Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Όπερα το βιβλίο του Λουίς Σεπούλβεδα με τίτλο “Η ιστορία του Μιξ, του Μαξ και του Μεξ”, σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη και εικονογράφηση Ειρήνης Ελευθεριάδη.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΙΞ, ΤΟΥ ΜΑΞ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΕΞ, η καταπληκτική περιπέτεια του γάτου με το ελληνικό προφίλ, ενός ποντικού και του αγοριού που ζούσε μαζί τους
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
«ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΑΤΟΥ ΜΙΞ, ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΚΟΥ ΜΕΞ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΟΡΙΟΥ ΜΑΞ, Ο ΛΟΥΙΣ ΣΕΠΟΥΛΒΕΔΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ ΝΑ ΧΩΡΕΣΕΙ ΟΛΟ ΤΟΥ ΤΟ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΤΗΝ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΠΟΥ ΤΡΕΦΕΙ ΣΤΗ ΦΙΛΙΑ, ΚΑΙ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΑΤΟΥΣ. ΜΕΤΑ ΤΗΝ «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΑΤΟΥ (ΖΟΡΜΠΑ) ΠΟΥ ΕΜΑΘΕ Σ’ ΕΝΑ ΓΛΑΡΟ ΝΑ ΠΕΤΑΕΙ», ΕΝΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΓΑΤΟΣ (ΤΥΦΛΟΣ ΜΕΝ, ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΤΟΜΗ ΔΕ) ΠΕΤΥΧΑΙΝΕΙ ΤΟ ΑΚΑΤΟΡΘΩΤΟ: ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙ (ΕΣΤΩ, ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟ…) Μ’ ΕΝΑΝ ΠΟΝΤΙΚΟ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ. Ο ΠΙΟ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ ΣΕΠΟΥΛΒΕΔΑ, ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ.»
El diario
«Όταν ο ποντικός βολεύτηκε στο σβέρκο του γάτου, με τα χεράκια του γαντζωμένα στις τρίχες κάτω από τ’ αφτιά του, ο Μιξ κούνησε την ουρά με δύναμη, άφησε να τον κυριεύσει ένας πρωτόγνωρος πυρετός, σερνάμενος σχεδόν έφτασε στο όριο ανάμεσα στη στέγη και το κενό, με αργές κινήσεις μάζεψε το κορμί του πάνω στα πισινά του ποδάρια, περίμενε να τον κατακλύσει όλη εκείνη η δύναμη η συγγενική με τα μεγάλα αιλουροειδή, τον τίγρη, το λιοντάρι, τον ιαγουάρο, κι ύστερα πήδηξε, τεντώνοντας το σώμα σαν σαΐτα.»
(ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ)
«Μ’ αρέσουν οι γάτοι γιατί είναι μυστηριώδεις, αξιοπρεπέστατοι και ανεξάρτητοι. Όταν γνώρισα τον μικρούλη Μιξ, έναν γάτο που ο γιος μου, Μαξ, είχε υιοθετήσει από την Εταιρεία Προστασίας Ζώων του Μονάχου, με εντυπωσίασε η αξιοπρέπεια αυτού του μικρού γατιού που χωρούσε στη φούχτα μου. Ο Μιξ μεγάλωσε συνεχίζοντας να με εντυπωσιάζει, γιατί στο πρόσωπο δεν έμοιαζε με κανέναν άλλο γάτο. Είχε μια κατατομή περίκομψη, ελληνική, που τραβούσε την προσοχή όλου του κόσμου.»
(ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΟΥ Λ.Σ.)
