Η αποθέωση της ατμόσφαιρας
Αν ο Leonard Cohen και ο Tom Waits είχαν γεννηθεί στην Αργεντινή, έγραφαν ταγκό και μιλόνγκες και έβρισκαν ένα τρόπο να στριμώξουν τα πληθωρικά πνεύματά τους σε ένα μόνο κορμί, σίγουρα αυτό θα ήταν του Daniel Melingo και όσοι βρέθηκαν την περασμένη Κυριακή, 13 Απριλίου, στον άνετο χώρο του GazArte είναι σε θέση να γνωρίζουν το γιατί.
Από την Τάνια Σκραπαλιώρη
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αν χρησιμοποιούσαμε το γνωστό κλισέ περί καλλιτεχνικής ιδιαιτερότητας, θα λέγαμε ότι ο Melingo αποτελεί ιδιάζουσα μουσική περίπτωση, εκκεντρικό καλλιτέχνη, και τα λοιπά. Ωστόσο λίγο πολύ όλοι οι καλλιτέχνες αποτελούν ξεχωριστές περιπτώσεις με ιδιαιτερότητες, οι οποίες αποτελούν τρόπο τινά χαρακτηριστικά σύμφυτα της καλλιτεχνικής ιδιότητάς τους. Το συναρπαστικό με το Daniel Melingo είναι ότι οι δικές του ιδιαιτερότητες είναι τόσο απολαυστικές και ενταγμένες στη σκηνική του δράση που μοιάζουν σχεδόν φυσιολογικές.
Με δυνατό καλλιτεχνικό παρελθόν και εμπειρία τόσο από τη ροκ σκηνή όσο και από τα θεατρικά δρώμενα της πατρίδας του, ο Daniel Melingo έχει αφοσιωθεί τα τελευταία χρόνια στην κουλτούρα του tango και ήρθε για μια ακόμα φορά στην Ελλάδα για να χαρίσει στο αθηναϊκό κοινό ένα πλούσιο μορφολογικά κι αισθητικά tango show, από αυτά που μόνο αυτός ξέρει να στήνει.
Πλαισιωμένος από το μουσικό σχήμα του, Los Ramones del Tango, ανέβηκε στη σκηνή του GazArte, λίγο μετά τις εννέα και για δύο περίπου ώρες, έχτισε με συνέπεια την ποθούμενη ατμόσφαιρα, μπλέκοντας τον ερωτισμό των μελωδιών του και του γρεζιού της φωνής του με το προσωπικό του χιούμορ, την ιεροτελεστία του ταγκό με τις δομές της κωμικής πρόζας και τις βραχνές εξάρσεις του Nick Cave με το κλείσιμο του ματιού του Tonino Carotone. Η μουσική, ένα χαρμάνι δισκογραφικών του στιγμών αλλά και αγαπημένων, πασίγνωστων δειγμάτων του είδους που υπηρετεί τα τελευταία χρόνια, ήταν καθαρή, ζεστή, άρτια παιγμένη, τρυφερή και δυναμική ταυτόχρονα, η ιδανική πλατφόρμα για να ξεδιπλώσει με την ησυχία του ο Daniel Melingo τον καλλιτεχνικό του κόσμο και ιδιοσυγκρασία. Για να περπατήσει ξυπόλητος, να ξαπλώσει επί σκηνής, να τραγουδήσει, να φλερτάρει λίγο με μια κυρία στην πρώτη σειρά, να κάνει πρόζα και στο τέλος να καταχειροκροτηθεί από όσους είχαν έρθει για να τον απολαύσουν, όπερ και εγένετο.
Είναι ένας μουσικός που ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει η δίωξη της καλλιτεχνικής ελευθερίας και της ελευθερίας της έκφρασης εν γένει, και γι’ αυτό περιοδεύει ανά τον κόσμο, με έναν αέρα gentleman κλοσάρ, και μυεί όποιον έχει διάθεση να μυηθεί, στη δικιά του εκδοχή της πλέον λαοφιλούς αργεντίνικης μουσικής φόρμας. Και για ένα κοινό όπως το ελληνικό που παριστάνει ότι δεν έχει ιδέα από περιορισμούς της καλλιτεχνικής έκφρασης ήταν ένα βράδυ που άξιζε να καταγραφεί στην ατζέντα της ημέρας, με σκιτσαρισμένο δίπλα του ένα θαυμαστικό.
