"Η υπέροχη αγκαλιά της μαμάς μου" της Στέλλας Σερέφογλου, στο Θέατρο Θησείον

Το Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες, παρουσιάζει την παιδική παράσταση της Στέλλας Σερέφογλου με τίτλο “Η υπέροχη αγκαλιά της μαμάς μου“, κάθε Κυριακή από τις 9 Φεβρουαρίου 2014.

Η νέα πρόταση της Λυκόφως στο μονοπάτι ενός παιδικού θεάτρου που σέβεται τους μικρούς και μεγάλους θεατές (μετά το Απο τι ζουν οι άνθρωποι του Λ. Τολστόι σε σκηνοθεσία και ερμηνείας των Ολια Λαζαρίδου, Γιώργο Νανούρη, Ηλία Κουνέλα και Το αγόρι και η ευχή σε σκηνοθεσία Βάσιας Παρασκευοπούλου) περιλαμβάνει ένα έργο – ωδή στη μητρική αγκαλιά, ως μικρό οδηγό για μελλοντικούς και νέους γονείς και νήπια. Η υπέροχη αγκαλιά της μαμάς μου της Στέλλας Σερέφογλου θα παρουσιαστεί στο Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες από 9 Φεβρουαρίου 2014. Μια παράσταση που μιλάει για τον μαγικό δεσμό μητέρας – παιδιού, πατέρα – παιδιού, μητέρας – πατέρα, μητέρας – πατέρα – παιδιού χωρίς να χρειαστεί να πει μια λέξη. Μια τρυφερή παράσταση για όλα όσα βιώνουμε ως παιδιά, ως γονείς και ως σύντροφοι. Μια παράσταση που καθρεφτίζει την καθημερινότητα ενός νηπίου και των γονιών του με ποιητικό ρεαλισμό και μαγεύει με την απλότητα και την αλήθεια της.

Βασισμένο στο ομώνυμο παραμύθι που έχει γράψει η ίδια η σκηνοθέτις, «η υπέροχη αγκαλιά της μαμάς μου» είναι μία συγκινητική αλλά και διασκεδαστική μουσικοθεατρική παράσταση – ωδή στη μητρική αγκαλιά. Οι πρωταγωνιστές – η μαμά, ο μπαμπάς και το παιδί (μία κούκλα σε φυσικό μέγεθος) -, αφηγούνται τη δύναμη που ασκεί η αγκαλιά, μέσω της παγκόσμιας γλώσσας του σώματος που εκφράζεται μέσα από το ρυθμό και τη μίμηση, ενώ δε λείπουν στοιχεία της παντομίμας, του βωβού κινηματογράφου και της κωμωδίας. Η μη λεκτική επικοινωνία, που αποτελεί το πιο διεισδυτικό και βασικό εργαλείο αλληλεπίδρασης παιδιών-ενηλίκων, είναι θεμελιώδες στοιχείο της παράστασης όπως και της καθημερινής ζωής. Οι ήχοι που παράγονται από το σώμα των ηθοποιών (μέσα από τη τεχνική του body percussion), από τις κλακέτες και τον φωνητικό αυτοσχεδιασμό (scat singing) ντύνουν την παράσταση και μας οδηγούν στο θαυμαστό κόσμο της αγάπης και της αγκαλιάς.  Τα σκηνικά αντικείμενα έχουν παράταιρα μεγέθη (άλλα μεγεθυμένα και άλλα μικροσκοπικά), όπως ακριβώς τα αντιλαμβάνεται ένα παιδί, ενώ η παράσταση βασίζεται στον ρυθμό και στην ακρίβεια των κινήσεων των ηθοποιών.

