Το συγκρότημα που άλλαξε για πάντα το τοπίο του rock’n’roll στην Ελλάδα γιορτάζει 30 χρόνια πορείας στους “κακόφημους δρόμους”!
Οι Last Drive μας προσκαλούν σε μια αναδρομή στις τρεις δεκαετίες της ύπαρξής τους, υποδεχόμενοι on stage φίλους και συνοδοιπόρους, σε μια βραδιά που στην πραγματικότητα αποτίει “φόρο τιμής” σε ολόκληρη την εγχώρια rock σκηνή, αυτή που – με όλες τις ιδιαιτερότητες, τις αδυναμίες και, εν τέλει, την αθωότητά της – αποτέλεσε σύντροφο και στήριγμα για πολλούς από εμάς, όλα αυτά τα χρόνια.
Τη Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου, στο νέο συναυλιακό χώρο της Θεσσαλονίκης, Fix Factory of Sound, θα ζήσουμε μια μοναδική εμπειρία, μια βραδιά από εκείνες που στο μέλλον θα μας κάνουν να χαιρόμαστε στη σκέψη πως “ήμασταν εκεί!”
Ήταν 27 Δεκεμβρίου του 1983, ημέρα Τρίτη. Στον σχετικά μικρό χώρο του ιστορικού club Rodeo, στο κέντρο της Αθήνας, κάτω από την πλατεία Βικτωρίας είχε μαζευτεί πολύς κόσμος. Αρκετοί από τους παρευρισκόμενους, καθώς πλησίαζαν το ταμείο για να προμηθευτούν το εισιτήριό τους, έβλεπαν με έκπληξη τον Παύλο Σιδηρόπουλο να βοηθάει τον άνθρωπο που δούλευε εκεί. Σημαδιακή λεπτομέρεια σε μια βραδιά όπου τέσσερα νέα παιδιά ανέβαιναν στη σκηνή για πρώτη φορά, ξεκινώντας μια πορεία που, με όλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια που χαρακτηρίζουν τη ζωή ενός αληθινού rock ‘n’ roll group, έμελλε να διαρκέσει 30 ολόκληρα χρόνια. Και το μέτρημα συνεχίζεται…
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η αλήθεια είναι πως έχουν γραφτεί πλέον πάρα πολλά για τους Last Drive, σε βαθμό που μοιάζει περιττό να προσπαθήσει κάποιος να προσθέσει κάτι παραπάνω. Οι ίδιοι ποτέ δεν γούσταραν ιδιαίτερα την προβολή, πολύ περισσότερο δε την υπερβολή, ακόμα και όταν πραγματοποίησαν μία θριαμβευτική επιστροφή, το 2007, που όμοιά της δεν έχει υπάρξει στην εγχώρια σκηνή – και, πιθανότατα, ούτε πρόκειται να επαναληφθεί.
“Όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι”, είπαν στη σκηνή του Gagarin, πριν ακουστούν οι πρώτες νότες του “Midnite Hop”, σε εκείνη την πρώτη από τις τρεις sold out βραδιές που συγκέντρωσαν παλιούς φίλους και, κυρίως, νεώτερους που το μόνο που ήξεραν μέχρι τότε ήταν τα τραγούδια τους και οι περιγραφές των παλαιότερων για τα live τους. Υπήρχαν και άλλες σπουδαίες Ελληνικές μπάντες τότε, αλλά εκείνο το πρώτο 7ιντσο, που κυκλοφόρησε με την υποστήριξη του δισκάδικου Art Nouveau, σου έδινε αμέσως να καταλάβεις πως κάτι το πολύ ξεχωριστό υπάρχει σε αυτό το συγκρότημα.
Ένα χρόνο αργότερα, ήρθε το “Underworld Shakedown” και μεταφερθήκαμε όλοι σε μια “Valley Of Death” πριν μας χτυπήσει αλύπητα, το 1988, ένα “Heatwave”. Πάνω από 25 χρόνια μετά, το πιο πολυτραγουδισμένο refrain στην ιστορία της εγχώριας σκηνής μιλάει για τη Cindy. Μοναδικός, ίσως, ανταγωνιστής του το καταιγιστικό “Gone Gone Gone”, παρότι οι πιο πιστοί επιμένουν πως ακόμα κι αν δε νοιάζεται κανένας… “The Devil May Care”.
To 1989, παρεμβάλεται το φοβερό “Time” EP, με τα αγαπημένα όλων “Have Mercy” και “Black Limo”, πριν έρθει το “Blood Nirvana”, το 1990, που αρχικά μας θορύβησε με τον όγκο και την έντασή του μέχρι να συνειδητοποιήσουμε πόσο μεγάλο album είναι, “Overloaded” από ενέργεια και δυναμιτιστικό garage. To “Bad Roads” θα συνοδεύει πάντα τις νυχτερινές μας περιπλανήσεις, ενώ το “Chain Train” θα αποτελεί ένα από τα συναυλιακά highlights, κάθε φορά που οι Drive θα το συνδέουν, σχεδόν ανατριχιαστικά, με την εισαγωγή του “Interstellar Overdrive” των πρώιμων Pink Floyd.
