Την Παρασκεύη 4 Απριλίου 2014 και ώρα 8:00μ.μ. εγκαινιάζεται στην Titanium Yiayiannos Gallery η έκθεση ζωγραφικής του Τάσου Αλαμάνου με τίτλο «Ο Μεσογεικός βυθός», η οποία θα διαρκέσει έως και την Παρασκευή 25 Απριλίου 2014.

Η Τέχνη μας οδηγεί στο άγνωστο- εντός. Οι φόρμες, οι ταλαντώσεις των τόνων και το εσωτερικό φως είναι τα όργανα διείσδυσης και ταυτόχρονα το κείμενο. Ο Ηρεμούν εσωτερικός χρόνος του δημιουργικού πυρήνα. Ο βυθός του μηδέν –στα μάτια του δύτη. Κατάβαση στον τόπο της άρσης των αντιθέτων. Αίσθηση χωρίς νόημα. Βυθότητα.

Η δομή βρίσκεται στον πυρήνα της άγνωστης αίσθησης. Τα σημαίνοντα- φόρμες χωρίς νόημα. Η σύσταση τους υφαίνει τον κόσμο του βυθού με χρώματα και φωτισμούς που οδηγούν στο ακατανόητο. Ό,τι είναι στον πίνακα είναι  η αντανάκλαση του αγνώστου στον καθρέφτη τελάρο.

Τα βιώματα και οι μνήμες μετουσιωμένα στον δημιουργικό χυλό του αγνώστου εμφανίζονται στο τελάρο αλλοιωμένα σε βαθμό που πια δεν αναγνωρίζει κανείς τίποτε. Η έλξη εδώ είναι το άγνωστο.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Λίγα λόγια για την έκθεση από τον Αριστείδη Γιαγιάννο

Ταξίδι εκατοντάδων ετών καταδυνάστευσης από το ζωγραφικό ιδίωμα της «φρίκης του κενού», όπου τα εργαλεία και τα χέρια δέχονται αλληλεπίδραση, αμοιβαία ακατανίκητη, μαγνητική έλξη, ώστε να μην επιτρέπεται καμία απολύτως ενέργεια όσο ο πίνακας βρίσκεται πάνω στο καβαλέτο. Ο καλλιτέχνης είναι στο ίδιο μαγνητικό πεδίο το οποίο δε δύναται να εκταθεί προς καμία κατεύθυνση. Γι’ αυτό η ζωγραφική πράξη με την ακρίβεια μιας ακτινογραφίας ψάχνει, ψηλαφεί και καταγράφει και το τελευταίο αζωγράφιστο χιλιοστό.

Μα τι μου συμβαίνει; Μπήκα κι εγώ στο όχημα που έφτασε κιόλας στα χρόνια της πρώιμης αναγέννησης κερδίζοντας μια απρόσμενη συνάντηση με το ζωγράφο Τάσο Αλαμάνο να ενεργεί πάνω στο τελάρο του με τρόπο απίστευτο προς τις δοσμένες δύο διαστάσεις (ύψος, πλάτος) και προς την τρίτη διάσταση (βάθος). Μα πού είναι τα πινέλα; Τόσο με συνεπήρε η κίνηση του σώματος και των χεριών του που δεν πρόσεξα ότι δεν κρατά πινέλα αλλά οι παλάμες του είναι τα μαγικά εργαλεία του που κινούνται προς την τέταρτη διάσταση που είναι ο χρόνος. Μήπως έχω παραισθήσεις; Εισήλθα σιγά-σιγά στο χώρο του. Μου φάνηκε σαν μαέστρος που διευθύνει συναυλία ζωγραφικών εικόνων προς το βάθος της καταγωγής τους. Κι ύστερα πάλι ζωγράφος που διευθύνει μουσικούς όχι με νότες, αλλά με χρώματα.