O τίτλος της έκθεσης είναι και ο τίτλος του έργου που θα επιβληθεί κύρια στο χώρο. Δουλεμένο με αβγοτέμπερα σε βαμβακερό χαρτί, αποτέλεσμα εργασίας σχεδόν έντεκα χρόνων, και μήκους σχεδόν έντεκα μέτρων, το έργο το «χωρίς κόπο» όπως χαρακτηρίζεται από τη δημιουργό του, μιας και ολοκληρώθηκε χωρίς καμία πίεση όλα τα χρόνια, σαν μυστική συνάντηση της ίδιας με αυτό, συνάντηση επιθυμίας και μόνον, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
«Το τραπέζι απείρως εκτατό, λευκό τραπεζομάντιλο, δεν έχει αρχή και τέλος, διατρέχει τόπους και καιρούς από Ανατολή σε Δύση, αν και το στίγμα του έκδηλα ελληνικό, γιατί ελληνικός ο παλλόμενος χρωστήρας που το ιστόρησε βήμα βήμα ως την ανοιχτή ολότητά του – απόσπασμα και ολοκλήρωμα μαζί», σημειώνει ο Χρήστος Μπουλώτης στην εισαγωγή της τρίγλωσσης συλλεκτικής έκδοσης που συνοδεύει τη Σιωπηρή Ευωχία στην παρουσίασή της. Και για τα γυμνά που δίνουν ρυθμό στο άχρονο τραπέζι γράφει: «Και τα κορμιά αξόδευτα, στην καλή τους ώρα, αναδύονται δοξαστικά μέσα απ’ τη γύμνια τους που είναι ρούχο ιδανικό, περικαλλές, εράσμιο. Τι μνήμες κουβαλάνε τούτα τα κορμιά; Πού σκαλώνουν τα βλέμματα, ερμητικά, ενδόστροφα το πιο πολύ;»
Ο Νίκος Ζήβας σημειώνει:
«Ιδού μία ζωγραφική αρχαία, ταξιδεμένη στο παρόν, δραπετεύουσα από τα ηλιόλουστα δωμάτια των σπιτιών του προϊστορικού Αιγαίου, βγαλμένη από τους τοίχους της Πομπηίας και των επαύλεων της Μεγάλης Ελλάδας, αναστημένη μέσα από τα νεκρικά Φαγιούμ της ελληνιστικής Αιγύπτου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η Φωτεινή Στεφανίδη βουτάει το χρωστήρα της στο χώμα και στη θάλασσα της Μεσογείου, στην υγρασία και στους ανέμους του Νότου, αγγίζοντας τα λιοκαμένα βράχια των νησιών κι αφήνοντας τα χρώματά της να πλεχτούν στους μίσχους των αγριολούλουδων, στα κλαδιά των δέντρων, στις φυλλωσιές των θάμνων, μέσα σε κήπους μυστικούς, όπου πετούν και φωλιάζουνε ζωύφια και πουλιά.
Και τούτα όλα τα θαυμαστά εικάσματα της Φωτεινής έρχονται σαν δώρα να τα χαρούν όμορφα νέα γυμνά σώματα, που περιφέρονται σ’ ένα ατέλειωτο τραπέζωμα με φαγητό, κρασί και τραγούδι, όπου το γλέντι σιωπηρά κρυσταλλώνεται σε μια στιγμή ενός ζαλισμένου μεσημεριού, μέσα στην απέραντη αυλή της παιδικής μας ανάμνησης».
Κι ακόμη παρουσιάζεται μία σειρά από δώδεκα πίνακες, όπου οι μήνες του χρόνου αποτυπωμένοι συμβολικά, με ποιητικό χαρακτήρα και σύγχρονα πρόσωπα στέκονται σε διαχρονικά τραπέζια τα οποία στην ολότητά τους μπορούν να ξεδιπλωθούν σε αντίστοιχο μήκος με τη Σιωπηρή Ευωχία. Πρόσφατα έργα επάνω στο θέμα του τραπεζιού ολοκληρώνουν την ατομική αυτή έκθεση που είναι η 22η της ζωγράφου.
Επιμέλεια: Νίκος Ζήβας
