Mέσα από την ερευνητική τους διαδικασία και πρακτική, οι καλλιτέχνες αυτοί βρίσκονται σε μια συνεχή συνομιλία και επαφή με ιστορικά αλλά και τρέχοντα γεγονότα που βιώνουμε και επηρεάζουν την καθημερινότητά μας.
H φράση “Through the Looking Glass” προέρχεται από τον τίτλο ενός βιβλίου του συγγραφέα Lewis Carroll, “Through the Looking Glass and what Alice found there” (1871) το οποίο είναι η συνέχεια του πιο γνωστού του βιβλίου “Alice’s Adventures in Wonderland”. Η φράση χρησιμοποιείται μεταφορικά όταν κάτι που βλέπουμε το αναγνωρίζουμε μεν αλλά μας φαίνεται και ξένο, λες και έχει γυρίσει το μέσα – έξω.
Το Pylon Art & Culture στοχεύει, μέσα από τις δράσεις και τα project που φιλοξενεί, να διευρύνει και να εμβαθύνει τη συζήτηση γύρω από τη σύγχρονη τέχνη και να την κάνει πιο προσιτή σε ένα ευρύτερο κοινό.
Hμερομηνίες και πρόγραμμα προβολών:
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Weeper Capuchin, Στέλιος Καλλινίκου
02/02, 05/02, 11/02, 17/02, 23/02, 26/02, 04/03, 10/03, 16/03, 19/03
Days In Between (Kaiserpanorama), Μαριάννα Χριστοφίδου
03/02, 09/2, 12/02, 18/02, 24/02, 02/03, 05/03, 11/03, 17/03
ZEI, Κωνσταντίνος Tαλιώτης
04/02, 10/02, 16/02, 19/02, 25/02, 03/03, 09/03, 12/03, 18/03
Weeper Capuchin, (2022), Στέλιος Καλλινίκου.
Video, infinite loop
Στο “Γιατί να κοιτάμε τα ζώα;” ο John Berger μας λέει πώς “τα φυλακισμένα ζώα και εμείς, το ανθρώπινο κοινό τους, αλληλοκοιταζόμαστε μέσα από ένα ρήγμα ασυνεννοησίας”. Τo βίντεο (Weeper Capuchin, 2022) διαπραγματέυεται αυτή την απόσταση προσπαθώντας να «δημιουργήσει» μια γέφυρα που αιωρείται πάνω από αυτό το ρήγμα. Τα εκφραστικά μάτια των καπουτσίνων, που είναι λες και φέρουν μια προιστορική λύπη, ανταλλάσσουν ματιές με τον θεατή οι οποίες φιλτράρονται διαμέσου του χοντρού γυάλινου τοίχου που μπορεί στις φωτογραφίες να είναι αόρατος αλλά πολύ συχνά γίνεται η αιτία τα πουλιά να βρίσκουν τραγικό θάνατο μην συνειδητοποιώντας την ύπαρξη του.
Days In Between (Kaiserpanorama), 2015/19, Μαριάννα Χριστοφίδου
16μμ σε ψηφιακό, 4′ 34″
ιδέα, διεύθυνση φωτογραφίας, μοντάζ: Μαριάννα Χριστοφίδου
μουσική: Γιώργος Γ. Βασιλειάδης
film still © Marianna Christofides / VG Bild-Kunst Bonn, 2023
Στα Μουσεία Φυσικής Ιστορίας τα ταριχευμένα ζώα γίνονται θεατρικά υποκείμενα που δεν μπορούν να ανταποδώσουν το βλέμμα του θεατή. Το ίδιο συμβαίνει και με τις στερεοσκοπικές εικόνες σε κάθε Kaiserpanorama (αυτή η πρωτοκινηματογραφική συσκευή που υποδηλώνει μια ψευδαίσθηση της πραγματικότητας). Και όμως εδώ μας κοιτάζουν πίσω, κατάματα – η πολική αρκούδα, το δικέφαλο μοσχάρι, το παγώνι, το ελάφι, ακόμα και οι ίδιοι οι στερεοσκοπικοί φακοί του Kaiserpanorama που “ανοιγοκλείνουν” μέσα στο στρογγυλό, ορειχάλκινο πλαίσιό τους. Και έτσι εξιστορούν βαθιές ιστορίες βίας και υποταγής.
ZEI, 2008/2022, Κωνσταντίνος Ταλιώτης.
