Η εικαστική εγκατάσταση του Χάρη Κοντοσφύρη, με τετρακόσια ωδικά πουλιά και εικοσιοκτώ γλυπτικές συνθέσεις του Μανόλη Ρωμαντζή, θα παρουσιαστεί στη γκαλερί Λόλα Νικολάου, στη Θεσσαλονίκη στις 26 Νοεμβρίου 2013.
Η αισθητική δεν αναπτύσσεται στο κενό. Τα πράγματα φανερώνονται στο διάκενο που καλύπτει ένα ερείπιο. Ένα ερείπιο αποτελεί σύμβολο αναξιότητας μιας μισοξεχασμένης εποχής. Όταν είσαι στο παρόν και το ζεις, ερωτήματα για το τι συνέβη στην ιστορία, πότε και γιατί μπορεί να υπάρχει τόση νοσηρότητα γύρω από τους σύγχρονους οικονομικούς και πολιτικούς πολέμους, απαντώνται με ολοφάνερα παραδείγματα επικοινωνίας και τέχνης που λειτουργούν ως εργαλεία υπολογισμού της μνήμης.
Η ιστορική μνήμη σκαλίζεται για να κατανοηθεί το ανακόλουθο παρόν. Η συγκινησιακή υφή του παρελθόντος στη δύσκολη εκταφή παλαιότερων γεγονότων, στο απαισιόδοξο συγκυριακό παρόν, προτείνεται ως μια ιστορία φόβου, ανησυχίας και αμφιβολίας.
Τετρακόσια ωδικά πουλιά εύλαλα, αποπροσανατολίζουν την επιθυμία για μια καινούργια ζωή. Tα εικοσιοκτώ εξαίρετα γλυπτά του Ρωμαντζή ανασκάπτουν στο φως του παρόντος, ειδώλια παριών, μικρά αναθήματα ελληνικής άνθρωπο-φυσιογνωμίας, στις ρωγμές της ερειπιώδους ιστορίας της ζωής ταραγμένων ανθρώπων που έζησαν στο γεωγραφικό χώρο της ηπειρώτικης γης, την οποία καταβρέχουν οι θάλασσες της ανατολικής Μεσογείου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Για ποιο λόγο οι: Κοντοσφύρης, Ρωμαντζής και Καρναμπατίδης, να στήσουν μια διανοητική εικαστική αναπαράσταση για την ελλειπτικότητα του Όλου;
Σε μια κοινωνία αδιάκοπης μαζικής ψυχαγωγίας, ο διανοούμενος έχει αντικατασταθεί από τον διάσημο μιντιακό καλλιτέχνη. Η επιδίωξη της λογικής και της κοινωνικής αλλαγής, έχει παρατηθεί στις αυτόματες ενέργειες ενός κόσμου, καθαρά ορθολογικών ατόμων που υποτίθεται μεγιστοποιούν τα οφέλη τους μέσω μιας αγοράς που λειτουργεί ορθολογικά και τείνει φυσικά, όταν δεν επηρεάζεται από εξωτερικές παρεμβάσεις, προς μια μόνιμη ισορροπία υπνωτιστική. Δεν έχουμε δει ακόμη τα αποτελέσματα της πλανητικά θορυβώδους αυτοέκφρασης μέσω Facebook και των εξισωτικών ιδεωδών του διαδικτύου…
…Γι αυτό, τόσα εμπόδια, τόσα απροκάλυπτα τιτιβίσματα, τόση πύκνωση στην ανάπτυξη της εικαστικής εγκατάστασης. Όλα τα έργα σε ενοχλούν. Πρέπει να τα ανακαλύψεις μέσα σε ένα δάσος Αναμνήσεων, Φωνών και Ρωγμών. Πρέπει να νοιώσεις τον μέχρι τότε άδικο καταμερισμό ιδιοκτησίας εξ αίματος και εδάφους του Χώρου.
Εξερευνώντας το χαμένο και εγκαταλελειμμένο Χώρο, ανακαλύπτεις ότι η Ζωή έχει εξαιρέσει. Περιοχές που έχουν χαθεί για πάντα, σαν να κοιτάς πίσω σου και να μη βλέπεις τίποτα, και πολύ μεγάλες διάρκειες χρόνου, χαμένες από παντού.
Μια συνεχής απώλεια της πραγματικότητας. Μια συνεχής απώλεια του τώρα σε ποτέ.
Αυτά ομολογεί και ο Δημήτρης Δημητριάδης, για την ανεπίστρεπτη διάρκεια του χώρου που μετατρέπεται σε τάφο ενός ανθρώπου, που είναι Άνθρωπος αν δεν έχει άμεση δράση στο πριν.
Οι καλλιτέχνες, στην εικαστική εγκατάσταση «Ερείπιο» καταργούν τα διαχωριστικά του Όλου και συνδέουν σε ενότητα, το μέρος/ερείπιο, σύμφωνα με όλες τις τροπικότητες που συντελούν στη συνειδητοποίηση του εαυτού μας.
Ερείπιο είναι η ανεπάρκεια του εαυτού μας…
Με την συμμετοχή των Μανόλη Ρωμαντζή και Νικόλα Καρναμπατίδη
Επιμέλεια ηχητικής εγκατάστασης: Νικόλας Καρναμπατίδης.