Η Ταυτότητα  της παράστασης

Σκηνοθεσία – Παραγωγή: Στέλλα Σερέφογλου

Σκηνικά – Κοστούμια: Λίνα Καρανικολάου

Χορογραφία – Επιμέλεια κίνησης και μουσικής: Θάνος Δασκαλόπουλος

Φωτισμοί: Ramon Ignacio Malapetsas

Επιμέλεια – σχεδιασμός ήχων: Γιώργος Ραμαντάνης

Πρωτότυπη μουσική: DNA – Μιχάλης Νιβολιανίτης, Αλέξανδρος Χρηστάρας

(φιλική συμμετοχή: Κώστας Γάκης)

Βοηθός Σκηνοθέτη: Αλέξανδρος Γιαννιός

Παίζουν: Δάφνη Καμμένου, Φοίβος Συμεωνίδης, Στέλλα Σερέφογλου

Παραγωγή: Στέλλα Σερέφογλου & Λυκόφως

Λίγα λόγια για το έργο

Ένα μικρό παιδί τρομάζει με τις βροντές και τις αστραπές και ζητά την αγκαλιά της μαμάς του. Αλλά τη ζητάει και κάθε άλλη στιγμή, όπως κάθε βρέφος και νήπιο. Ο μαγικός σύνδεσμος μητέρας – παιδιού και η κοινή τους καθημερινή πορεία, μέχρι που το ίδιο το παιδί αποφασίζει να φύγει από την αγκαλιά της μαμάς του και να “ξαναγεννηθεί”.  Η αποκοπή από τον ομφάλιο λώρο, η ενηλικίωση και η προσπάθεια του ανθρώπου να προχωρήσει μόνος χωρίς φόβο και να εξελιχθεί αποτυπώνονται με συμβολισμό και μουσικότητα.

Σημείωμα συγγραφέα – σκηνοθέτη

Στη θάλασσα. Η Βάσω μου έχει ζητήσει να γράψω ένα μικρό σκηνοθετικό σημείωμα. Κοιτώ τα μικρά που τρέχουν, παίζουν, γελάνε.  Θέλω να φωνάξω “σας αγαπώ τόσο πολύ!” αλλά έπειτα νοιώθω κάτι μεγαλύτερο από αυτό, κάτι που με ξεπερνά και αναρωτιέμαι πώς θα βρω τις σωστές λέξεις.  Αυτό λοιπόν που δεν μπορεί να ειπωθεί με λόγια το έκανα παράσταση.  Ο Μπαμπάπ, η Μαμάμ, το Μπεμπέπ, είναι οι πρωταγωνιστές μας και τα συλλαβιστά τους ονόματα  αγγίζουν το αρχετυπικό και παγκόσμιο. Ιεροί δεσμοί που μέσα στην τρέλα της καθημερινότητας προσπερνιούνται με ευκολία.  Κι όμως αγαπιούνται, κοιμούνται αγκαλιά και στον ύπνο τους σχηματίζουν μία καρδιά. Το μωρό αιωρείται μέσα σε αυτήν. Είναι το όνειρο, η επιθυμία, η εμβρυακή ζωή, ο έρωτας με τον οποίο γεννήθηκε το μικρό τους.

Και μετά τι; Θα μείνει το μωρό για πάντα στην αγκαλιά τους; ή αυτοί θα εξελιχθούν σε μία ζωντανή φωτογραφία που το κοιτά με αγάπη δίχως όρια κα το συνοδεύει σιωπηλά στην υπόλοιπη ζωή του; Όλα αυτά τα ερωτήματα έγιναν παράσταση. Χωρίς λόγια. Με ήχους ζωντανούς ή ηχογραφημένους, εικόνες δυνατές που άλλοτε παραπέμπουν σε κινούμενα σχέδια άλλοτε σε ταινίες του βωβού κινηματογράφου, ή σε ταινίες του Τατί και των Μαρξ.  Οι γονείς και το παιδί; Κινούνται σαν μαριονέτες σε έναν κόσμο που τους θέλει έτσι, όμως αυτοί αγωνίζονται να τον ξεπεράσουν.

Με την Αγάπη τους.

Και την Αποδοχή τους.

Στην Υπέροχη Αγκαλιά Της Μαμάς Μου.

Στέλλα Σερέφογλου