1 ώρα και 44 λεπτά
Το έργο ZEI καταγράφει την ιστορία της αμφιλεγόμενης μεταφοράς του κολοσσιαίου μνημείου του εθνάρχη του νησιού, Μακάριου Γ’, από μια επιβλητική θέση στο κέντρο της πόλης σε μια αόρατη και ερμητική τοποθεσία, στην κορυφή Θρονί της Μονής Κύκκου. Πρόκειται για τη μετατόπιση ενός τεράστιου μνημείου που εγκαινιάστηκε αρχικά το 1987, από μια θέση διαρκούς ορατότητας σε μια απομακρυσμένη τοποθεσία, από την οποία αντί να τον κοιτάμε, μας κοιτάει. Το βίντεο ZEI ακολουθεί το ταξίδι της αργής εξαφάνισης αυτού του εμβληματικού αγάλματος καθώς μεταφέρεται από την αυλή του Αρχιεπισκοπικού Μεγάρου στα βουνά. Με ιδιαίτερη έμφαση στο επιχειρησιακό μέγεθος της μετακίνησης του μπρούντζινου γλυπτού ύψους 10 μέτρων, το ΖΕΙ είναι μια ταινία δρόμου γυρισμένη με κάμερα στο χέρι, που διασχίζει διαφορετικά τοπία του νησιού – την πόλη της Λευκωσίας, τα προάστια, την κοιλάδα της Σολέας και το δάσος του Κύκκου – συνοδευόμενη από ένα μυστηριώδες ηχοτοπίο. Καθώς το φορτηγό με το ξαπλωμένο άγαλμα καλυμμένο με μουσαμά, χάνεται στο σκοτάδι σαν νεκρική πομπή, δημιουργεί ένα ταξιδιωτικό ρεμβασμό που εγείρει ερωτήματα σχετικά με την παροδικότητα και τη ματαιότητα των μνημείων, καθώς και για τη διάρθρωση και το εφήμερο των εθνικών αφηγήσεων και της ταυτότητας.
Bιογραφικά:
Ο Στέλιος Καλλίνικου μας παρουσιάζει ακολουθίες εικόνων, οι οποίες συνυφαίνονται σε αλληλένδετους διαλόγους και συλλογισμούς, ενώ παράλληλα εξερευνά διαφορετικές θεματικές όπως η πολιτική, οι αποικιοκρατία, το περιβάλλον, η τεχνολογία, η πνευματικότητα και οι δύναμη των εικόνων. Μέσω της φωτογραφίας του βίντεο και του ήχου, σε ένα ενδοσκοπικό αναστοχαστικό ρυθμό κατασκευάζει κόσμους που λειτουργούν ως υποθετικά σενάρια μέσω των οποίων διερευνώνται οι διασταυρώσεις μεταξύ εδαφικών και ιδεολογικών εννοιών που σχετίζονται με την γη και το σώμα – όπως ο χώρος/τόπος και ο χρόνος/ιστορία. Η δουλειά του έχει παρουσιαστεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Κύπρο και το εξωτερικό. ΣΠΕΛ,Κρατική Πινακοθήκη Σύγχρονης Τέχνης, Λευκωσία, Κύπρος (2023)· Kunsthalle Baden Baden, Γερμανία (2022)· 6η Βιομηχανική Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Ουραλίων, Αικατερινούπολη, Ρωσία (2021)· Grey Noise, Ντουμπάι (2021)· Saigon, Αθήνα, Ελλάδα (2020)· Phenomenon πρόγραμμα φιλοξενίας/έκθεση, Ανάφη, Ελλάδα (2019)· MOMus – Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης (2019)· Nimac (Δημοτικό κέντρο Τεχνων), Λευκωσία, Κύπρος (2017/2019)· Foam Museum, Αμστερντάμ, Ολλανδία, (2018)· APHF, Μουσείο Μπενάκι, Αθήνα, Ελλάδα (2017)· Point Centre of Contemporary art, Λευκωσία, Κύπρος (2017/2019)· Equilibrists, μια διοργάνωση του New Museum στη Νέα Υόρκη και του ιδρύματος ΔΕΣΤΕ στην Αθήνα, Ελλάδα (2016). Συμμετείχε στο πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών, Künstlerhaus Bethanien στο Βερολίνο (2018-19). Βραβέυτηκε από το Foam magazine (2019) και συμετείχε στην έτησια περιοδική έκθεση Foam talent. Είναι συνιδρυτής του χώρου δράσεων Θκιο Ππαλιές στην Λευκωσία.
