Η Τhe Blender Gallery παρουσιάζει την ομαδική έκθεση με τίτλο “Playground Lovers” τα εγκαίνια της οποίας θα πραγματοποιηθούν την Πέμπτη 9 Μαρτίου στις 7. Η έκθεση είναι μια ωδή στην πιο ανέμελη περίοδο της ζωής του ανθρώπου, μια γλυκόπικρη αναδρομή στο παρελθόν και πως σε αυτή την ηλικία φαντάζει το μέλλον. Οι εικαστικοί έχοντας σαν γνώμονα το παρακάτω γράμμα, κλήθηκαν να παρουσιάσουν έργα διαφόρων υλικών και μορφών, όπως πυρογραφία, φωτογραφία, γλυπτική, κεραμικά, βίντεο, ζωγραφική σε χαρτί και τυπώματα σε επιφάνειες.
Συμμετέχοντες εικαστικοί
Mαριάννα Δέρβου, Χριστόφορος Δουλγέρης, Ειρήνη Θεοδώση (irzzy), Ιορδάνης Καλημεράκης, Αλέξανδρος Μαγκανιώτης, Κώστας Μπερδέκλης, Θόδωρος Μπρουσκομάτης, Ελένη Τσαμαδιά, Άγγελος Χανιώτης
Η Μαριάννα Δέρβου με το επιδαπέδιο γλυπτό με τίτλο Justine απαντάει στο παρακάτω γράμμα που έχει γράψει η ίδια:
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
«Αγαπημένε μου εαυτέ,
Θα πρέπει να μάθεις να ζεις με το πένθος. Θα πρέπει να βρίσκεις χρόνο για παιχνίδι, ακόμα και στις δύσκολες στιγμές. Θα πρέπει να ξεγελάς τον πόνο και να διασκεδάζεις τους φόβους σου. Να μάθεις να αμφιταλαντεύεσαι σωστά ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Στο τέλος θα δεις – αυτό το ταξίδι, όλες αυτές οι στιγμές, οι όμορφες, οι άσχημες, θα σε διαμορφώσουν. Και όλα τα σκαμπανεβάσματα δε θα είναι μάταια. Θα αξίζουν τον κόπο».
Ο Χριστόφορος Δουλγέρης παρουσιάζει το φωτογραφικό του πρότζεκτ “The Schools Project” που αφορά στην καταγραφή σχολικών κτιρίων, εκτός χρήσης, στην Ελληνική επικράτεια και αποτελεί μια έκφανση της ευρύτερης αναζήτησης του στη σχέση μνήμης, υλικότητας και χρονικότητας. Μέσα από μια τυπολογική μελέτη και καταγραφή εκπαιδευτικών ιδρυμάτων σε διαφορετικά τοπία, από ορεινά ερειπωμένα χωριά μέχρι νησιά της Μεσογείου, προκύπτουν ερωτήματα σχετικά με την κατασκευή της μνήμης σε προσωπικό αλλά και σε εθνικό επίπεδο.
Η κεραμίστρια Ειρήνη Θεοδώση (irzzy) με το έργο της με τίτλο “Magic Mirror”, θέλει να προτείνει τον επαναπροσδιορισμό του παιδικού μας εαυτού μέσα από την επίγνωση του «Τώρα», ρωτώντας μέσα τον δικό της καθρέφτη «πώς θα αγαπούσα εγώ εκ νέου αυτό το παιδί;» και να λειτουργήσει μέσα από ένα δεύτερο -ενήλικο- στάδιο του καθρέφτη. Πλέον το διαμορφωμένο ενήλικο Εγώ επαναπροσδιορίζεται μέσα από το φαντασιακό, το ονειρικό. Η ταυτότητα παραμένει θολή όπως το κάτοπτρο, αιώνια ρέουσα βάσει της ζωής και των εμπειριών της. Έτσι τελικά ο ενήλικας επανασυνδέεται με το παιδί, κλείνοντας έναν κύκλο, κι ανοίγοντας έναν επόμενο.
Το αινιγματικό έργο του Ιορδάνη Καλημεράκη με τίτλο “For the feeling that I lost today” με την μέθοδο της πυρογραφίας που είναι μια από τις πιο αρχαίες τεχνικές, έχει στοιχεία από το αστικό τοπίο στο οποίο ζει και τη μοναξιά που μπορεί κάποιος να βιώσει μέσα σε αυτό. Οι πολύχρωμες τοπογραφίες που απεικονίζονται στα έργα του, κρύβουν μια εσωτερικότητα του ίδιου του καλλιτέχνη μέσω της μικρής φιγούρας που στέκεται μέσα στο αχανές περιβάλλον. Μια φιγούρα χωρίς χαρακτηριστικά που άνετα μπορεί να ταυτιστεί κάποιος μαζί της.
