Άλκηστις Πουλοπούλου: Πιστεύω πως ο καθένας έχει την ευθύνη του εαυτού του

Το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει τον «Ορφέα στον Άδη» του Τένεσι Ουίλιαμς στη Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος». Η Άλκηστις Πουλοπούλου που ερμηνεύει την Μπιούλα στην παράσταση, απάντησε στις ερωτήσεις του Culturenow.gr για το ρόλο της, την ιδιαιτερότητα της σκηνοθεσίας της Barbara Weber αλλά και τον γεμάτο ποιητική σκληρότητα κόσμο του Ουίλλιαμς που μοιάζει κάποιες φορές σαν εντελώς δικός μας.

Συνέντευξη: Μαριάννα Παπάκη

Culturenow.gr: Αφορμή της «κουβέντας» μας είναι η παράσταση του έργου του Τ. Ουίλλιαμς «Ο Ορφέας στον Άδη» που παρουσιάζεται στο Εθνικό Θέατρο και στην οποία ερμηνεύετε την Μπιούλα. Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο αλλά και τον ρόλο σας.

Άλκηστις Πουλοπούλου: Σε μια πόλη του Νότου στην Αμερική, η Λέηντη με ιταλική καταγωγή και ο κατά πολύ μεγαλύτερος και άρρωστος άντρας της έχουν ένα κατάστημα παπουτσιών. Βλέπουμε την Λεήντη να υποφέρει σ’ αυτή την συντηρητική κοινωνία. Η πρώτη της σκηνή είναι μέσα στη νύχτα που παίρνει τηλέφωνο το φαρμακείο για υπνωτικά και καταλαβαίνουμε πως ζει σε μια κόλαση. Ο Βαλ έρχεται στην κομητεία αυτή για να βρει δουλειά και να αλλάξει ζωή. Ζούσε μια άγρια νυχτερινή ζωή. Κι έτσι ξεκινάει ουσιαστικά η ιστορία, με τη την συνάντηση αυτών των δύο ανθρώπων. Η Μπιούλα με την Ντόλυ έχουν τη λειτουργία του χορού στην αρχαία τραγωδία, είναι οι κουτσομπόλες της αμερικάνικης επαρχίας που συνεχώς σχολιάζουν, η συντηρητική φωνή.

Cul.N.: Υποκριτικά πώς προσεγγίσατε το ρόλο; Συνεργαστήκατε με μια υποσχόμενη σκηνοθέτιδα την Barbara Weber. Πώς ήταν η συνεργασία σας και σε ποιούς άξονες βασίστηκε η προσέγγιση των ηρώων;

Α.Π.: Η Barbara μας είπε να δούμε το έργο σαν μια αρχαία τραγωδία και όπως σας είπα πριν όπου η Μπιούλα και η Ντόλυ λειτουργούν ως χορός. Ήθελε να εισβάλουμε στον χώρο και να χαλάμε την “αρμονία”, την ατμόσφαιρα. Η συνεργασία είχε ενδιαφέρον γιατί ο τρόπος της ήταν πολύ διαφορετικός. Επειδή υπήρχε το χάσμα της γλώσσας δούλευε κυρίως μουσικά και με εικόνες, κι έτσι έστησε την παράσταση σαν παρτιτούρα, με βασικούς άξονες από τη μία η συντηρητική κοινωνία κι από την άλλη τα πιο ελεύθερα πνεύματα που δεν “χωράνε” σ’ αυτήν την κοινωνία.

Cul.N.: Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο έργο, έναν ιδιαίτερο συγγραφέα. Ποιά είναι κατά τη γνώμη σας η δύναμη του λόγου του; Τι σας συγκινεί στον Τ. Ουίλλιαμς και ποιά σκηνή του «Ορφέα στον Άδη» θεωρείτε πιο δυνατή;

Α.Π.: Το έργο αυτό με συγκίνησε από την πρώτη στιγμή παρ’ όλο που δεν έχω ιδιαίτερη σχέση με τα έργα του Tennessee Williams. Μιλάει για την ελευθερία, για τον έρωτα για μια σκληρή κοινωνία όπου δεν χωράει το γνήσιο, το αλλιώτικο. Νομίζω πως ο T.W φτιάχνει πάντα δυνατές ατμόσφαιρες. Την αγαπημένη μου ατάκα του έργου την λέει ο Βαλ: “Τι περιμένει κάθε άνθρωπος; Να συμβεί κάτι, να συμβεί οτιδήποτε, για να έχει ο κόσμος περισσότερο νόημα. Δεν θυμάμαι καλά πως ήταν αυτό το συναίσθημα, γιατί τώρα το έχω χάσει, αλλά περίμενα κάτι, όπως όταν κάνεις μια ερώτηση και περιμένεις κάποιος να σου απαντήσει. Αλλά ή κάνεις λάθος ερώτηση “ή ρωτάς λάθος άτομο και δεν παίρνεις απάντηση”.