1992, “Fuckhead Entropy” και στις συναυλίες τους ακόμα γίνεται χαμός με το “Killhead Therapy” και το “Shot With Crystal Balls In My Hands”. Δύο χρόνια αργότερα, το 1994, “Subliminal” με “Blood From A Stone” και “Final Kick”!
Το 2007, η επιστροφή. Δύο sold out συναυλίες, 10 ημέρες πριν την πραγματοποίησή τους. Μια τρίτη ημέρα προστέθηκε, για να ξεπουλήσει κι αυτή μέσα σε διάστημα μίας εβδομάδας. Έμοιαζε σα να είναι οι πάντες εκεί. Άνθρωποι που είχαν ταξιδέψει – χωρίς καμία δόση υπερβολής – από τις ΗΠΑ, την Ιρλανδία, τη Γερμανία μόνο και μόνο για να βρεθούν εκεί. Κυρίως, όμως, πολλά νέα παιδιά που ήθελαν να διαπιστώσουν – με τα αυτιά, τα μάτια και την ψυχή τους – τους λόγους που αρκετοί από τους παλαιότερους αναφέρονταν σε αυτή τη μπάντα έχοντας τη βεβαιότητα πως έζησαν τις ημέρες που μπόρεσαν να δουν κάποιους “δικούς μας” να στέκονται δίπλα στους Gun Club, τους Wipers, τους Dream Syndicate, τους Thin White Rope.
Το “Heavy Liquid” του 2009 διέλυσε την όποια αμφιβολία μπορεί να είχε κάποιος για το αν οι Last Drive “δαγκώνουν” ακόμα. Και μόνο οι πρώτες νότες του “A Glass Of Broken Dreams” θα αρκούσαν γι’ αυτό, αλλά υπάρχει και το “Headlong To The Edge”, το “Jack of the Highway”, το “Pantheman” και το “Magdalene” για να επιβεβαιώσουν πως η μπάντα επέστρεψε για τα καλά.
Και τώρα, 30 ολόκληρα χρόνια μετά το ξεκίνημά τους, εν μέσω μιας κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας σε οικονομικό, ανθρωπιστικό, ψυχολογικό και – εδώ και πολλά χρόνια – αισθητικό επίπεδο, οι Last Drive είναι πάλι εδώ. Με τη συνδρομή ορισμένων σπουδαίων μουσικών, οι οποίοι μοιράστηκαν μαζί τους την πεποίθηση πως διέξοδος μπορεί να βρεθεί μακριά από την ανηθικότητα και τις ευκολίες που μας σερβιρίστηκαν απλόχερα ως “ιδανικά”, πριν έρθει η ώρα να πληρώσουμε και τον λογαριασμό, έρχονται να μας υπενθυμίσουν πως υπάρχει και μια διαφορετική στάση ζωής που, με όλη την αφοπλιστική απλότητα και ειλικρίνειά της, μπορεί να προσφέρει στον καθένα μας πολύ καλύτερες και ξεκάθαρες λύσεις.
Συναγωνιστές και συνοδοιπόροι στον ίδιο δρόμο, θα μοιραστούν τη σκηνή μαζί τους για να γιορτάσουν όχι μόνο τα τριαντάχρονα των φίλων τους αλλά και την ιστορία ολόκληρης της ντόπιας σκηνής, κόντρα στη μαυρίλα και τη μιζέρια που μας έχουν επιβάλει. Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος από τις Τρύπες, ο Ασκληπιός Ζαμπέτας (“μοιρασμένος” ανάμεσα στις Τρύπες και τους μοναδικούς Mushrooms), ο Κώστας Τρυψάνης (επίσης από Mushrooms), o Αλέκος Κανταρτζής (από τους, επίσης θρυλικούς, Γκούλαγκ), ο Λάμπρος Σαλτσίδης και ο Πάνος Ρώσσης (Ziggy Was, Clerks’ Conspiracy), ο Χρήστος “Danny” (Ναυτία, Νο Σιν), ο Gaz (Personality Crisis) και οι Roundlights, συνθέτουν αυτή την ανεπίσημη rock’n’roll dream team που θα μας ταξιδέψει, για πολλές ώρες, με βασικό όχημα τις μουσικές των Last Drive τη βραδιά της 23ης Δεκεμβρίου.
www.last-drive.net
www.facebook.com/thelastdrive