Η Μαριάννα Χριστοφίδου (γεν. 1980, Κύπρος) είναι εικαστικός, σκηνοθέτης και ερευνήτρια που ζει και εργάζεται στο Βερολίνο. Η καλλιτεχνική της πρακτική εστιάζει σε «αόρατες» αφηγήσεις αποδόμησης που βρίσκονται κρυμμένες στο υπόστρωμα περιοχών με τραυματικές ιστορίες, εντάσεις και ρήξεις. Παραμένοντας συνεχώς παρατηρητική απέναντι σε παγκόσμια αλλά και τοπικά ζητήματα, η Χριστοφίδου επιχειρεί μέσα από τη δουλειά της να απευθύνει και να διερευνήσει κοινωνικοπολιτικά, περιβαλλοντικά ή βιογραφικά θέματα, που υπό άλλες συνθήκες περνούν απαρατήρητα. Το 2011 η Χριστοφίδου συνεκπροσώπησε την Κύπρο στην 54η Μπιενάλε Τέχνης της Βενετίας. Πρόσφατες εκθέσεις, προβολές, συγγραφικό έργο και εικαστικές περφόρμανς συμπεριλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, τις [2023] Neuer Berliner Kunstverein (n.b.k.), Βερολίνο (προσεχής) [2022] Θέατρο Παλλάς, Λευκωσία • In the Sea of the Setting Sun, Κρατική Πινακοθήκη Σύγχρονης Τέχνης ΣΠΕΛ, Λευκωσία • After Yugoslavia, Senses of Cinema, Μελβούρνη • Celluloid Now, Chicago Film Society • 25FPS Film Festival, Ζάγκρεμπ • Akademie der Künste, Βερολίνο (ατομική εικαστική παρέμβαση) • mumok Kino, Museum of Modern Art Ludwig Foundation, Βιέννη [2021] Marianna Christofides. Days In Between, μονογραφία σε συνεπιμέλεια με τη Brenda Hollweg, εκδόσεις Hatje Cantz • Tabakalera, International Centre for Contemporary Art, Σαν Σεμπαστιάν [2020] Ravensbrück Women’s Concentration Camp Memorial • History Now, VIS, Nordic Journal for Artistic Research [2019] National Museum of Contemporary Art, Βουκουρέστι (ατομική έκθεση) • Berlin Art Prize (ατομική) • Videonale. 17, Kunstmuseum, Βόννη • Ανατομία Πολιτικής Μελαγχολίας, Ωδείο Αθηνών.
Ο Κωνσταντίνος Ταλιώτης (γεν.1983, Λευκωσία, Κύπρος) είναι καλλιτέχνης και ακαδημαϊκός. Το έργο του κινείται ανάμεσα στη φωτογραφία, τη γλυπτική, το βίντεο και τις εγκαταστάσεις. Με αναφορές από την αρχιτεκτονική, τον κινηματογράφο και μεταουμανιστικά αφηγήματα, η δουλειά του περιστρέφεται γύρω από τις έννοιες του site-specificity, της αντίληψης και της αφήγησης στην τέχνη. Χρησιμοποιώντας την έκθεση ως μέσο, ο Ταλιώτης αποδομεί τον μηχανισμό της καθώς και την υπόσταση του εκθέματος, ενώ παράλληλα δημιουργεί αισθητηριακές εμπειρίες για τον θεατή.
Αναμέσα στις ατομικές του εκθέσεις συγκαταλέγονται οι: Appendix, Porcino, Chert Lüdde, Βερολίνο, 2019· The Pavilion, Point Centre for Contemporary Art, Λευκωσία, 2019· FORMS, L’Œil de Poisson, Quebec City, 2018· Paradise Productions, Pilot Gallery, Κωνσταντινούπολη, 2017· Casting Modernist Architecture, Künstlerhaus Bethanien, Βερολίνο, 2012. Έργα του έχουν επίσης παρουσιαστεί σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις όπως: In the Sea of the Setting Sun, State Gallery of Contemporary Art – Spel, Nicosia, 2022 Hypersurfacing, NIMAC, 2019· Here not here, Fondazione Sandretto Re Rebaudengo, Τορίνο, 2019· 6η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, MOMus, 2017· So close yet so far away, The Petach Tikva Museum, Τελ Αβίβ, 2017· Forum Expanded, Akademie der Künste, Βερολίνο, 2016· Aftermath, Akbank Sanat, Κωνσταντινούπολη, 2012. Το 2013, συν-εκπροσώπησε την Κυπριακή Δημοκρατία στην 55η Μπιενάλε Βενετίας.
Το Pylon Art & Culture είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που φιλοδοξεί να χρησιμεύσει ως σημείο επαφής με τη σύγχρονη τέχνη και νέους τρόπους προσέγγισής της. Βασιζόμενο στην παραδοχή ότι η τέχνη και ο πολιτισμός είναι ακρογωνιαίοι λίθοι της ανθρώπινης εξέλιξης και προόδου, το Pylon επιδιώκει να ενθαρρύνει και να στηρίξει την καλλιτεχνική δημιουργία και να κάνει τη σύγχρονη τέχνη πιο προσιτή σε ένα ευρύτερο κοινό. Οι συνεργασίες και οι συνέργειες εντός του οικοσυστήματος της τέχνης είναι ζωτικής σημασίας για την επίτευξη των στόχων του Pylon. Ενθαρρύνοντας την παραγωγή και την παρουσίαση έργων διαφόρων τεχνοτροπιών, μέσων και προελεύσεων, το Pylon στοχεύει στο να διευρύνει και να εμβαθύνει τη συζήτηση γύρω από τη σύγχρονη τέχνη.
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Weeper Capuchin – Στέλιος Καλλινίκου