Cul.N.: Αν ερμηνεύατε έναν άλλο ρόλο στην παράσταση, ποιόν θα θέλατε να ερμηνεύσετε και γιατί;

Α.Π.: Την Κάρολ! Γιατί είναι ένα πονεμένο πλάσμα που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μην χάσει την αυθεντικότητά της και την ελευθερία της παρότι έχει να αντιμετωπίσει φριχτά τέρατα. Με συγκινεί πολύ.

Cul.N.: Ο κόσμος του Τ. Ουίλλιαμς είναι σκοτεινός, προβληματικός, σχεδόν άρρωστος. Ωστόσο μοιάζει ο λόγος του να είναι απόλυτα κατανοητός. Κάποιες φορές, δικός μας. Νιώθετε έτσι; 

Α.Π.: Εντελώς δικός μας. Πιστεύω πως δεν διαφέρει καθόλου από την πραγματικότητα μας. Ο ρατσισμός, ο ξεπεσμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας βρίσκονται ακριβώς έξω από τους τοίχους του Εθνικού Θεάτρου. Ειλικρινά δεν ξέρω πως αντιμετωπίζεται αυτό το πρόβλημα, αν ήξερα θα έκανα άλλη δουλειά. Σίγουρα πάντως ξέρω πως πολύς κόσμος υποφέρει απ’ αυτήν την κατάσταση.

Cul.N.: Θεωρείτε το συγκεκριμένο έργο διαχρονικό; Στις μέρες μας στην Ελλάδα, βλέπουμε να αναβιώνουν ρατσιστικές τάσεις για παράδειγμα. Σε ποιους λόγους πιστεύετε πως οφείλεται αυτό και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί; Το θέατρο και η τέχνη γενικότερα είναι ένας τρόπος;

Α.Π.: Εντελώς… Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη, αλλιώς δεν θα μπορούσα να σηκώνομαι το πρωί. Πιστεύω πως ο καθένας έχει την ευθύνη του εαυτού του. Όλες οι καταστάσεις είναι μια αφορμή για να βελτιωθούμε προσωπικά,  και αν γίνει αυτό υπάρχει ελπίδα και για το σύνολο.

Cul.N.: Ο ρόλος των καλλιτεχνών μπορεί να είναι καταλυτικός στην αλλαγή των πραγμάτων;

Α.Π.: Πιστεύω πως η τέχνη είναι πολύ σημαντική γιατί θέτει μεγάλα ζητήματα της ζωής αντίθετα με την πολιτική που εστιάζει μόνο σε αριθμούς. Αριθμοί, χρήματα, χρήματα! Αυτά είναι το μόνιμο θέμα πια είτε τα έχουμε είτε δεν τα έχουμε. Η τέχνη είναι μια όαση στην οποία μπορείς να βουτήξεις και να αναμετρηθείς με την ουσιαστική ανθρώπινη ύπαρξη και ταυτόχρονα ανοίγει μια πόρτα στο όνειρο, στην ποιητική σφαίρα της ύπαρξης.

Cul.N.: Και για να έρθουμε στο πιο άμεσο μέλλον. Τα επόμενα καλλιτεχνικά σας σχέδια μετά τον «Ορφέα στον Άδη»; Θα σας δούμε σε κάποια άλλη δουλειά μέσα στη σεζόν; Αν ναι, θα θέλατε να μας πείτε δυο λόγια για τον επόμενο ρόλο;

Α.Π.: Θα είμαι στα “Κόκκινα φανάρια” σε σκηνοθεσία Κ. Ρήγου όπου θα κάνω την Άννα. Είναι μια πόρνη που κάποια στιγμή ζητάει να την παντρευτεί ένας άλλος απόκληρος της ζωής ο καπετάνιος Νικόλας. Εκείνη αρνείται στην αρχή γιατί πιστεύει πως δεν μπορεί να αλλάξει ζωή αλλά γρήγορα το μετανιώνει και αφήνεται στην ιδέα να ζήσει μια καλύτερη ζωή.  Όμως αυτό δεν έρχεται ποτέ γιατί το πλοίο του καπετάνιου βουλιάζει και ο ίδιος χάνεται. Μετά θα είμαι στους “Θεατές” του Μάριου Ποντίκα σε σκηνοθεσία Κατερίνα Ευαγγελάτου αλλά δεν μπορώ να μιλήσω ακόμα για τον ρόλο, είναι πολύ νωρίς.