Αθανασία Καραγιαννοπούλου: Εκεί που Κάποιος μας Προσέχει

Χρόνια πριν είχα παρακολουθήσει το “Someone who’ll watch over me” του Frank McGuinness (Φρανκ Μακγκίνες) στο Λονδίνο και είχα μαγευτεί από το έργο. Μια αληθινή δραματική ιστορία (τρεις Δυτικοί, όμηροι της Χεσμπολάχ στο Λίβανο) που κατόρθωνε να κάνει ένα κατάμεστο θεάτρο να… σπάει από τα γέλια. Θυμάμαι να γελάω και να κλαίω μαζί, να «κλέβω» στιγμές. Όταν ο Αντίνοος Αλμπάνης, μαθητής και φίλος μου από το 2002, μου πρότεινε να κάνουμε ένα έργο μαζί, του έδωσα το «Κάποιος να με Προσέχει» στην πρώτη μου μετάφραση. Ξεκινήσαμε με τον Αντίνοο ένα ταξίδι καταπληκτικό: Αρχικά με δύο άλλους υπέροχους ηθοποιούς (τον Μάριζα και τον Ραντλ) στη Θεσσαλονίκη το 2022 σε παραγωγή του θεάτρου ΑΥΛΑΙΑ όπου η προσέλευση και η αποδοχή του κοινού ήταν πρωτόγνωρη. Συνεχίσαμε στην Αθήνα με μεγάλη επιτυχία και για δεύτερη χρονιά φέτος ανεβαίνουμε και πάλι. Στην Αθήνα αρχικά και στο θέατρο Βεάκη, το Κάποιος να με Προσέχει ερμηνεύουν πέρα από τον Αλμπάνη, δύο ταλαντούχοι, όμορφοι άνδρες: Ο Σωτήρης Σκάντζικας και ο Δημήτρης Παπαγεωργίου. 

Οι τρεις ηθοποιοί θα γίνουν ο Άνταμ, ο Έντουαρντ και ο Μάικλ, οι τρεις Δυτικοί, όμηροι στη Βυρητό. Θα «κλειστούν» σ’ ένα ανήλιαγο κελί μέσα (φωτισμένο μαγικά από τον Λευτέρη Παυλόπουλο), με λίγο νερό και δεμένοι με αλυσίδες στον τοίχο, πάνω σ’ ένα μόνο πάτωμα – σχεδία στον ωκεανό του κόσμου (σχεδιασμένο ποιητικά από τη Μαίρη Τσαγκάρη). Θα μας μιλήσουν για το μίσος που γεννούν οι θρησκευτικές διαφορές, για τους μηχανισμούς επιβίωσης μέσα σε άθλιες συνθήκες, για την ελπίδα στο πρόσωπο του συνανθρώπου, για την πίστη και την ισχυρή φιλία. Πάνω απ’ όλα θα εξαντλήσουν όσο χιούμορ κρατά ο άνθρωπος μέσα του για τη σωτηρία του.

Αγαπώ βαθιά τον Αντίνοο γιατί είμαι μάρτυρας όχι μόνο της θεατρικής του πορείας από την πρώτη στιγμή που δίδαξα στη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης -ένας δεκαοκτάχρονος που μου παραπονιόταν πως, λόγω baby face, «μόνο τα Στρουμφάκια δεν του δίνουν να παίξει στη Σχολή» και εξελίχθηκε σ’έναν από τους σπουδαιότερους θεατρικούς ηθοποιούς μας- αλλά και της πορείας του σαν λαμπερός άνθρωπος, δυνατός μαχητής, ευφυέστατος καλλιτέχνης. Αγαπώ τον υπερτάλαντο Σωτήρη γιατί ήταν εκεί στα πρώτα δικά μου βήματα, στη Σχολή του Τέχνης, να κάθεται ως τριτοετής δίπλα στους αείμνηστους Λαζάνη και Κουγιουμτζή και να μου δίνει θάρρος με τη λαμπερή ματιά του. Αγαπώ τον υπέροχο Δημήτρη γιατί ήταν μαθητής μου, ηθοποιός μου στις πιο ξεχωριστές μου παραστάσεις και συνοδοιπόρος μου.

Το έργο μας, μιλά για τρεις έγκλειστους άντρες σ’ ένα κελί και πώς εκτιμούν ξανά τον δεδομένο μας κόσμο, πώς “ταξιδεύουν” με ευρηματικά παιχνίδια στη ζωή που έχασαν, πώς “ερωτεύονται” μεταξύ τους μ’ έναν έρωτα πέρα από “επίγειες” ανάγκες: Τον έρωτα που περιγράφεται στο “Άσμα Ασμάτων” του Σολομώντα ή στο παλαιό Αγγλικό ποίημα “Love” του George Herbert, εκεί όπου η   ερωτική εξομολόγηση απευθύνεται στο ιδεώδες, είτε αυτό είναι γυναίκα ή άντρας, ο Ιησούς ή ο Θεός. Ένας Αμερικανός, ένας Ιρλανδός κι ένας Άγγλος, λοιπόν, γίνονται το ιδεώδες ο ένας του άλλου και κανείς δεν μπορεί να τους στερήσει την ελευθερία του μυαλού τους. Ο Αντίνοος Αλμπάνης, ο Σωτήρης Σκάντζικας, ο Δημήτρης Παπαγεωργίου εκτοξεύουν στα ύψη το πάθος των τριών ρόλων, πετούν από πάνω τους με τόλμη τα έμφυλα κλισέ και μας οδηγούν συγκινητικά εκεί που κανείς δεν μπορεί πια να μας πειράξει. Εκεί που είμαστε ελεύθεροι κι ευτυχισμένοι ξανά. Εκεί που Κάποιος μας Προσέχει.

Διαβάστε επίσης: 

Κάποιος να με προσέχει, του Φρανκ Μακγκίνες στο θέατρο Βεάκη