Η AMA Films παρουσιάζει σε επανέκδοση την κλασική ταινία των αδελφών Ταβιάνι με τίτλο «Η νύχτα του Σαν Λορέντζο», που θα προβάλλεται…
… στον κινηματογράφο Άστυ από την Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012.
Η Νύχτα του Σαν Λορέντζο – La Notte di San Lorenzo
ΜΕΓΑΛΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ & ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΝΩΝ 1982
Λίγα λόγια για το έργο:
Τη νύχτα του Σαν Λόρέντζο, τη νύχτα που πέφτουν τ’ αστέρια και οι ευχές γίνονται πραγματικότητα σύμφωνα με την ιταλική λαϊκή παράδοση, μια γυναίκα θυμάται τον αγαπημένο της. Μια τέτοια διαφορετική νύχτα, πολλά χρόνια πίσω, στην εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μια ομάδα αγροτών ενός χωριού της Τοσκάνης συγκρούστηκε με τους Ναζί στην εξοχή. Οι εκρήξεις αντικατέστησαν στον ουρανό τη λάμψη των αστεριών…
Η περιπέτεια και η οδύσσεια μιας ομάδας κατοίκων ενός χωριού της Τοσκάνης, που αποφασίζει να φύγει από τον τόπο της όταν μαθαίνει ότι οι Ναζί σκοπεύουν να τον βομβαρδίσουν, ενώ οι Αμερικανοί καταφτάνουν για να τους απελευθερώσουν. Παρά τις διαταγές που τους έχουν δώσει οι Ναζί, σκοπεύουν να ταξιδέψουν στην ιταλική επαρχία ώσπου να ενωθούν με τους Παρτιζάνους και τους Συμμάχους, που φαίνεται να επικρατούν στον πόλεμο.
ΦΕΣΤΙΒΑΛ | ΒΡΑΒΕΙΑ | ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ
Η “Νύχτα του Σαν Λορέντζο” προβλήθηκε το 1982 στο Φεστιβάλ Καννών, όπου προκάλεσε αίσθηση στο κοινό και συζητήθηκε εντόνως από δημοσιογράφους, κριτικούς κινηματογράφου και κινηματογραφιστές. Διεκδίκησε επάξια τον Χρυσό Φοίνικα Καλύτερης Ταινίας αλλά τον έχασε από τον “Αγνοούμενο” του Κώστα Γαβρά και τον “Δρόμο” του Γιλμάζ Γκιουνέϊ, που μοιράστηκαν το βραβείο, σε μια χρονιά με πολύ αξιόλογες ταινίες. Εντέλει κέρδισαν το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής του φεστιβάλ.
Κέρδισε ακόμη τα πιο σημαντικά βραβεία στην Ιταλία: στα εθνικά βραβεία David di Donatello έλαβαν εκείνα της Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Παραγωγής, Μοντάζ, Φωτογραφίας και της Αλιτάλια. Στα βραβεία της Ένωσης Ιταλών Δημοσιογράφων έλαβαν εκείνα της Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Σεναρίου. Η ταινία αγαπήθηκε πολύ κι από ενώσεις δημοσιογράφων και κριτικών στην Αμερική και την Ευρώπη. Η ένωση της Βοστώνης, οι εθνικές ενώσεις των Η.Π.Α. και της Γαλλίας της έδωσαν τις διακρίσεις της καλύτερης ταινίας του 1982. “Η Νύχτα του Σαν Λορέντζο” παίχτηκε ακόμη στα Φεστιβάλ Σικάγο και Νέας Υόρκης.
Στην ελληνικές αίθουσες προβλήθηκε για πρώτη φορά στις 30 Ιανουαρίου του 1983. Επαναπροβάλλεται σε επανέκδοση με νέες κόπιες στις 13 Σεπτεμβρίου, από την AMA Films.
ΠΑΟΛΟ & ΒΙΤΟΡΙΟ ΤΑΒΙΑΝΙ
Ιταλοί σκηνοθέτες και σεναριογράφοι. Ο Πάολο είναι 81 και ο Βιτόριο 83 ετών. Γεννήθηκαν στο χωριό Σαν Μινιάτο της Τοσκάνης. Σπούδασαν στο Πανεπιστήμιο της Πίζας, μουσικολογία και ιστορία της τέχνης ο Πάολο και νομική ο Βιτόριο, αλλά στράφηκαν γρήγορα στον κινηματογράφο. Μεγάλη τους επιρροή θεωρείται ο Ρομπέρτο Ροσελίνι, του οποίου αργότερα υπήρξαν βοηθοί.
