Το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών παρουσιάζει σε απευθείας μετάδοση από το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας την παράσταση “ The Audience” με τη μοναδική Έλεν Μίρεν

την Πέμπτη 13 Ιουνίου, 9 μμ.

 

Μετά το Όσκαρ και το βραβείο BAFTA του 2006 για το ρόλο της στην κινηματογραφική Βασίλισσα, η Έλεν Μίρεν  κέρδισε φέτος και το βραβείο Ολίβιε για το ρόλο της στη θεατρική Βασίλισσα και κατέκτησε τους κριτικούς με μια άψογη ερμηνεία, «που υπερβαίνει τη στενή θεατρική μίμηση και προσδίδει στη Βασίλισσα μια αίσθηση εσωτερικής ζωής και μια σχεδόν σαιξπηρική αύρα μοναξιάς», όπως έγραψε ο Μάικλ Μπίλιγκτον στον Guardian.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Το ‘The Audience’ είναι η έκτη (μετά τα: ‘Τίμων ο Αθηναίος’, ‘Η τελευταία των Χάουσμαν’, ‘Ποιος Σκότωσε τον Σκύλο τα Μεσάνυχτα;’, ‘ο Δικαστής’ και ‘People’ ) της φετινής σειράς μεταδόσεων από το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας,  που το Μέγαρο Μουσικής για τρίτη συνεχή χρονιά προσφέρει στο αθηναϊκό κοινό, σε συνεργασία με την Βρετανική Πρεσβεία και το Βρετανικό Συμβούλιο.

Το έργο διάρκειας 140’ -συμπεριλαμβανομένης της εισαγωγής- μεταδίδεται από το θέατρο Gielgud του Λονδίνου.

Το ‘The Audience’ είναι ένας θεατρικός αυτοσχεδιασμός για τις εβδομαδιαίες ακροάσεις της Βασίλισσας με τους πρωθυπουργούς και διατρέχει εξήντα χρόνια συναντήσεων της Ελισάβετ με 12 αρχηγούς βρετανικών κυβερνήσεων, από την πρώτη αμήχανη με τον ηλικιωμένο Τσόρτσιλ  μέχρι τις πρόσφατες με τον Τζον Μέιτζορ και τον Γκόρντον Μπράουν. Και όχι με τον Μπλερ αφού η σχέση τους είχε εξαντληθεί στην ταινία.

Συγγραφέας του έργου,  όπως και του κινηματογραφικού, είναι ο  Πήτερ Μόργκαν, ο οποίος αξιοποίησε μια παλιά δήλωση του Τζέιμς Κάλαχαν πως οι εβδομαδιαίες συναντήσεις με τη Βασίλισσα ήταν σαν τακτικές συνεδρίες με τον ψυχαναλυτή. Κανείς δεν ξέρει τι συζητείται σε αυτά τα tête-à-tête . Δεν υπάρχουν μάρτυρες και δεν τηρούνται πρακτικά και το βρετανικό Σύνταγμα απαγορεύει στη Βασίλισσα να παρεμβαίνει και να σχολιάζει  την πολιτική.

Ο Πήτερ Μόργκαν  κατασκευάζει με μεγάλες ελευθερίες τους διαλόγους και το περιεχόμενο των ακροάσεων, το κάνει διασκεδαστικά και παρουσιάζει τη Βασίλισσα ως υποκατάστατο ψυχαναλυτή για τους ταλαίπωρους πρωθυπουργούς. Προσφέρει το μαντήλι της στον Τζόν Μέιτζορ, που ξεσπάει σε δάκρυα και συμβουλεύει τον Γκόρντον Μπράουν να κοιμάται και να αναπαύεται.

Οι συναντήσεις αυτές αποκλείουν τις συγκρούσεις και ο Μόργκαν λύνει με μαστοριά αυτό το δραματουργικό πρόβλημα δείχνοντας τη Βασίλισσα να χρησιμοποιεί το θρόνο για να  μιλάει ρεαλιστικά και χωρίς συμβάσεις και να κατακτάει, με τα χρόνια, μια σοφία μέσα από το διάλογο με τον εαυτό της. Η Ελισάβετ του Μοργκαν λέει χωρίς φόβο τις απόψεις της για τα τρέχοντα γεγονότα και εμφανίζεται ριζοσπαστική και τολμηρή.

