Αλεξάνδρα Αϊδίνη: Σημασία έχει τι θέλεις να πεις μέσα από αυτή τη δουλειά

Θεσσαλονίκη,  22 Δεκεμβρίου 2002…

… Από νωρίς το πρωί επικρατεί τρομερή κίνηση μέσα στην αίθουσα  του παλιού εστιατορίου  «Όλυμπος Νάουσα». Άνθρωποι πάνε και έρχονται, στήνουν  φώτα, διορθώνουν τις τελευταίες σκηνογραφικές λεπτομέρειες. Τα μουσικά όργανα κουρδίζονται και ο χώρος πλημμυρίζει με δοκιμαστικές εκτελέσεις μελωδιών του ’30. «Αμαπόλα» και  «Είμαι ερωτευμένος με τα μάτια σου». Όλα μοιάζουν με προετοιμασία αληθινής γιορτής.

Έχει ωστόσο καταφθάσει και ο Κος Αγγελόπουλος. Μας εξηγεί τις αλλαγές της σκηνής που σκέφτηκε κατά την διάρκεια της νύχτας όπου δεν μπόρεσε καθόλου να κοιμηθεί από την  έγνοια του. Οι πρόβες αρχίζουν. Επανάληψη ξανά και ξανά. Πρόκειται για ένα δύσκολο  μακρύ μονοπλάνο με πολλούς  ηθοποιούς και βοηθητικούς  συν live μουσική και χορό . Οι κινήσεις όλων  πρέπει να είναι απόλυτα συντονισμένες με την κάμερα, και το οδυνηρό συναίσθημα αυτής της σκηνής να ακροβατεί σε μια λεπτή κλωστή.

Κατά τις 21:30 είμαστε όλοι έτοιμοι. Τέσσερεις τελευταίες πρόβες και «Μοτέρ… Τρέχει ο ήχος… Πάμε!». Τρόμος. Μέτα από  τρείς λήψεις , ο σκηνοθέτης μας, αποφασίζει ότι έχει το υλικό που θέλει.  Δεν καταλαβαίνω για πότε έχει επιτευχθεί  το γύρισμα αυτής της  τόσο απαιτητικής σκηνής  και όλοι πανηγυρίζουν και χορεύουν. Εγώ θα επιθυμούσα άλλες 100 λήψεις. Νιώθω  ότι δεν ήμουν  συγκεντρωμένη και ότι δεν έκανα τίποτα σωστά. Κοιτάω τον κύριο Αγγελόπουλο για να επιβεβαιώσω τις ανασφάλειες μου αλλά εκείνος φαίνεται ικανοποιημένος και κεφάτος.

Μήπως είμαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου; Η  συγκέντρωση. Μήπως είναι παγίδα; Μήπως σε κλείνει και δεν σου επιτρέπει να επικοινωνείς με όσα συμβαίνουν γύρω σου; Εδώ, τώρα. Μήπως  ο ηθοποιός πρέπει να είναι ανοιχτός και έτοιμος να δεχτεί τα ερεθίσματα της στιγμής και να αντιδρά κάθε φορά σε αυτά; Όπως στην ζωή όπου οι αντιδράσεις μας, διαφέρουν ανάλογα με το διαφορετικό κουμπί που πατά η κάθε συνθήκη; Μάλλον όλα αυτά θα τα βρω  στην πορεία. Όρεξη να έχω!

Ωστόσο η σκηνή 21Α έχει γυριστεί. Ο Κος Αγγελόπουλος ανακοινώνει ότι θα διακόψουμε για τις γιορτές των Χριστουγέννων και το αληθινό πάρτι τώρα αρχίζει…
                                                                                            

Αθήνα, 6 Σεπτεμβρίου 2012
10 χρόνια μετά. Καθώς διατρέχω τις σελίδες του ημερολογίου  γυρισμάτων της ταινίας «Το λιβάδι που δακρύζει» του Θ. Αγγελόπουλου, κοκκινίζω από ντροπή.

