Playground Theory: Τελικά, τί έχει μεγαλύτερη σημασία;

Είναι Παρασκευή 17.00. Μετά τη δουλειά (για όσους υπάρχει) πρέπει να φάμε και να ξεκουραστούμε, να είμαστε έτοιμοι για  την πρόβα.

Παρασκευή είπαμε; Θα κατέβουμε που θα κατέβουμε κέντρο, οπότε δεν θα ήταν άσχημο να κοιτάξουμε τι παίζει από “events” για μετά. Όλο και κάποιο live ή Dj Set. Μήπως παίζει κανένας φίλος εκεί κοντά και τον ξεχάσαμε;  Για τσέκαρε ρε συ!

Βασικό είναι όμως να δούμε πώς θα κατέβουμε! Έχει πορεία ε; Να πάρουμε μετρό; Και πώς θα μεταφέρουμε τα όργανα; Και αν κάποιοι σταθμοί είναι κλειστοί;

19.40 και η Λεωφόρος είναι κλειστή πάλι … Ακόμα ένα εμπόδιο.. Πάλι θα αργήσουμε…

20.13 και τελικά τα καταφέραμε. Ωπ! να και πάρκινγκ. Να σου πω είναι με κάρτα προφανώς αλλά δεν έχει πουθενά να αγοράσεις… Τελικά υπάρχει Δημοτική Αστυνομία; Γράφει κανείς; Άστο είναι και 20.15… θα την γλυτώσουμε… Να πάρουμε και κουλούρι μετά ε;

Καλά πήγε η πρόβα, αλλά θα πάμε τώρα στο live να πιούμε και  κάνα ποτάκι; Θα ’ναι και ο δικός σου που λες. Άντε να παίρνουμε κάνα μάθημα, να μας φεύγει και το άγχος. Να σου πω να πάρουμε αμάξι; Μήπως γίνει πάλι τίποτα και μας το κάψουνε εκεί όπως του δικού σου;  Και  σιγά μην βρούμε παρκινγκ… Αλλά και εδώ να το αφήσουμε, καλύτερα είναι θα μου πεις; Θυμάσαι τότε που μας το άνοιξαν και πήραν κάποια όργανα;

Επιτέλους βρήκαμε να παρκάρουμε…  τίγκα η πλατεία.

Η κάπνα ατελείωτη μέσα στο μαγαζί, σχολιάζουμε ανάβοντας ταυτόχρονα τσιγάρο, (μετά από την πρόβα είναι από τα καλύτερα της βδομάδας)

Έλα ρε συ και εσύ εδώ;  Πόσο καιρό έχουμε να τα πούμε! Σήμερα απολύθηκες; Ε! δεν γίνεται αυτό… Μην σε παίρνει από κάτω, οι καλοί δεν χάνονται, ξέρω  εγώ που σου λέω…

Το live είναι πολύ όμορφο. Ταξιδεύουμε… όμορφος τρόπος να τελειώσει η βδομάδα. Το Support σχήμα από την ελληνική σκηνή δείχνει για μια ακόμη φορά ότι ο πήχης είναι πλέον πολύ ψηλά. Όσο για τους καλλιτέχνες από το εξωτερικό φαίνονται να το ευχαριστιούνται, να αγαπούν την Ελλάδα. Τους φέραν και λουλούδια…! Υπάρχει πολύς κόσμος που αγαπά την καλή μουσική και αυτούς που την δημιουργούν. Μας κάνει αυτό να νιώθουμε όμορφα…

1.30 και γυρνάμε σπίτι. Λίγος κόσμος γενικά στους δρόμους. Προφανώς και όλες οι διαδηλώσεις έχουν σταματήσει από ώρα. Φεύγοντας από το κέντρο μας έρχεται ανεπαίσθητα μια μικρή χαρά για τον καλό καιρό. Αλλιώς πώς θα κοιμόντουσαν έξω όλοι αυτοί οι άνθρωποι…

Η Λεωφόρος είναι ανοιχτή. Οι συμπαραστάτες αυτών που τα «τρώγαν τόσο καιρό» έχουν πάει μάλλον σπίτι τους. Υπάρχει κόσμος μέσα όμως ακόμα… Μήπως να σταματήσουμε εμείς λίγο (και ας μην έχει συναυλία); Μήπως να πάμε να γνωρίσουμε αυτούς τους ανθρώπους; Να μας πούνε πώς πρωτοξεκίνησαν τη δουλειά τους, τι όνειρα είχαν και έχουν. Να τους ρωτήσουμε τι θα κάνουν τώρα;  Αλήθεια, εμείς τι θα κάνουμε;

2.00 και ησυχία, το κεφάλι βαρύ… Να μπούμε και λίγο ιντερνέτ πριν κοιμηθούμε; Φωτογραφίες  πολιτικών με αστείες λεζάντες, τριψήφιος αριθμός σχολίων κάτω από ένα αμφιβόλου νοημοσύνης post μιας σελίδας που έχει οπαδούς μόνο και μόνο λόγω του αστείου ονόματός της, που το χει κλέψει προφανώς από κάποιον άλλο που κάνει κάτι καλύτερο αυτή τη στιγμή. Ένα όμορφο τραγούδι που έχουμε να ακούσουμε χρόνια. Μια ονειρική φωτογραφία με δύο χαρούμενους ανθρώπους.

Τελικά τι έχει μεγαλύτερη σημασία; Να κατακεραυνώνεις το άσχημο, το κακό ή να αποθεώνεις και να απολαμβάνεις το όμορφο και το καλό; Να ζεις κάτι δυνατό από κοντά ή να το φαντάζεσαι και να το δημιουργείς ιδανικά στο μυαλό σου; Να κρίνεις εύκολα βάσει του δικού σου συμφέροντος ή να προσπαθείς να παρατηρήσεις εξωτερικά την συνολική εικόνα της κοινωνίας; Και πώς θα καταφέρεις να δεις ξεχωριστά την κάθε περίπτωση, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε ομάδας, του καθένα μας ξεχωριστά;

Σαν «καλλιτέχνες», πόσο νιώθουμε μέλη του κοινωνικού συνόλου; Η τέχνη θα έπρεπε να μεταδίδεται από κύτταρο σε κύτταρο, από άνθρωπο σε άνθρωπο, από ομάδα σε ομάδα και σε κάθε βήμα της να την συνοδεύει ένα κομμάτι από τον καθένα μας. Πόσο αγγίζει καθένας μας τον κόσμο και πόσο κλείνεται στον εαυτό του κάθε φορά που δημιουργεί;

Γιατί ξαφνικά έμεινα μόνος; Θα είμαι και αύριο;  Πού είσαι να προσπαθήσουμε μαζί; Εμείς οι καλλιτέχνες, εμείς οι άνθρωποι, εμείς τα λαμόγια.

Info: Οι Playground Theory είναι μία παρέα φίλων που παίζουν μαζί μουσική ως αντίβαρο σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους Κάτι σαν το οξυγόνο τους για να μην πάθουν ασφυξία. H Μάρσια Ισραηλίδη (φωνητικά και πλήκτρα), ο Δημήτρης Νέγκας (πλήκτρα) και ο Βαγγέλης Κατσουλάκης (ντράμς) παίζουν μαζί από το 2009. Αποτελούν τον πυρήνα των Playground Theory, που ηχογράφησε το ντεμπούτο άλμπουμ “Speaking of Secrets”. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε από την Puzzlemusik τον Οκτώβριο του 2013.  Μαζί τους στα live είναι και ο Μίλτος Κρητικός στο μπάσο και ο Κώστας-Slamming Stick-Επιτρόπουλος στην κιθάρα.