«Σωστά και έξυπνα ο Μόργκαν αποφεύγει τη χρονολογική, γραμμική ροή», γράφει ο Τσαρλς Σπένσερ στην Telegraph. «Το έργο αρχίζει με τον Μέιτζορ που καταρρέει και στη συνέχεια γυρίζει στον Τσόρτσιλ και την νεαρή Ελισάβετ, φρέσκια στο αξίωμά της το 1952 και μετά προχωρεί στον Χάρολντ Ουίλσον και από εκεί στον Μπράουν και συνεχίζει με επισκέψεις στο παρελθόν και επιστροφές στην πολύ πρόσφατη ιστορία».

Ο σκηνοθέτης της παράστασης Στίβεν Ντάλντρι σε μια επιδέξια παραγωγή με υπέροχο ρυθμό, «είχε την έξυπνη ιδέα να γίνονται πολλές αλλαγές κοστουμιών στη σκηνή και έτσι σε μερικά δευτερόλεπτα η Ελισάβετ μεταμορφώνεται από τη μεσήλικη και σίγουρη παρηγορήτρια του Μέιτζορ στην γεμάτη νιάτα νεοφώτιστη που αντιμετωπίζει έναν υπεροπτικό Τσόρτσιλ, σαράντα χρόνια νωρίτερα», σημειώνει ο Πολ Τέιλορ στον Independent.

Ο συγγραφέας δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι συμπαθεί τη Βασίλισσά του, όπως άλλωστε και στην κινηματογραφική της εκδοχή. Με την εξαίσια Έλεν Μίρεν, διεισδύει λίγο περισσότερο στο μυστήριό της, με συμπόνια, χάρη, συμπάθεια και χιούμορ, γράφει ο Σπένσερ και ο Μπίλιγκτον συμπληρώνει ότι « η μεγαλειώδης Μίρεν συλλαμβάνει εντυπωσιακά τη συνύπαρξη του ξεχωριστού και του κοινότοπου στη Βασίλισσα και στους διαλόγους με τον νεότερο εαυτό της εκπέμπει μια εντύπωση εγκλωβισμού και μοναξιάς, που πάνε χέρι-χέρι με μια ζωή βασιλικών προνομίων»

Η Βασίλισσα του Μόργκαν είναι εναντίον του Απαρντχάιντ, φλογερή αντιρατσίστρια, συμπονετική ψυχαναλύτρια, επίμονη ανακρίτρια , γράφει το περιοδικό Time Out «Αυτή δεν είναι η Βασίλισσα που έχουμε, αλλά η Βασίλισσα που οι περισσότεροι από εμάς θα θέλαμε να έχουμε».

«Αξίζει να βγει κανείς από το σπίτι του γι αυτή τη σπουδαία παράσταση», προτείνει ο Ιndependent.

Ντυμένη όπως δεν θα ντυνόταν ποτέ η Βασίλισσα, με τεράστιο, βαθύ ντεκολτέ, που άφηνε γυμνούς τους ώμους της, η Έλεν Μίρεν, στα 67 της χρόνια στέφθηκε η καλύτερη ηθοποιός της χρονιάς τον περασμένο Απρίλιο και με το Ολίβιε στα χέρια της δήλωσε ότι το βραβείο ανήκει στη Βασίλισσα για τα 60 χρόνια του ρόλου της στο θρόνο.

«Είναι ένας ρόλος δύσκολος, πρέπει να καταπιέζεις τα αισθήματα, να έχεις αδιανόητο αυτοέλεγχο. Δεν θα ξαναέπαιζα το ρόλο, άλλωστε έχω πια παίξει όλη τη ζωή της».

Το Ολίβιε για το καλύτερο έργο της χρονιάς απονεμήθηκε στο «Ποιος Σκότωσε τον Σκύλο τα Μεσάνυχτα», που προβλήθηκε σε απευθείας αναμετάδοση στο Μέγαρο τον Σεπτέμβριο του 2012.

Με αγγλικούς υπότιτλους