Έρχομαι  αντιμέτωπη με εκείνο  το άπειρο αθώο κοριτσάκι τού τότε και τον αφελή του συλλογισμό. Καρφώνω το δάχτυλο πάνω του επιδεικτικά και το κοροϊδεύω : “ Ναι καλά.. Ένα παιδί μετράει τα άστρα!”

Εκείνο αποκρίνεται με ένα παραπονεμένο βλέμμα.

“Tι, τώρα θα βάλεις και τα κλάματα;”, συνεχίζω.

Αυτό σαν να μαζεύει τις δυνάμεις του, παίρνει ανάσα και μου αντιμιλά: “ Γιατί; Τώρα που μεγάλωσες και απέκτησες 2-3 εμπειρίες  παραπάνω, τι άλλαξε;”

Κοίτα να δεις που μου βγάζει γλώσσα το μικρό… “Τι άλλαξε; Προχώρησα λιγάκι. Έπαιξα και στο θέατρο, γνώρισα κι άλλους  σημαντικούς ανθρώπους , μου μίλησαν για πράγματα σπουδαία, καινούργιους τρόπους και νέες αντιμετωπίσεις. Είναι  να χάνεις τον ύπνο σου!  Ταξίδια ολόκληρα! Ούτε που το φαντάζεσαι τι σε περιμένει! Και το κυριότερο είναι ότι εδώ, τώρα, ο κόσμος καίγεται και το τι θέλεις να πεις μέσα από αυτήν την δουλειά, αυτό έχει σημασία  και όχι να βρεις τον ρόλο.. “

“Να χάνεις τον ύπνο σου; Έτσι που τον έχανε και «εκείνος» δηλαδή!” .  Με διακόπτει .  “Για να πραγματοποιηθεί το όραμά του. Με το πείσμα και την λαχτάρα ενός παιδιού. Να βγει το  πλάνο, να πάρει σάρκα και οστά το όνειρο, να αλλάξει ο κόσμος μέσα από μια εικόνα και ας μην άλλαξε. Ό,τι σε μάγευε τότε, το ίδιο σε κινεί και τώρα. Οι αξέχαστες συναντήσεις, η περιπέτεια, η δημιουργική αγωνία, τα ατελείωτα ερωτήματα για εκείνο το άπιαστο που ευτυχώς δεν πιάνεται.”

Με  έχει βγάλει νοκ αουτ. Κάθεται θριαμβευτικά πάνω στις σελίδες  ενός πολυκαιρισμένου ημερολογίου, που είναι γεμάτο πρωτόγνωρες εμπειρίες, χαρές  και βάσανα και με κοιτάζει. Κοίτα θράσος! Χάνω τα λόγια μου. Χωρίς να το ελέγξω μου ξεφεύγει ένα ξεψυχισμένο: “Μην φύγεις”.

Μου απαντά κοιτάζοντας δήθεν αδιάφορα το ταβάνι. Χαμογελώντας. “ Ειδικά τώρα που ο κόσμος καίγεται,  δεν πάω πουθενά. Θα συνεχίσω να σε παρενοχλώ με τον αφελή μου συλλογισμό.. Άλλωστε το πάρτι συνεχίζεται. Όρεξη να έχουμε!”. 

Info:
H Αλεξάνδρα Αϊδίνη γεννήθηκε στην Ιταλία το 1980. Πριν ολοκληρώσει τις σπουδές της , πρωταγωνίστησε στην ταινία του Θ. Αγγελοπούλου, “Το λιβάδι που δακρύζει”. Αποφοίτησε από την σχολή του  Γ. Αρμένη το 2005. Έκτοτε έχει κυρίως συμμετάσχει σε παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου. Το καλοκαίρι πήρε μέρος στην παράσταση “Insenso” σε σκηνοθεσία Μ. Μαρμαρινού στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Φέτος θα συμμετάσχει στην εφηβική  παράσταση “Η μικρή μας πόλη”  του Θ. Ουάιλντερ σε σκηνοθεσία Τ. Τζαμαριά , μια παραγωγή του Θεάτρου Ακροπόλ.