Τάσος Ιορδανίδης: Ας προστατέψουμε τη θεατρική τέχνη, χαρίζει μαγικές στιγμές

Το θέατρο, ίσως, ο σημαντικότερος άξονας του πολιτισμού μιας χώρας, πρέπει να προστατεύεται.

Οι αμυντικοί μηχανισμοί του πολιτιστικού πυλώνα που οφείλει να χαρίζει πνευματική τροφή για σκέψη, οφείλονται να προέρχονται από τους δημιουργούς, τους ίδιους τους καλλιτέχνες, από το ίδιο το κοινό αλλά και από τους φορείς, κρατικούς και μη.

Αν κάποιος θελήσει να δει μια θεατρική παράσταση, οφείλει να το κάνει από ψυχής. Υπάρχει μία ολόκληρη διαδικασία, μία επώδυνη τις περισσότερες φορές σωματική και νοητική εργασία, η οποία απευθύνεται στον κύριο ή την κυρία που αποφάσισε να σπαταλήσει κάποια χρήματα για να ψυχαγωγηθεί. Αφεθείτε ελεύθερα, αποκομμένοι από βάσανα, σ’ αυτό το υπέροχο ανθρώπινο δημιούργημα.

Η θεατρική τέχνη είναι ικανή να σε αποκόψει από τη νηφαλιότητα και την υπεροψία της σκληρής και πολλές φορές απάνθρωπης καθημερινότητας. Ίσως από εκεί να πηγάζει η ανασφάλεια και το άγχος των υποκριτών. Η ανάληψη μίας τέτοιας υποσυνείδητης ευθύνης μπορεί να είναι πολύ βαριά. Μέσα από ένα συνονθύλευμα λέξεων, φράσεων, προτάσεων, άλλοτε απλών και άλλοτε περίπλοκων, ο ηθοποιός καλείται να δημιουργήσει και να σκιαγραφήσει προσωπικότητες, σύμβολα, ιδεώδη.

Από τον πιο μικρό έως τον πιο μεγάλο και έμπειρο υποκριτή, αποπνέεται μια αγχωτική στιγμή με τη είσοδό του στη σκηνή.

Εκθέτουν και εκτίθενται. Εγκλωβισμένοι σε ένα κουτί που έχει ονομαστεί θεατρική σκηνή δεν έχουν καμία διαφυγή. Μία εκπολιτισμένη, με τα χρόνια, αρένα η οποία προβάλλει με άγριο τρόπο στοιχεία της προσωπικότητας και του ψυχισμού τους. Τα φώτα τούς σημαδεύουν, τα σκηνικά τούς περιστοιχίζουν, ο καλλιτεχνικός μηχανισμός τούς απαγορεύει να σκεφτούν τις ανθρώπινες αδυναμίες τους. Πρέπει να μετουσιωθούν σε θεϊκές υπάρξεις, τις οποίες δεν πρέπει να τις αγγίξει τίποτα. Πρέπει να προσπεράσουν ακόμα και τα πολλές φορές σκληρά, αδηφάγα και ενίοτε δύσπιστα και εχθρικά βλέμματα. Όλα τα συναισθήματα στη σκηνή μεγεθύνονται. Ο υποκριτής είναι ευάλωτος και δέκτης μίας τεράστιας ενέργειας. Μίας ενέργειας που πρέπει να τιθασευτεί ώστε να επιστραφεί σαν πνευματική ύλη.

Ο δημόσιος χρόνος και χώρος, ξαναγεννιούνται μέσα σε μία θεατρική αίθουσα. Η μυσταγωγία ενός θεατρικού καλλιτεχνικού δημιουργήματος μπορεί να οδηγήσει πνευματικά ανώτερους, ακαλλιέργητους ένθεους ή άθεους, ηγέτες η ακόλουθους σε μία κάθαρση. Σε μία γλυκιά ανανεωμένη ελπίδα για το αύριο.

Ας υπάρξει λοιπόν μία απαξιωτική στάση απέναντι στις έγκριτες ή ανυπόστατες διθυραμβολογίες που χειραγωγούν, επηρεάζουν, ανατρέπουν ή εγκαθιδρύουν. Περισσευούμενες αερολογίες και εξονυχιστικές λεπτομέρειες με άρωμα ακαθαρσίας.

Καμία σημασία στις κυρίες με τη γούνα οι οποίες μπορούν να βρωμίσουν νοοτροπίες και να μπερδέψουν πεποιθήσεις με τον ίδιο τρόπο που μπλέκουν τα τρομακτικά μπουκλάκια των μαλλιών τους.

Τελικά, γιατί υπάρχει η θεατρική τέχνη. Η “Μέθεξις” του Πλάτωνα; Η “Κάθαρσις” του Αριστοτέλη; Η ανάγκη του ανθρώπου για ψυχαγωγία; Η ανάγκη του ανθρώπου για έρωτα; Για όποιον από τους παραπάνω λόγους, ας προστατέψουμε τη θεατρική τέχνη. Χαρίζει μαγικές στιγμές…

Info: Ο Τάσος Ιορδανίδης είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου και της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών.

Ηθοποιός και σκηνοθέτης.

Καλλιτεχνική διεύθυνση των θεάτρων: Άνεσις και Ιλίσια Βολανάκης.

Συμπρωταγωνιστεί με το Γιώργο Μιχαλακόπουλο στο ”Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην” του Τζεφ Μπάρον.

Φέτος σκηνοθέτησε τη Χρυσούλα Διαβάτη και τη Θάλεια Ματίκα στη βραβευμένη δραματική κομεντί ”Δυο γυναίκες χορεύουν” (Ιλίσια Βολανάκης) και την κωμωδία ”Το σπίτι του Φράνκενσταιν” στο θέατρο Γκλόρια.