To The Breeder Studyroom είναι μια νέα πρωτοβουλία, ένας διαμορφωμένος χώρος μέσα στο κτίριο της Βreeder, όπου η γκαλερί προσκαλεί καλλιτέχνες να στήσουν ένα προσωπικό studyroom. Tο εγχείρημα σκοπεύει να προσφέρει στους “ενοίκους” του την ευκαιρία να μοιραστούν μέρος της δημιουργικής τους διαδικασίας με το κοινό, παρουσιάζοντας αναφορές, αντικείμενα από το studio τους, ή παράλληλα projects και πειραματισμούς. Πρώτη φορά το The Breeder Studyroom ενεργοποίησε η Chioma Ebinama, παράλληλα με την ατομική της έκθεση στην γκαλερί, τον Μάιο 2023. Αυτή τη φορά ο Ανδρεάς Αγγελιδάκης καταλαμβάνει το χώρο παρουσιάζοντας το project The Rubble Chute Order.

Το The Rubble Chute Order είναι ένα εγχείρημα που αναπτύσσεται παρασιτικά σε έργα, σε εκθέσεις και εγκαταστάσεις, βρίσκοντας ευκαιρίες να προσκολληθεί εννοιολογικά σε προϋπάρχουσες ιδέες. Το έργο αφηγείται την ιστορία μας ομάδας πλαστικών αγωγών συλλογής οικοδομικών μπάζων, τα οποία συγκεντρώθηκαν το καλοκαίρι του 2015. Το καλοκαίρι των δημοψηφισμάτων και των τεράστιων ουρών στα ΑΤΜ, όταν διακυβευόταν η θέση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτοί οι επαναστατικοί αγωγοί εργάζονταν για να αδειάσουν το εσωτερικό των παλαιών κτιρίων, τα οποία στη συνέχεια ανακαινίστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως Airbnb. Αυτή ήταν η μόνη κατασκευαστική δραστηριότητα που συνέβαινε στην Ελλάδα για πολλά χρόνια, και έτσι οι αγωγοί αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα δικό τους αρχιτεκτονικό ρυθμό. Όπως και οι προγενέστεροι τους, πήραν το όνομά τους από τις φυλές που τους χρησιμοποιούσαν, τους Δωριείς, τους Ίωνες και τους Κορίνθιους.

Αυτός ήταν ο “Ρυθμός των Αγωγών Μπάζων” για εμάς, όλους τους ανθρώπους που υποβιβαστήκαμε σε “μπάζα” από τις κυβερνήσεις και το τραπεζικό σύστημα.

H πρώτη απόπειρα αυτών των σωλήνων να συστηθούν σαν αρχιτεκτονικό ρεύμα ήταν στην γκαλερί The Breeder, το καλοκαίρι του 2018, στην ατομική έκθεση του Ανδρέα Αγγελιδάκη A Submissive Acknowledgement of Powerlessness. Σε εκείνη την έκθεση, οι αγωγοί δημιουργούσαν δύο διακριτές στήλες στο πίσω μέρος του ισογείου και κανείς δεν φαινόταν να αναγνωρίζει ότι, παρά την αρχική τους χρήση ως κατασκευαστικά εξαρτήματα, πλέον κατείχαν ρόλο ισάξιο με αρχαίους ελληνικούς κίονες.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Μετά από αυτή την πρώτη τους επιτυχημένη απόπειρα μεταμόρφωσης, οι αγωγοί πραγματικά ένιωσαν ότι έκαναν καλή δουλειά, καθώς αμέσως μετά την έκθεση του Αγγελιδάκη στην Breeder, δέχθηκαν μια πρόσκληση να παρουσιαστούν ως πραγματικοί κίονες πια, σε ένα αληθινό κτίριο στη Γερμανία; ένα υπαίθριο μουσείο φτιαγμένο από κολόνες-γλυπτά με το όνομα STOA 169. Οι κίτρινοι αγωγοί ήταν η προσέγγιση του Αγγελιδάκη στην ιδέα του Ελληνικού Κίονα, εγκατεστημένοι μόνιμα σε ένα πράσινο λιβάδι στην πλούσια Γερμανία, να υποδύονται τα αρχιτεκτονικά στοιχεία ανάμεσα στους νέους τους “φίλους”, ένα ετερόκλητο σύνολο από κολόνες φτιαγμένες από πληθώρα καλλιτεχνών.

