Γιόλα Δαμιανού Παπαδοπούλου – Αργός χορός (Εκδόσεις Διόπτρα)

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση για έναν αναγνώστη από το να κρατά στα χέρια του ένα υπέροχο μυθιστόρημα που καταφέρνει να τον ταξιδέψει, να του δημιουργήσει δεκάδες συναισθήματα και τελικά, να του επιτρέψει να πλάσει εικόνες, τοποθεσίας, πρόσωπα, να νιώσει στο στόμα του γεύσεις, να μυρίσει αρώματα και ν’ αντικρίσει χρώματα μιας άλλης εποχής, συνδυασμένα με τρόπο μοναδικό με το παρόν και το σήμερα.

Από τη Γιώτα Παπαδημακοπούλου

Η Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου, δεν χρειάζεται συστάσεις, δεν έχει ανάγκη από διαπιστευτήρια, ούτε την προσωπική μου άποψη καθώς το πολύχρονο και βραβευμένο έργο της, μιλάει από μόνο του. Όμως δεν μπορώ να μην μιλήσω, ούτε να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου για το τελευταίο της βιβλίο που ακούει στον τίτλο, “Αργός Χορός”, και που δίχως άλλο, κατάφερε να κερδίσει μια υψηλή θέση στην καρδιά και το μυαλό μου, μαγνητίζοντας τις αισθήσεις μου και παρασύροντάς με σε μέρη και χρόνους που δεν είχα φανταστεί.

Ο Αλέκος είναι ένας νέος άνθρωπος που αν και διαθέτει όλα τα εφόδια για να πάει μπροστά στη ζωή του, έρχεται αντιμέτωπος με τις δυσκολίες των καιρών, την ανεργία και την αδυναμία της υλοποίησης όλων όσων οραματίστηκε, όσο τόσοι και τόσοι νέοι στις μέρες μας που βλέπουν το μέλλον που ονειρεύτηκαν να γκρεμίζεται. Διατηρεί σχέση με την Άννα από τα σχολικά τους κι όλας χρόνια και παρά που η αγάπη τους είναι αναμφισβήτητη, η αβεβαιότητα της επόμενης μέρας, αρχίζει να μπαίνει σαν μαύρο σύννεφο ανάμεσά τους. Εκείνη, είναι εξασφαλισμένη επαγγελματικά και αδυνατεί να καταλάβει τους προβληματισμούς του και τις ανησυχίες του, με αποτέλεσμα η σχέση τους να βρεθεί σε τέλμα και μια παρεξήγηση που έρχεται από το πουθενά, δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την κατάσταση ανάμεσά τους. Η γιαγιά του, Σοφία, του χαρίζει σε αυτή τη δύσκολη στιγμή ένα τετράδιο που αποτελεί το προσωπικό της ημερολόγιο, έτσι ώστε να το κάνει σενάριο και μέσα από αυτό, να ανακαλύψει ποια πραγματικά είναι, ποια ήταν η ζωή της και πως έφτασε στο σήμερα να είναι αυτή που είναι.

Αν κάτι με έχετε ακούσει ίσως πολλές φορές να λέω είναι πως, έχω βαρεθεί να διαβάζω μυθιστορήματα για την Μικρασιατική καταστροφή. Το βιβλίο της κυρίας Δαμιανού-Παπαδοπούλου, ασχολείται μεν με έναν ξεριζωμό όμως, πολύ διαφορετικό από εκείνον της Σμύρνης και που προσωπικά, λογοτεχνικά τουλάχιστον, έζησα για πρώτη φορά διαβάζοντας το βιβλίο της. Μέσα από τις σελίδες του τετραδίου της κυρίας Σοφίας, ζούμε όλη την ιστορία της Κύπρου από την δεκαετία του ’50 μέχρι και του ’70 αλλά, και όλων όσων ακολούθησαν και συνεχίζουν να πληγώνουν την μεγαλόνησο μέχρι και τις μέρες μας. Η επανάσταση κατά των Άγγλων, ο διωγμός του 1964, η τουρκική εισβολή στο νησί και τα κρίσιμα στάδια των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ο Αττίλας, είναι τα γεγονότα τα οποία με το πέρασμα των χρόνων χτίζουν το φόντο της καθημερινότητας μέσα στην οποία μεγαλώνει η Σοφία, γίνεται μέλος του αγώνα του ΕΟΚΑ, ερωτευμένη έφηβη, φοιτήτρια σε μια ξένη χώρα, σύζυγος ενός άντρα που δεν αγαπάει, μητέρα και όμως, παραμένοντας πάντα το κορίτσι εκείνο που λαχταρούσε να γευτεί τη ζωή, να δώσει όλο της το είναι.

