Be.Bee του Mick Gordon στο θέατρο Παραμυθίας

Το θέατρο Παραμυθίας παρουσιάζει το έργο του Mick Gordon, «Be.Bee» σε σκηνοθεσία Φαίης Τζανετοπούλου από τις …
  

H Μπέατρις Τζέιμς είναι ένα ζωντανό, αινιγματικό, χαρισματικό κορίτσι. Έχει δύο πλευρές. Ζει δύο ζωές. Η μία είναι η «αντικειμενική» ζωή που βλέπουν οι άνθρωποι γύρω της και κυρίως η μητέρα της. Είναι η ζωή που φαίνεται πως ζούμε και για την οποία κρινόμαστε.

Η άλλη είναι η εσωτερική ζωή της Μπέατρις, στο επίπεδο της φαντασίας, της καρδιάς και της σκέψης. Η δεύτερη ζωή είναι ανατρεπτική, απολαυστική και πλήρως αντισυμβατική.

Όπως η ηρωίδα Μπέατρις, έτσι ακριβώς και το έργο του Ιρλανδού Mick Gordon στο σύνολό του, έχει δύο πόλους. Έναν απόλυτα κωμικό, εξωστρεφές, σπιρτόζικο πόλο με πρωταγωνιστές την Μπέατρις και τον όχι-γκέι-Ρέι. Κι έναν πόλο περισσότερο ρεαλιστικό και συναισθηματικό, με πρωταγωνίστρια τη μητέρα της Μπέατρις, την αυστηρή κα. Τζέιμς, στο οποίο πρέπει να απαντηθούν ερωτήματα και να παρθούν αποφάσεις.

Μέχρι που θα έφτανες για κάποιον που αγαπάς;
Τρεις ήρωες με διαφορετική εκκίνηση, με διαδρομή περίπλοκη και αντιθετική. Πού θα καταλήξουν; Πόσο θα επηρεάσει -και σε τι- ο ένας τον άλλον;

Αυτό είναι το βασικό ερώτημα, η αφετηρία και η αφορμή γι’ αυτό το υπέροχο έργο που μιλάει για τη ζωή και τη ζωντάνια. Για την ευθύνη και τη συμπόνια. Για τη ζωή μας όπως είναι και τη ζωή μας όπως την ονειρευόμαστε.

Σημείωμα σκηνοθέτη :

Ένα έργο για τη ζωή!
Η Μπι ένα κορίτσι ζωντανό, αφοπλιστικό, ευφυές, μερικές φορές και επιθετική,
  θέτει όρια στη ζωή ,είναι ένα κορίτσι που μιλάει απευθείας από τον Εαυτό της.
 Ζητάει κάτι από τη μητέρα της, που κανένας γονιός δεν θα ήθελε να είχε ζητήσει το παιδί του.
– Μαμά υπάρχουν πράγματα  πολύ χειρότερα από το θάνατο. 
– Καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν στο θεό. Εγώ δεν πιστεύω.
– Στο μόνο πράγμα που πιστεύω είναι η απελευθέρωση μαμά.

Ο χρόνος στο δωμάτιο της Μπι , έχει σταματήσει, πριν οχτώ χρόνια,
– Οχτώ χαμένα χρόνια Μπι-Μπι
Όχι, δεν είναι δικιά της η ζωή αυτή, ονειρεύεται κάποια άλλη, που ποτέ δεν θα ζήσει, που ποτέ δεν θα έχει.

Τι θα κάνατε εσείς για αυτούς που αγαπάτε;

Ο Ρέι και η μητέρα της,  αναγκάζονται να επανεκτιμήσουν τα όρια της δικής τους συμπόνιας τα όρια της δικής τους κατανόησης.
Να ξεπεράσουν ηθικά και νομικά  πρόβλήματα.

– Ήταν μια γηραιά κυρία η μηλιά
– 
Η μητέρα της Μπι , η Κάθριν , αρνείται τη πραγματικότητα, αρνείται να κατανοήσει  την ρεαλιστική ζωή της κόρης της , έχει κρατήσει μια εικόνα και μια στιγμή , τότε που χρόνια πρίν, την κατέβασε ψηλά από την μηλιά, τότε τα κατάφερε.

Ζούμε με τη ψευδαίσθηση ότι πίσω από κάθε πρόσωπο είναι ένα και το αυτό.
Στην πραγματικότητα ο εαυτός μας είναι μια ιστορία που μας λέει το μυαλό μας.

– Ότι επιθυμεί δεν θα το ζήσει,
– Γιατί οι άνθρωποι επιμένουν σε αυτή τη ζωή;
Ο Ρέι περιγράφει ένα τεστ που κάνουν στους αυτιστικούς.
– Όλοι λίγο πολύ είμαστε νοητικοί τυφλοί.
Ο νους μερικές φορές, είναι τυφλός,
O Ρέι καταφέρνει να επικοινωνήσει μαζί της , την κάνει ευτυχισμένη.
Δυο νέοι, που σε διαφορετικές συνθήκες, θα μπορούσανε να ερωτευθούν, να αγαπηθούν.
Ο Ρέι της κάνει ένα δώρο , παίζει για αυτήν το ‘’λεωφορείο ο πόθος’’ ονειρεύονται και οι δυό την επαφή, που η Μπι δεν θα ζήσει.
– Εγώ πάντοτε στηρίχτηκα στη καλοσύνη των ξένων.
Ο Ρέι φεύγει από το σπίτι αποχαιρετά τη Μπι και τη μητέρα της,
Φεύγεις; ρωτάει η Μπη τον Ρέι
– Σωματικά ,μόνο σωματικά, έτσι δεν είναι  Μπι;

Η be.bee , θέτει ένα ερώτημα ,

Πως είναι δυνατόν για μας να κατανοήσουμε το πόνο ενός άλλου ατόμου,
Μπορεί ο θάνατος να διδάξει τους ανθρώπους πώς να ζούνε;
Μάλλον ναι.

Η ζωή έχει το προβάδισμα και ο θάνατος έχει ένα πολύ ισχυρό υποστηριχτικό χαρακτήρα.

Φαίη τζανετοπούλου

Συντελεστές:

Παίζουν: Πέπη Οικονομοπούλου- Κυρία Τζέιμς, Ναταλία Στυλιανού-Μπη, Φώτης Σπύρου-Ρέι Σκηνικά: Σοφία Ζούμπερη
Κοστούμια: Ηλιοστάλαχτη Βαβούλη
Φωτισμοί:Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Μουσική: Γιάννης Ψειμάδας
Διακευή: Αγγελίτα Τσούγκου, Νάνσυ ΜητσάληΣκηνοθεσία:Φαίη Τζανετοπούλου