Αυτή η ηχηρή επιτυχία έκανε τους αγωγούς να συνειδητοποιήσουν ότι η ζωή δεν αξίζει να βιώνεται μόνο σαν μια σειρά από επιτεύγματα, και ότι μπορούσαν πραγματικά να ψάξουν περισσότερο το παρελθόν τους και να ανακαλύψουν την πραγματική τους ουσία. Ο ρυθμός θα εξακολουθούσε να υφίσταται, αλλά οι αγωγοί θα έβρισκαν τον χαμένο τους εαυτό. Κάποιοι αποφάσισαν να είναι πιο κοινωνικοί, και αποδέχτηκαν την πρόσκληση να είναι μέρος της αφήγησης του Ανδρέα Αγγελιδάκη για την κριτική εκτίμηση της αρχαιότητας. Σε αυτό το πλαίσιο, μαζί με μια σειρά από ντυμένα τραπέζια catering, οι αγωγοί μπορούσαν να επιλέξουν το ρόλο τους. Μπορούσαν να λειτουργήσουν ως τραπέζια κοκτέιλ με διάφανες φωτιζόμενες βινύλ φούστες, είτε ως εκθεσιακά βάθρα, με τις ίδιες φούστες, που αντί για ποτά, στην βάση τους θα φιλοξενούσαν μικρά γλυπτά.

Άλλοι αγωγοί επέμεναν στη ιδέα του κίονα, αλλά πια ο Αγγελιδάκης σκεφτόταν τους στύλους ως ένα μέρος απομόνωσης, όπως αυτούς του χρησιμοποιούν οι στυλίτες μοναχοί για αιώνες. Τελικά, βρέθηκε μια λύση και για εκείνους; κάθε αγωγός αποκομιδής μπάζων διαθέτει ένα εξάρτημα στο πάνω μέρος του, που μοιάζει με στόμιο -ας το πούμε αέτωμα- από όπου τα απορρίμματα κατευθύνονται στο σωλήνα. Αυτό το σημείο, όπως ένα κάθισμα, θα μπορούσε να αποτελεί την τέλεια αναπαυτική πολυθρόνα για έναν στυλίτη μοναχό.

Αυτή η ιστορία αφορά μια πολύ μικρή ομάδα επαναστατικών αγωγών που αποφάσισαν να αλλάξουν το μέλλον τους. Πολλοί άλλοι αγωγοί οικοδομικών υλικών είναι ακόμη εκεί έξω δουλεύοντας, υπηρετώντας μια οικονομία που έχει τόσο πολύ διαλύσει την αρχιτεκτονική, ενώ αυτοί οι σωλήνες των Airbnb έχουν πια γίνει ένα με τα κτίρια που τους φιλοξενούν.

Ωστόσο, η μικρή ομάδα των επαναστατικών αγωγών που στράφηκε στην τέχνη και την αρχιτεκτονική έχει γίνει έμπνευση για άλλους να ακολουθήσουν.

Ανδρέας Αγγελιδάκης, 2023

Τα έργα αποτελούν ανάθεση από το Audemars Piguet Contemporary.

Ανδρέας Αγγελιδάκης

Ο Ανδρέας Αγγελιδάκης (γεν. 1968) ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Με πτυχίο στην Aρχιτεκτονική από το Southern California Institute of Architecture και μεταπτυχιακό στο Advanced Architectural Design από το Columbia University, η πρακτική του ακροβατεί μεταξύ αρχιτεκτονικής, τέχνης, επιμέλειας και γραφής, με έμφαση στην έρευνα και την έκθεση, συχνά ιδωμένα μέσα από το πρίσμα του διαδικτύου. Ο Αγγελιδάκης αμφισβητεί με συνέπεια το τελικό προϊόν της αρχιτεκτονικής πρακτικής αντιστρέφοντας τη σειρά αναπαράστασης-υλοποίησης στην διαδικασία δόμησης των κτιρίων. Συνήθως ξεκινά με ένα υπάρχον κτίριο και δημιουργεί μοντέλα, ταινίες, ερείπια, εγκαταστάσεις ή εναλλακτικές αφηγήσεις, θαμπώνοντας τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας και λειαίνοντας τις αιχμές μεταξύ φυσικού και ψηφιακού κόσμου. Έχει συνεισφέρει ως εικαστικός και επιμελητής σε ένα εύρος διεθνών εκθέσεων όπως: The State of the Art of Architecture, στην πρώτη Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής του Σικάγο, την 12η Baltic Triennial στο Contemporary Art Center του Vilnius και στο Super Superstudio, PAC Milano, όλα το 2015, καθώς και στην “documenta14” που πραγματοποιήθηκε σε Αθήνα και Κάσελ το 2017. Το 2019 συμμετείχε στο Bergen Assembly, παρουσιάζοντας ένα πολυλειτουργικό σύστημα καθισμάτων για το Parliament of Bodies, του Paul B. Preciado’s για την documenta14, καθώς και για την Μπιενάλε Κινούμενης Εικόνας στο OGR στο Τορίνο.