Αυτή είναι η ζωή της Σοφίας, που μεγαλωμένη σε έναν αυστηρό οικογενειακό περιβάλλον αναγκάζεται να εγκαταλείψει τον έρωτα και να ακολουθήσει την πορεία που άλλοι χάραξαν για εκείνη. Και όμως, παρά την σταθερότητα με την οποία έχτιζε τη ζωή της, το βλέμμα του Σωτήρη, του πρώτου της έρωτα, δεν λέει να σβήσει από τη μνήμη της, στοιχειώνει τη ζωή και τα όνειρά της και πάντα την καταδιώκει κάνοντάς την να αναρωτιέται πως θα ήταν η ζωή της αν την είχε ζήσει διαφορετικά. Θα ήταν η ίδια ή οι συνθήκες θα την ανάγκαζαν να αλλάξει; Μπορεί ο πρώτος έρωτας να μείνει ζωντανός στις καρδιές μας, ακόμα κι αν δεν είμαστε μαζί με αυτόν που αγαπάμε; Αν δεν αντιμετωπίσουμε τα φαντάσματα του παρελθόντος μας, μπορούμε να βρούμε τη γαλήνη εκείνη για την οποία τόσο πολύ πασχίζει ο καθένας από εμάς; Και τελικά, το μεγαλύτερο ερώτημα όλων… αν είχαμε τη δυνατότητα να διεκδικήσουμε μια δεύτερη ευκαιρία, θα την αρπάζαμε ή θα συνεχίζαμε να πορευόμαστε στο μονοπάτι που πριν τόσα χρόνια χαράξαμε;

Μιλώντας στο παρόν, και μέσα από την ιστορία του Αλέκου και της Άννας, η συγγραφέας αποτυπώνει με τρυφερότητα την ανησυχία της για τους νέους ανθρώπους και που μπορεί να οδηγηθεί η ζωή τους με τις υπάρχουσες συνθήκες. Παράλληλα, δηλώνει ξεκάθαρα τη θλίψη που πλημμυρίζει η ψυχή της βλέποντας οικογένειες και ανθρώπους που κάποτε έκαναν όνειρα να κατρακυλούν σε έναν δρόμο που κάποιοι άλλοι τους οδήγησαν. Συνδέοντας με ευφυή τρόπο το παρόν με το παρελθόν, οδηγεί τις δύο ιστορίες παράλληλα, με τις διαφορές να είναι ξεκάθαρες, όσοι και οι ομοιότητές τους. Είναι η απόδειξη πως σε όποια εποχή κι αν ζούμε, όποια περίοδο κι αν διανύουμε, πάντα θα έχουμε έναν αγώνα μπροστά μας, πάντα θα βρισκόμαστε στη μέση ενός πολέμου, έχοντας ν’ αντιμετωπίσουμε δυσκολίες και βάσανα που στο χέρι μας είναι να τα ξεπεράσουμε, ή να τ’ αφήσουμε να μας καταπιούν. Όσο κι αν θέλουν κάποιοι να μας ελέγχουν, εμείς είμαστε εκείνοι που θα αποφασίσουμε τελικά αν θα σκύψουμε το κεφάλι μας ή αν θα υψώσουμε το ανάστημά μας δηλώνοντας φωναχτά και με θάρρος πως είμαστε εδώ και πως τίποτα, δεν μπορεί να μας κάνει να λυγίσουμε.

Το “Αργός Χορός”, είναι άρτιο, εξαιρετικό μυθιστόρημα και η γραφή της κυρίας Δαμιανού-Παπαδοπούλου άμεση, ειλικρινής, περιγραφική και συγκινητική. Θα δακρύσετε διαβάζοντας για τα βάσανα των Κυπρίων όλες αυτές τις δεκαετίες καθώς και τις στιγμές όπου αφηγείται την έκρηξη του 2011 στη Ναυτική Βάση της Λευκωσίας που στοίχισε τη ζωή δεκατριών άτυχων ανθρώπων, προσθέτοντας άλλη μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της Νήσου. Θα ταυτιστείτε με τους χαρακτήρες και μέσα από τις αφηγήσεις τους, θα νιώσετε κάθε μικρό και μεγάλο συναίσθημα που πλημμυρίζει τις καρδιές και κυριεύει το μυαλό τους. Ένα πολυδιάστατο μυθιστόρημα, διάχυτο από τρυφερότητα, συγκίνηση, δάκρυα, πόνο αλλά και ελπίδα, αφήνοντάς μας με ένα αίσθημα αισιοδοξίας πως όπου να ‘ναι, μια μέρα από αυτές που θα έρθουν, θα ξημερώσει ένα νέο αύριο, γεμάτο με νέες ευκαιρίες. Ένα μυθιστόρημα ξεχωριστό και υπέροχο και θα σας προσφέρει ένα ταξίδι που δεν πρέπει να χάσετε. Ένα ταξίδι πόνου και ρομαντισμού. ένα ταξίδι στην αγάπη που δεν πεθαίνει ποτέ. Ένα ταξίδι για την ανακάλυψη του ποιοι είμαστε. Ένα ταξίδι προς αναζήτηση της ελπίδας που κανείς και τίποτα, δεν μπορεί να σβήσει.