Ο Νίκος Ζήβας αναφέρει για την έκθεση:
Θυμάμαι παιδιόθεν τα καλύμματα να σκεπάζουν τα έπιπλα του σπιτιού ή τα σεντόνια και τις κουβέρτες τα σώματα στα κρεβάτια, στον ύπνο ή στον πόνο και ακόμα το τρίψιμο με το μολύβι πάνω στο χαρτί που ανα – κάλυπτε το ανάγλυφο ενός νομίσματος…
Αυτές μου οι μνήμες με οδήγησαν, πριν από 35 περίπου χρόνια, να αρχίσω να εργάζομαι πάνω στην ιδέα του ανάγλυφου ίχνους, που προκαλεί η κάλυψη μιας σύνθεσης ετερόκλητων αντικειμένων και όγκων, συνήθως εργαλείων, οικοδομικών στοιχείων ή αρχιτεκτονικών αποσπασμάτων…
Δουλεύοντας το υλικό του καλύμματος (συνήθως χαρτί και κάποιες φορές ύφασμα) με την μορφή της Δράσης, καθώς παίρνει το σχήμα του αναγλύφου της κρυμμένης σύνθεσης, εμφανίζεται ξαφνικά το τυχαίο, μέσα από το απείθαρχο τσαλάκωμα του καταπετάσματος, αποδίδοντας μία ιδιαίτερη γοητεία στο αποτέλεσμα, όταν κατά την τελική φάση, ο ψεκασμός του χρώματος δίνει ζωή στο ίχνος που αποτυπώνεται πάνω στη ζωγραφική επιφάνεια – κάλυμμα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ακολούθως με το τέντωμα, το “τελάρωμα” της επιφάνειας, το πραγματικό αναγλυφικό ίχνος μετατρέπεται σε ψευδοανάγλυφο αποτελώντας μια ενδιαφέρουσα οπτική απάτη με μια φιλοσοφική διάσταση πάνω στη σχέση αληθινού και ψεύτικου.
Η σκούρα μονοχρωμία και οι λιγοστές εξάρσεις καθαρού χρώματος, αναδεικνύουν τις φωτεινές και τις γκρίζες διαβαθμίσεις των τσαλακωμένων μορφών, προσδίδοντας μια αίσθηση του ακαθόριστου, που παραδόξως προέρχεται από τα ίχνη μιας αυστηρά καθορισμένης σύνθεσης – και καθιστώντας τα έργα, σπουδές μιας ιδιάζουσας ιχνογραφίας της φθοράς, του περάσματος του χρόνου…
Η πολύχρονη άσκηση και ο πειραματισμός αυτής της ζωγραφικής ιδέας – τεχνικής και μεθόδου, έχει αποδώσει μέχρι σήμερα σειρές μικρότερων και μεγαλύτερων έργων, των οποίων μία αντιπροσωπευτική επιλογή παρουσιάζεται στις 31 Μαΐου στην Zivasart Gallery.
