληγωμένων ποδιών άνοιγες τα χέρια, φτερούγες και πέταγες. Η αδρεναλίνη έτρεχε στις φλέβες τις ανάγλυφες στο σώμα. Η υπέρβαση των ανθρώπινων ορίων εκτόξευε τη ψυχή στην ελευθερία και το πνεύμα στη λύτρωση.
Ο αέρας μετέφερε τη μουσική στη διαφάνειά του και η καρδιά σου χτυπούσε στο παλμό της, ταυτιζόσουν. Όταν τελείωνες ο ιδρώτας έσταζε, ο πόνος ξαναγύριζε, η ψυχή άδειαζε, το σώμα βάραινε. Μα είχες ζήσει το Απόλυτο, είχες επικοινωνήσει με το Σύμπαν, τους Ανθρώπους. Τους είχες κάνει κοινωνούς μιας στιγμής τόσο εφήμερης μα τόσο μαγικής.
Έτσι απλά τελείωσε η χορευτική ζωή… Οι σκέψεις με κατακλύζουν. Θυμάμαι όταν πρωτοξεκίνησα τη σταδιοδρομία μου. Όχι μόνο τα προσωπικά όνειρα και την αγάπη μου να χορεύω, αλλά και τα συλλογικά για ένα καλύτερο μέλλον του μπαλέτου της Λυρικής. Για τα τουλάχιστον άλλο δύο λυρικά θέατρα, που θα είχαν δημιουργηθεί, ώστε οι νέοι χορευτές να απορροφούνται και να πραγματώνουν τα όνειρά τους… Πολλοί από τους χορευτές της γενιάς μου έμειναν στην Ελλάδα για να υλοποιήσουν αυτές τις ελπίδες. Να γίνει το μπαλέτο ισότιμο σώμα με τα υπόλοιπα των καλλιτεχνών της ΕΛΣ. Εργαστήκαμε σκληρά, αγωνιστήκαμε με ελάχιστα χρήματα, μισθοί ανειδίκευτου εργάτη, αναγκασμένοι να τρέχουμε και αλλού για να εξοικονομήσουμε τα προς το ζην.
Το μπαλέτο είχε μια ανοδική πορεία ως προς το έμψυχο υλικό του. Όμως σήμερα αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες παθογένειες, όπως 30 χρόνια πριν. Παρ’ όλο που εκπροσώπησε επάξια στο εξωτερικό σαν ομάδα (Αίγυπτο, Αυστραλία, Τουρκία, Γαλλία, Σερβία). Παρ’ όλο που οι χορευτές του διακρίνονται και μας κάνουν περήφανους στην Ευρώπη. Παρ’ όλες τις μαγικές βραδιές που μας χάρισε στο Ηρώδειο. Παρά την απόλυτη καταξίωση σ’ όποια γωνιά της Ελλάδας περιόδευσε. Το κράτος κρατάει μία στάση αποστασιοποιημένη, αν όχι απαξιωτική.
Πάμπολλες οι πληγές. Το θέατρο αντανακλά ό,τι έχει συμβεί στην ελληνική κοινωνία. Έλλειψη αξιοκρατίας, οικογενειοκρατία, ευνοιοκρατία, απειθαρχία, ασυδοσία.
Όλοι μιλούμε για ακμαίο, δυνατό, υγιές μπαλέτο. Μέχρι τη στιγμή που πρώτα «θα τακτοποιήσουμε τους δικούς μας». «Να κλείσει, να καταργηθεί το μπαλέτο», καταργώντας έτσι και ένα κομμάτι του Πολιτισμού, που σε καμιά άλλη χώρα δεν έχει συμβεί.. Πονάει το χέρι, ας το κόψουμε! Τι πιο εύκολη λύση! Ας καταργηθεί η ομορφιά, η μαγεία, η κλασική τέχνη του χορού, το επάγγελμά μας. Γιατί τα μικρά παιδιά, αλλά και οι μεγαλύτεροι, να γοητεύονται από τους Έλληνες χορευτές; Μετακλήσεις! Αν θέλουν δε να σπουδάσουν και να εξασκήσουν την Τέχνη τους; Ας φύγουν στο εξωτερικό! Η Ελλάδα δεν έχει χρήματα. Η Τέχνη όμως ιδιαίτερα στις δύσκολες και κρίσιμες εποχές αποτελεί σανίδα σωτηρίας της ψυχής.
Ας ενωθούμε να στηρίξουμε την Τέχνη μας και ας αφήσουμε τις διαμάχες ανάμεσα στους μοντέρνους και κλασικούς. Όλοι αγαπάμε τον Χορό, ανεξάρτητα με ποιο τρόπο. Όλοι μοχθήσαμε, κουραστήκαμε, ιδρώσαμε, υποφέραμε για να αγγίξουμε το πολυπόθητο αποτέλεσμα.
Είμαστε «Δον Κιχώτες», αγνοί και παθιασμένοι. Ας κρατήσουμε ζωντανό τον Χορό στην Ελλάδα. Ας κρατήσουμε ζωντανούς αυτούς που έδωσαν την ψυχή τους, ας δώσουμε ελπίδες στο μέλλον μας, στα παιδιά.
Info: Η Μαρία Μηλιοπούλου υπήρξε Πρώτη χορεύτρια της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ως το 2010. Αποφοίτησε από την Επαγγελματική Σχολή Χορού της Δ. Γρηγοριάδου και παράλληλα από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών ( Πολιτικές Επιστήμες και Δημόσια Διοίκηση). Ξεκίνησε να χορεύει το 1981 στη Λυρική Σκηνή και στο ΑΕΝΑΟΝ χοροθέατρο του D. Lommel. Στην πολύχρονη καριέρα της χόρεψε πολλούς ρόλους του κλασσικού ρεπερτορίου αλλά και χορογραφίες σύγχρονων χορογράφων. Κλήθηκε και χόρεψε ως guest στην Ιταλία, Κύπρο, Βουλγαρία. Τα τελευταία τρία χρόνια υπήρξε βοηθός Διευθυντή Μπαλέτου και project manager του Μπαλέτου.
