Το έργο της Σπυριδούλας Πολίτη στο μεγαλύτερο μέρος του είναι βιωματικό και βασίζεται σε παλιά προσωπικά αντικείμενα που συγκεντρώνει στο εργαστήριο της, όπως σεντόνια της προίκας της, παπούτσια, φωτογραφίες και παλιά ρούχα, που έχουν κάνει τον κύκλο τους και βρίσκονται σε αχρησία.
«Ο κύριος όγκος της δουλειάς της είναι υπαινικτικές προσωπογραφίες, είτε παραπέμπουν στον εσωτερικό άφατο εαυτό είτε στην εξωτερική εικόνα είτε, ακόμη, στο βίωμα και το αποτύπωμά του, στην επιθυμία ή την κατάκτηση.», παρατηρεί για το έργο της η επιμελήτρια της έκθεσης, Κατερίνα Κοσκινά.
Στην τελευταία της δουλειά η Σπυριδούλα Πολίτη εισάγει ένα νέο αντικείμενο, φορτισμένο και αυτό με συναίσθημα όπως τα ρούχα της, το τελάρο ζωγραφικής. «Είναι από αυτούς που παλεύει με την ύλη και την υφή της. […] Παγιδεύεται οικειοθελώς σε μια αντιπαράθεση διαφανούς και αδιαφανούς. Αφαιρεί τη σάρκα του καμβά και στις ίνες του επικολλά υφάσματα, συμπληρώνοντας ύλη.», γράφει η Κατερίνα Κοσκινά.
Στην ενότητα αυτή, πέρα από τα τελάρα, η Σπυριδούλα Πολίτη, παρουσιάζει και μια εγκατάσταση με προσωπικά ρούχα δεμένα, στριμμένα και στριφνά δημιουργώντας μια ακανόνιστη φόρμα, που παραπέμπει στη συγκράτηση της παρόρμησης και στην αιχμαλωσία.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
«Μπορεί να μην έχω απαλλαγεί από πολλά φορτία που κουβαλάω, αλλά τουλάχιστον μέσα από την τέχνη μου, έχω καταφέρει να τα αποδεχτώ, να συμπορεύομαι μαζί τους και τελικά να το απολαμβάνω.», αναφέρει η ίδια για το έργο της.
Επιμέλεια έκθεσης: Κατερίνα Κοσκινά
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Χωρίς τίτλο (λεπτομέρεια έργου), ακρυλική μελάνη, σε καμβά, 70χ100 εκ., 2020, photo Chris Doulgeris