Αρχικά ασχολήθηκαν με την κριτική κινηματογράφου και τη δημιουργία κινηματογραφικών λεσχών στην περιοχή τους. Στη συνέχεια υπήρξαν σκηνοθέτες πολλών ντοκιμαντέρ για την ιταλική τηλεόραση, ενώ γύρισαν και μικρού μήκους ταινίες. Πρώτη τους ταινία είναι το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους “Σαν Μινιάτο” (συνεργάστηκαν στο σενάριο οι Βαλεντίνο Ορσίνι και Τσέζαρε Ζαβατίνι), με θέμα τη ναζιστική θηριωδία που έπληξε το χωριό τους. Το ίδιο θέμα θα τους απασχολήσει αργότερα στην ταινία “Η Νύχτα του Σαν Λορέντζο”.
Το 1962 πραγματοποίησαν το ντεμπούτο τους με τη μεγάλου μήκους ταινία “Ένας άντρας στην Πυρά”, σε συσκηνοθεσία με τον Βαλεντίνο Ορσίνι. Η συνεργασία τους συνεχίστηκε και στην επόμενη ταινία, τους “Παράνομους του Έρωτα”.
Διακρίνονται για το νεορεαλιστικό τους στυλ, μια και προσλαμβάνουν ερασιτέχνες ηθοποιούς και χρησιμοποιούν το φυσικό φως. Το στυλ αυτό, αρκετά χρόνια αργότερα, το εγκαταλείπουν καθότι εμπόδιζε το καλλιτεχνικό τους όραμα, όπως οι ίδιοι είχαν δηλώσει. Κάθε ταινία των Ταβιάνι μοιάζει σαν ένα κεφάλαιο ενός μεγάλου βιβλίου, που συγγράφουν οι ίδιοι από τις αρχές της δεκαετίας του 1960. Βαθιά επηρεασμένοι από τις αντιφασιστικές απόψεις και τους διωγμούς που υπέστη ο δικηγόρος πατέρας τους, οι ταινίες τους είναι σε ένα βαθμό αυτοβιογραφικές και εστιάζουν στη βία και την αδικία που υφίστανται οι αδύναμοι και αθώοι. Ένα άλλο κομμάτι που τους απασχολεί είναι να εξετάσουν τον καθοριστικό ρόλο της θρησκείας και της παράδοσης στη ζωή των ανθρώπων. Ακόμη, διακρίνονται για το ημι-ντοκιμαντερίστικο στυλ τους, που αποτυπώνεται ξεκάθαρα και στην τελευταία μεγάλη επιτυχία τους, “Ο Καίσαρας πρέπει να Πεθάνει”. Επίσης, ο φιλοσοφικός τους στοχασμός και η μαρξιστική, ουμανιστική και επαναστατική τους ματιά, αποτελούν σημαντικά στοιχεία στην κινηματογράφηση τους. Η αισθητική τους είναι επηρεασμένη από μουσικές φόρμες, και χρησιμοποιούν ως κύριο αφηγηματικό μέσο την ποιητική αλληγορία.
Έχουν γυρίσει περισσότερες από 20 ταινίες για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο από τη δεκαετία του 1960, και συνεχίζουν ακόμη, με αποκορύφωμα τη φετινή βράβευση τους στο Φεστιβάλ Βερολίνου με τη Χρυσή Άρκτο Καλύτερης Ταινίας για το ντοκιουντράμα “Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει”. Είναι υπεύθυνοι για μερικές από τις καλύτερες ταινίες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου του 20ου αιώνα. Θεωρούνται οι τελευταίοι μεγάλοι auteurs του άλλοτε κραταιού ιταλικού κινηματογράφου. Έχουν κερδίσει στην καριέρα τους βραβεία στα Φεστιβάλ Καννών, Βενετίας, Βερολίνου, Μόντρεαλ, Μόσχας, Βαγιαδολίδ, κ.ά.
Φιλμογραφία (Επιλεγμένη)
Ο Καίσαρας πρέπει να Πεθάνει – 2012
Εκλεκτικές Συγγένειες – 1996
Φιορίλε – 1993
Χάος – 1984
Η Νύχτα του Σαν Λορέντζο – 1982
Πατέρας Αφέντης – 1977
Αλόζανφαν – 1974
Ο Σαν Μικέλε είχε έναν κόκορα – 1972
Μια συγκλονιστική ταινία• η άλλη ‘Μεγάλη Χίμαιρα’ του Ζαν Ρενουάρ, δια χειρός των αδελφών Ταβιάνι.
The New Yorker
Βαθιά ρομαντική ιστορία, γεμάτη ένταση και δυνατές εμπειρίες.
Time Out London
Μια ταινία μνήμης που δεν πρόκειται να ξεχάσεις ποτέ.
New York Times
Ανθρώπινη ταινία που διαπερνάται από τις λεπτές γραμμές ενός Πιραντέλλο, ενός Γκέτε, ενός Τολστόι.
The Village Voice
Όμορφη ταινία.
Chicago Sun-Times
