Κριτική Θεάτρου | «Ο Χορός των εραστών», στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση

Αυτό το πρωτόλειο του Tiago Rodrigues, ιδωμένο και πάλι, μετά από χρόνια, μέσα από τις αποστάσεις που έχουν διατρέξει η ζωή και οι εμπειρίες του δημιουργού, αλλά και των τόσο ανώνυμων, όσο και οικείων, πρωταγωνιστών του, Εκείνου και Εκείνης, συστήνεται ως τέσσερα τραγούδια με τη μορφή μιας ιδιότυπης παραλλαγής για δύο μελωδικές γραμμές.

Ταυτόχρονοι μονόλογοι στην ίδια τονικότητα, αλλά σε διαφορετικά πρόσωπα (πρώτο ενικό η γυναίκα, τρίτο ενικό ο άντρας) εκπέμπουν την αίσθηση της κίνησης δύο φωνών που άλλοτε αλληλοσυμπληρώνονται και άλλοτε εξαπολύουν τα αντιστικτικά βέλη τους: μια διελκυστίνδα ανάμεσα σε αρμονικές και διάφωνες αποχρώσεις ήχων, σκέψεων και βιωμάτων που εναλλάσσονται μαζί με τους λυρικούς τόνους και τον χειροπιαστό ρεαλισμό.

Ο Rodrigues δεν θα μπορούσε παρά να είναι, πρώτιστα, ένας συγγραφέας της χώρας του, ένας αντίλαλος των ελπίδων της, των αγωνιών, των φόβων της: «Η χώρα αυτή μπορεί να γίνει ένα μέρος όπου θα μπορείς να ζήσεις» αναφέρει ο άντρας. Και λίγο μετά ο ίδιος συνειδητοποιεί: «Αυτή η χώρα μπορεί να γίνει ένα μέρος απ’ όπου θα θέλουμε να φύγουμε».  

Ωστόσο, ο Πορτογάλος δραματουργός επιλέγει να απλώσει το βλέμμα του στον κόσμο και να μοιραστεί μεγάλες οικουμενικές ανησυχίες που ταυτίζονται με μικρά καθημερινά επεισόδια ζωής: τη συνύπαρξη, το ατέρμονο κυνήγι του χρόνου, τα παιχνιδίσματα της μνήμης, τους ιριδισμούς της αγάπης. Οι εικόνες του ξεγλιστρούν μέσα από μια ποίηση που φωτίζει το βάθος των πραγμάτων, μια ποίηση εκρηκτική και τρυφερή,  εκφαντική και υπαινικτική, αλλά, πάντα, λιτή και ανεπιτήδευτη. Ανθρώπινα και με έναν τόνο βαθιάς κατανόησης και παρατήρησης, συνθέτει ένα ποιητικόμορφο Stationendrama όπου το κοινό, το απτό και το αναγνωρίσιμο ανυψώνεται σε παράδειγμα που, στη συνέχεια,  μετουσιώνεται  σε αποκάλυψη.

Περίτεχνα απλές και συντονισμένες οι ερμηνείες της Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου και του Νίκου Καραθάνου συλλαμβάνουν, υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη, τη μουσικότητα του κειμένου με όλο το εύρος των ρυθμικοτήτων, τα κοντραπούντα και τις δυναμικές του, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο όλα αυτά μετατρέπονται σε λόγο, κίνηση, έκφραση συναισθημάτων. Η σκηνογραφική σύλληψη της Magda Bizarro φέρνει το στοιχείο της γης σε πρώτο πλάνο, καθιστώντας το ύλη αναφοράς της ζωής των προσώπων και του συνδέσμου που τα ενώνει, ενώ οι φωτιστικές δημιουργίες του Rui Monteiro αποδίδουν με ανάγλυφα χρώματα αντιθέσεις, εσώτερες πτυχώσεις και μεταφυσικές ατμόσφαιρες.

Photo Credit: Stephie Grape

Διαβάστε επίσης:

«Ο Χορός των εραστών» σε σκηνοθεσία Τιάγκο Ροντρίγκες στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση