Η Γκαλερί Cube, εγκαινιάζει τη συνεργασία της με τον εικονογράφο Αλέκο Παπαδάτο και φιλοξενεί τις “συναντήσεις” του, την ατομική του έκθεση, που θα πραγματοποιηθεί στο χώρο της Cube από 5 Ιουνίου έως 5 Ιουλίου 2014.
Ο Αλέκος Παπαδάτος, περιγράφει για τις “συναντήσεις” του: Στη δεξίωση της μηνιαίας επιθεώρησης βιβλίου The Books Journal συναντάς τις πιο απίθανες περσόνες. Θα διακρίνεις μέσα στην κάπνα τον Φραντς Κάφκα που τα πίνει με το Θόδωρο Αγγελόπουλο, τη Σύλβια Πλαθ να κάθεται με χάρη στο μπράτσο του καναπέ όπου ο Μάνος Χατζιδάκις αφηγείται τα παιδικά του χρόνια στον Μικ Τζάγκερ. Θα δεις στον μπουφέ τους λογοτέχνες της “γενιάς του ’30” να κάνουν πως τσιμπολογάνε ενώ την πέφτουν στη συνεσταλμένη πολωνή νομπελίστρια Βισουάβα Συμπόρσκα. Στο μπαλκόνι, τον Ηλία Πετρόπουλο και τον Αλμπερ Καμύ να διαφωνούν έντονα αν το γκωλουάζ ή το πούρο ταιριάζουν καλύτερα μ’ ένα Ναπολεόν, ενώ ο Καβάφης τους παρακολουθεί αμίλητος με μισοάδειο το ποτήρι. Ο καθένας τους μια μεγάλη ιστορία, συχνά τραγική. Πώς να κάνεις μ’ αυτό το κουβάρι από προσωπικότητες, που όσο καλύτερα γνωρίζεις τις ζωές και τα έργα τους, τόσο αισθάνεσαι άοπλος εικονογραφικά; Καθένας και καθεμιά έχει τον δικό του τρόπο να σου μιλήσει: ένας ανακαλεί φόρμες και χρώματα της ποπ αρτ, άλλος σε βυθίζει βαθιά σε κάποιον από τους πολλούς τρόπους των κόμικς. Υπάρχουν πρόσωπα που οι τέχνες και οι ζωές τους δεν προσεγγίζονται παρά εξπρεσσιονιστικά και μόνο. Κι άλλα που θέλουν μια πιο προσωπική, πιο μοναχική στρατηγική. Το κάθε πρόσωπο μιλά στην καρδιά με το δικό του σχέδιο, με τα δικά του χρώματα.
Ο Χρήστος Κεχαγιόγλου, ζωγράφος, γράφει για τις “συναντήσεις” του Αλέκου Παπαδάτου:
Ένα εξώφυλλο, κάποιες φορές, γίνεται παράθυρο, γίνεται πόρτα, γίνεται κάτι μαγικό, εκεί σ’ ένα ράφι που πέφτει το μάτι σου πάνω του, σε μια προθήκη, σ’ ένα περίπτερο μες στο δρόμο, κι ανοίγει μια τρύπα, ένα πέρασμα και ξαφνικά σε μεταφέρει σε μια άλλη πραγματικότητα. Γιατί η πραγματικότητα μας δεν είναι τόσο συμπαγής όσο νομίζουμε, ευτυχώς, αλλά είναι γεμάτη τρύπες μυστικές και παρενθέσεις. Κι εκεί που χαζολογάω στο σκονισμένο βιβλιοπωλείο πιάνει μια δυνατή βροχή μες στο κεφάλι μου και ξεφυτρώνει αστείος και πορτοκαλής μες στο φως ανάμεσα στις σκοτεινές φιγούρες των Δουβλινέζων ο James Joyce. Ξαφνιάζομαι. Κυριευμένος στην αρχή από τη δυνατή παρουσία της φιγούρας, ψάχνω να δω που είμαι, τι είναι αυτό το μέρος, ποιοι ζούνε εκεί, πως ζούνε. Και παίρνω ένα σωρό πληροφορίες, ο σκοτεινός αυτός τόπος εκτός απ’ τον ολοφώτεινο του άρχοντα, έχει κι όλα τα απαραίτητα για ένα ταξίδι. Και φτιάχνω τη βαλίτσα μου χωρίς να το καταλάβω, μια ιστορία… Την άλλη φορά ξετρυπώνει η κεφάλα του Μαρξ και μου κόβει την ανάσα, ή τα χείλια του Τζάγκερ. Μπορεί να παγώσεις άμα μπει από το παράθυρο σαν αέρας ο Σεμπρούν και περπατήσεις μαζί του σ’ αυτό το μέρος χωρίς παλτό. Είναι όλοι ένας κι ένας, μπορεί και πολλούς να μην τους ξέρεις, άμα δεν είσαι φανατικός του βιβλίου, αλλά είναι όλοι σπουδαίοι και κακό του κεφαλιού σου, φέρνουν όλοι μαζί τους μια μικρή ιστορία, κουβαλάνε μια δική τους αίσθηση του χρόνου κι έναν μαγικό τόπο και ταξιδεύουν. Άλλοι πολυλογάδες κι άλλοι μονολεκτικοί, άλλοι βιαστικοί και νευρικοί κι άλλοι σαν τον Ηλία τον Πετρόπουλο στον κόσμο τους, χαλαροί μ’ ένα τρίφυλλο πούρο στο χέρι, κι έχει ο Θεός. Άλλοι πεθαμένοι κι άλλοι ζωντανοί, χαρούμενοι και τρομακτικοί, άλλοι μέσα κι άλλοι έξω, όλοι ένα κουβάρι χρώματα κι εκφράσεις κι ευρήματα εικαστικά, άλλοι πολύπλοκοι, αναδύονται μέσα από ένα σωρό μαστοριές, κι άλλοι απλοί, δέκα γραμμές κι ένα χρώμα. Εικόνες ευμετάβλητες, ρευστές, ελεύθερες. Γι’ αυτό όταν τις κοιτάς ξαφνιάζεσαι. Παριστούν κάτι χωρίς να αναπαριστούν. Μοιάζουν με ανθρώπους, με γνωστούς ανθρώπους και συγγραφείς, μα αυτές είναι κάτι άλλο. Είναι ιδέες και συναισθήματα, είναι μικρές ιστορίες χωρίς αρχή και τέλος, ακατάστατες καταστάσεις, σκίτσα, αέρας ελαφρύς που μπαίνει από το μισάνοιχτο παράθυρο. Και καπετάνιος ο Αλέκος, κι όλοι μαζί ένας ολόκληρος κόσμος, μια πολύχρωμη και παιχνιδιάρικη κιβωτός. Που ‘χει για τον καθένα κρατημένη μια θέση μυστική. Γι’ αυτό σου κλείνει και το μάτι. Όποιος κι αν είσαι, απ’ όπου κι αν έρχεσαι, θα μπεις, θα βρεις τη θέση σου, θα βολευτείς. Θα διασωθείς κι εσύ μες στην εικόνα….
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Επιμέλεια έκθεσης: Νίκος Σουλάκης, Δρ. Αρχιτέκτων
