Νεφέλη Σταματογιαννοπούλου: Το “αϊζο” είναι μια πολυμορφική μουσική και σκηνική σύνθεση βασισμένη στην απομόνωση που επιλέγουμε να βιώσουμε

Το ‘αϊζο’ είναι ένα έργο που με απασχολεί, ον και off, σχεδόν τριάμισι χρόνια, περίπου δηλαδή από όταν άνοιξα το στούντιο μου -το Ον Off Στούντιο στους Αμπελόκηπους-, όπου και περνάω τις περισσότερες από τις ώρες της ημέρας μου, έχοντας δημιουργήσει ένα μικρό σύμπαν.

Είχα μεγάλη λαχτάρα που θα ξεκινούσα το καινούργιο μου ερευνητικό έργο με άτομα που αγαπώ και εκτιμώ και τα θεωρώ μέλη της ομάδας.

Ήταν η πρώτη φορά που είχα τον δικό μου χώρο, για να μελετήσω, να ερευνήσω, να έχω τον ήχο που θέλω, να παίξουμε, να κάνουμε λάθη και να τα διορθώσουμε με την ομάδα. Βέβαια εδώ αξίζει να πω ότι στο παρελθόν έχουν υπάρξει χώροι δημιουργίας που έχουν υποστηρίξει τη δουλειά μου και με έχουν φιλοξενήσει ως resident καλλιτέχνη για πρόβες, έρευνα, παρουσίαση έργου και workshop και αυτό προσπαθώ να κάνω και εγώ τώρα στο δικό μου Στούντιο με νέες ερευνητικές ομάδες. Ενδεικτικά αναφέρω και ευχαριστώ το αγαπημένο Playground for the Arts.-

Υπήρχε τόσο ενθουσιασμός λοιπόν που θα ξεκινούσε όλο αυτό μέσα σε ένα χώρο που γίνονται πράγματα με ανθρώπους φοβερά ταλαντούχους, αισιόδοξους ή και απογοητευμένους αλλά τολμηρούς. Ξεκίναγε μια περίοδος γεμάτη ενέργεια και με διάθεση για πολύ δοτικότητα από μένα.

Το έργο αυτό, που θα ετοιμαζόταν παράλληλα με τη χρόνια έρευνα μου στην ηχητική σύνθεση σε σχέση με τη κίνηση, την καταγραφή αλλά και την δραματουργία του, ήταν το Άιζο.

Βασισμένο στην απομόνωση που επιλέγουμε να βιώσουμε, αλλά και σε αυτήν που μας επιβάλλουν και φυσικά στο πως αυτό αποδίδεται ειλικρινά, ηχητικά.

Τι θα πει ειλικρινά θα μπορούσε να πει κανείς; Πώς θα γίνει αυτό; Πώς θα το αντιληφθώ εγώ;

Τα καταλαβαίνω και τα γνωρίζω πολύ καλά αυτά τα ερωτήματα γιατί τα έχουμε και εμείς καθημερινά. Κι έχουμε βρει τρόπους να απαντάμε με συναισθήματα. Όπως άλλωστε, θα μπορούσε να πει κανείς, συνέβαινε πάντα στη μουσική.

Όμως στο συγκεκριμένο έργο μελετάται επίσης, το συναίσθημα του κάθε περφόρμερ στην παράσταση, καθώς και στη διαδικασία των σόλο προβών.

Πώς όλο αυτό επηρεάζει τη παρτιτούρα, το δρόμο καθεμιάς ύπαρξης, αφού στο live θα είναι και η πρώτη φορά που θα είναι και ακροατές στα σόλα των υπολοίπων, ακόμα και αν χρειάζεται να παίζουν ταυτόχρονα ή να συνεχίσουν την πορεία τους;

Iso-lated, I zone, ISO, Ι ζω.

Ένα από τα κοινά στις χωριστές ιστορίες που θα είχαν ο καθένας τους θα ήταν ο Αίζο, ένα πουλί που ζούσε σε κλουβί όπου όμως μια μέρα πέταξε μακριά.

Αυτά τα πλάσματα που θα δούλευαν σε όλο αυτό θα ήταν τα μοναδικά που γνώρισαν, άκουσαν τον Άιζο ή και απλώς πίστεψαν σε αυτόν.

Βέβαια αυτό κανονικά δεν μπορούν να το γνωρίζουν μεταξύ τους και σίγουρα δεν ξέρουν τι σχέση έχει ο καθένας με τον Άιζο.

Έτσι λοιπόν με ανυπομονησία και έχοντας καταλήξει σε διάφορα δραματουργικά και ηχητικά στοιχεία-υλικά, ήθελα να δουλέψω χωριστά με κάθε μουσικό/performer τις παρτιτούρες τους και την προσωπική τους αίσθηση για όλο αυτό. Το προσωπικό τους κόσμο που δεν χρειάζεται όμως να εξηγηθούν και πολλά γιατί ο ήχος και η κίνηση, η μουσική δεν περιορίζονται σε εξηγήσεις και ούτε έχει σημασία να χωρέσουν.

Προστέθηκαν επίσης στο καθένα δύο άκρα που θα ήθελαν να δουλέψουν στα Chapter τους, για παράδειγμα: σκοτάδι-φως, παρελθόν-μέλλον.

Σκοπός ήταν να βγει το κάθε σόλο και ύστερα να ενωθούν όλα live. Να τα δούμε όλα μαζί. Ταυτόχρονα.

Και έτσι και έγινε.

Απλώς τριάμισι χρόνια μετά, γιατί τότε, το 2020, ήρθε η καραντίνα!

Άλλαξαν πολλά.

Όμως γίνεται. Τώρα. Και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό.

Θα παρουσιαστεί, θα ζωντανέψει μπροστά και σε άλλες υπάρξεις. Στο κοινό.

Το κοινό είναι πολύ σημαντικό για την διαδικασία αυτή. Χωρίς το τελικό στάδιο, την παρουσίαση του δηλαδή, σε μάρτυρες, το Άιζο δεν μπορεί να ολοκληρωθεί σαν έργο.

Φυσικά πραγματοποιείται αρκετά διαφορετικά, αφού αποκτήσαμε καινούργια βιώματα, και στην ενορχήστρωση του έργου και στη δραματουργία όπως και στην εκτέλεση του.

Θα πω κάτι κλισέ αλλά καμιά φορά μου αρέσουν τα κλισέ. Ίσως καλύτερα που γίνεται τώρα.

Το Άιζο είναι μια πολυμορφική μουσική και σκηνική σύνθεση, όπου στην μορφή που θεωρούμε τελική παρουσιάζεται με οκτώ καλλιτέχνες (μουσικούς, performer και visual artist), όμως μπορεί και να παρουσιαστεί από ντουέτο +tape έως οκτέτο.

Αυτό προκαλεί μια αγωνία όμορφη για το τι μπορεί να συμβεί και πόσο μπορεί να ταξιδέψει ο Άιζο πραγματικά αλλά και μεταφορικά σε αυτό το έργο.

Διαβάστε επίσης:

αϊζο: Μια σύνθεση της Νεφέλης Σταματογιαννοπούλου στο Altera Pars