Η Μαρία Παχές, μια από τις κορυφαίες χορεύτριες φλαμένκο στον κόσμο και χορογράφος στις ταινίες του Κάρλος Σάουρα «Κάρμεν», «Ο Μάγος Έρωτας» και «Φλαμένκο», έρχεται στην Ελλάδα με 25 συντελεστές για να παρουσιάσει τη νέα της δημιουργία με τίτλο «Ουτοπία», στις 8-10 Νοεμβρίου 2013.
Πρόκειται για μια παράσταση εμπνευσμένη από τον διάσημο Βραζιλιάνο αρχιτέκτονα και στοχαστή Οσκάρ Νιεμάιερ.
Η Ουτοπία της Μαρία Παχές, είναι μία καλλιτεχνική και ηθική αναζήτηση της αντισυμβατικότητας και της λαχτάρας. Ένα καλλιτεχνικό δρώμενο που αναφέρεται στην εκεχειρία, τη δέσμευση, την εξορία, τη ματαιότητα της ζωής και τη ματαιότητα της ανθρώπινης οντότητας σε ένα κόσμο με μεγαλείο που αδιαφορεί για τις αθλιότητες και που χρήζει – περισσότερο από ποτέ- ανάγκης για φαντασία και ιδεαλισμό ως τα πιο κατάλληλα οχήματα για αλλαγή. Ο χορός του φλαμένκο, αποδίδεται σε ένα σενάριο εμπνευσμένο από τις καμπύλες γραμμές των έργων ζωγραφικής του Οσκάρ Νιεμάιερ, εκπληκτικά κοστούμια βασισμένα στο φλαμένκο και μουσική γραμμένη ειδικά για την παράσταση η οποία αποδίδεται ζωντανά, συμπεριλαμβανομένης και μιας σάμπα την οποία συνέθεσε ο ίδιος ο Νιεμάιερ και ερμηνεύεται από τον τραγουδιστή και στιχουργό Φρεντ Μαρτίνς.
Η Maria Pages (Μαρία Παχές) γεννήθηκε στη Σεβίλλη της Ανδαλουσίας, πατρίδα του φλαμένκο. Ξεκίνησε να χορεύει στα τέσσερά της χρόνια και είχε δασκάλους τους θρυλικούς χορευτές Manolo Marin και Matilde Coral. Αργότερα χόρεψε με τα συγκροτήματα των Antonio Gades, Mario Maya και Rafael Aguilar, ενώ από το 1990 ακολουθεί ανεξάρτητη καριέρα με το δικό της 25μελές συγκρότημα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η παρουσίαση του έργου της «De la Luna al Viento» στο Teatro de la Maestranza της Σεβίλλης, χαιρετήθηκε σαν ορόσημο στο σύγχρονο φλαμένκο και την καθιέρωσε στην πρώτη γραμμή του ισπανικού χορού. Η Μαρία Παχές συμμετείχε ως κορυφαία χορεύτρια στο υπερθέαμα Riverdance, και με αυτό περιόδευσε σε Αυστραλία, Αμερική και Ευρώπη. Το 1996 απέσπασε το Εθνικό Βραβείο Χορογραφίας, και το 2002 το Εθνικό Βραβείο Χορού, την υψηλότερη διάκριση χορού στην Ισπανία. Μαζί με τον Alvin Ailey και τον Paul Taylor έχει μοιραστεί τη σκηνή πολλών διεθνών φεστιβάλ και έχει λάβει διθυραμβικές κριτικές σε όλο τον κόσμο. Το 2007 εμφανίστηκε καλεσμένη του Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ, στο Baryshnikov Arts Center (BAC) στη Ν. Υόρκη ενώ έχει συνεργαστεί και με τον τενόρο Πλάθιντο Ντομίνγκο. Συμμετείχε στις ταινίες του Κάρλος Σάουρα: Κάρμεν, Ο Μάγος Έρωτας και Φλαμένκο όπως επίσης και σε μία σειρά ταινιών του Χοσέ Σάντσεθ.
*Ο Οσκάρ Νιεμάιερ ήταν αρχιτέκτονας του Μοντέρνου Κινήματος της Βραζιλίας. Μέχρι το 1964 σχεδιάζει μεγάλα έργα στη Βραζιλία αλλά μετά το πραξικόπημα εκείνης της χρονιάς, ως μέλος του Κομμουντιστικού Κόμματος αναγκάζεται να φύγει από τη χώρα και εγκαθίσταται στο Παρίσι μέχρι το 1985. Τότε και μετά την πτώση της χούντας και την αποκατάσταση της δημοκρατίας, επιστρέφει στη Βραζιλία και συνεχίζει την δημιουργία του. Η δουλειά του έχει να επιδείξει κάτι μοναδικό. Μια συνεχή κι αδιάκοπη εξέλιξη των καλλιτεχνικών του δυνατοτήτων. Μια πληθώρα τύπων, μεγεθών και ειδών αρχιτεκτονικών χώρων με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που περικλείουν τις ιδέες του Μοντέρνου Κινήματος της Βραζιλίας. Η φωτογράφηση της παράστασης «Utopia» σε εξωτερικούς χώρους, έχει γίνει σε αρχιτεκτονικά έργα του Οσκάρ Νιεμάιερ.
«Ο Οσκάρ Νιεμάιερ μου θύμισε ότι δεν υπάρχει ιεραρχία στην ανθρωπότητα – ζούμε όλοι στην ίδια, μία και μοναδική διάσταση. Ο Οσκάρ μου θύμισε ότι εξαιτίας αυτής της ισότητας ξυπνάει η ελπίδα να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Γιατί όλοι κλαίμε και γελάμε. Και όλοι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε…»
Maria Pages
«Η ζωή δεν είναι παρά μία αναπνοή. Όλα φτάνουν σε ένα τέλος. Μου είπαν ότι μετά το θάνατό μου κάποιοι άλλοι θα εμπνευστούν από το έργο μου. Αλλά ακόμα κι αυτοί οι άνθρωποι θα πεθάνουν. Και θα έρθουν άλλοι, οι οποίοι εξίσου θα έρθουν και θα φύγουν. Η αθανασία είναι μία φαντασίωση και ένας τρόπος να ξεχνάμε την πραγματικότητα. Το πιο σημαντικό για όσο διάστημα βρισκόμαστε στην ζωή, είναι η ίδια η ζωή και οι άνθρωποι. Αγκαλιάστε τους φίλους σας, ζήστε ευτυχισμένα. Αλλάξτε τον κόσμο. Αυτά είναι αρκετά…»
Oscar Niemeyer* (1907 – 2012).