Ο Αλέξανδρος Μαγκανιώτης μέσα από την δουλειά του προσπαθεί να διερευνήσει θέματα που έχουν να κάνουν με τη δική του ταυτότητα, το περιβάλλον του, το οικογενειακό παρελθόν του, τους ρόλους που καλείται να παίξει στην καθημερινή του ζωή όπως σχηματοποιούνται από την οικογένεια του ή επιβάλλονται από την κοινωνία γενικότερα. Το έργο “Αντικατάσταση” λειτουργεί σε δύο επίπεδα, μια παιδική φωτογραφία του επικάθεται σε μια φωτογραφία σπιτιού, σαν τα σπίτια που ζωγραφίζαμε παιδιά. Ένα οικιακό εύρημα έρχεται και ενεργοποιεί το έργο, μια κρεμάστρα τοίχου που όταν ένας γάντζος έσπασε ο πατέρας του, χωρίς δεύτερη σκέψη αντικατέστησε με έναν τυχαίο μεταλλικό.
Η σειρά “Miniatures” του Κώστα Μπερδέκλη αποτελείται από ένα σύνολο έργων μικρών διαστάσεων. Τα έργα αφορούν μια μετάβαση και ενασχόληση με πιο προσωπικά θέματα, τις αναμνήσεις αλλά και συγχρόνως της μεγιστοποίησης και το τέλος του “ζωγραφικού ψυχαναγκασμού” του καλλιτέχνη. Σε αυτό το σύνολο έργων επιζωγραφίζει προσωπικές φωτογραφίες με τρόπο φωτορεαλιστικό, καλύπτει μέρη του θέματος με άλλα θέματα, δίνοντας την αίσθηση του ζωγραφικού κολαζ.
Το έργο του Θόδωρου Μπρουσκομάτη ανήκει στην σειρά “Holy” που αποτελείται από 12 εικόνες και ανήκουν στην ευρύτερη συλλογή του από ψηφιακές συνθέσεις, βασισμένες σε θρησκευτικά θέματα, κυρίως της αναγέννησης, αλλά με ένα παιδικό στοιχείο. Σε αυτό το εγχείρημα κρατάει τα περιγράμματα της φόρμας και «γεμίζει» το περιεχόμενο με patterns που είτε βρίσκει έτοιμα στο διαδίκτυο είτε τα δημιουργει μόνος του.
H Eλένη Τσαμαδιά με την βίντεο προβολή με τίτλο “Venus De Milo” εστιάζει στο ότι «Μεγαλώνουμε με το φύλο. Είναι καθοριστικό για εμάς και για πολλές από τις επιλογές που κάνουμε. Έτσι, η ροή του είναι κρυμμένη σε εικόνες και αναμνήσεις που αναβοσβήνουν μόνο στιγμιαία και αυθαίρετα. Τι είναι χειροπιαστό σε αυτό; Τα αποτελέσματά του και οι επιλογές που οδηγούν σε αυτά. Επέλεξα λοιπόν να υποδυθώ την Αφροδίτη και να παίξω με τις συνέπειες της συγκεκριμενοποίησης της. Τι διακυβεύεται για μένα εδώ; Τίποτα, αφού αυτή η εικόνα με στοίχειωσε στο παρελθόν… Αλλά μερικές φορές είναι ωραίο να θυμάσαι και ακόμα πιο ωραίο να ξεχνάς».
Για τον Άγγελο Χανιώτη, η φύση, το ανθρώπινο στοιχείο και τα κτήρια έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη σουρεαλιστική δουλειά του. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι η φύση μας δείχνει μια λεπτή ομορφιά που κάποιες φορές συγχρόνως απειλεί. Όμως είναι εκεί για να μας θυμίζει νοήματα που έχουν ξεχαστεί, την απλότητα και την ουσία των πραγμάτων. Τοπία που ανοίγονται σε βάθος, λουλούδια, κοκκοφοίνικες, το υδάτινο στοιχείο, μας προκαλούν να ταξιδέψουμε στις χαρές που μας έχει προσφέρει η ανεμελιά και η ανακούφιση από την επαφή μας μαζί της. Η επαφή με τη φύση ως παιδί αποτελείται από όλα όσα μπορούμε να δούμε και να αισθανθούμε. Είναι ένα σπίτι για διαφορετικά είδη ζωντανών και μη οργανισμών.
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Χριστόφορος Δουλγέρης, Sardes I, Limnos / Σαρδές. Αrchival print on paper, dibond, 70X106 cm
