Η γκαλερί του Beton7 παρουσιάζει έργα νέων Γάλλων καλλιτεχνών που υιοθετούν διαφορετικές πρακτικές και υλικά με μια ιδιαίτερη προσέγγιση στην καλλιτεχνική έρευνα.
Στην έκθεση με τίτλο “HEXAGONE” τα έργα τους έχουν να κάνουν με εικόνες και πολιτιστικές αφηγήσεις της ζωής, καθώς και με την απεικόνιση προσωπικών ιστοριών, και δημιουργήθηκαν κατά την παραμονή τους στην Αθήνα. Χρησιμοποιούν μια μεγάλη γκάμα εκφραστικών μέσων, μεταξύ των οποίων η γλυπτική, η φωτογραφία, οι εγκαταστάσεις, το βίντεο και ο ήχος.
Η Fanny Boulord δουλεύει με βάση την καρτ-ποστάλ που, όπως λέει: “ με οδηγεί στο να εξερευνήσω την πόλη της Αθήνας. Από το ξεκίνημά της ως ένα γρήγορο και φτηνό μέσο επικοινωνίας, η καρτ-ποστάλ έγινε σταδιακά ενθύμιο διακοπών με τις εικόνες και τις επιχρωματισμένες της φωτογραφίες — ένα μικρό έργο τέχνης ‘της τσέπης’.”
Στην προσωπική της δουλειά η Élodie Poncon, δουλεύει την ιδέα του αρχείου, τις τεχνικές αρχειοθέτησης και τον τρόπο που διατηρούμε και ταξινομούμε τη μνήμη μας, συνήθως κατά ημερομηνία και τόπο, ενώ ψηφιακά σε φάκελο και υποφάκελο. Η καλλιτέχνις ταξινομεί τις φωτογραφίες που τράβηξε στην Ελλάδα με ένα διαφορετικό τρόπο δημιουργώντας μια σειρά από poster.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Amandine Vaïtiare Michèle Gauthier | Το έργο της καταπιάνεται με την έννοια του ‘συλλέγειν’. “Στην εγκατάσταση επιχειρώ να δημιουργήσω έναν ποιητικό χώρο μέσω της τεχνικής της ανάρτησης, επιδιώκοντας την αντίθεση ανάμεσα στην ίδια την παρουσία των αντικειμένων και την προβολή των σκιών τους στον τοίχο”, εξηγεί.
Ο Desoche Benjamin μας λέει, «Στον κόσμο μας, είμαστε περικυκλωμένοι από pixel. «Γνόμαστε pixels», όταν μπαίνουμε στο Internet, όταν «σερφάρουμε στο κύμα» του internet, είμαστε μια “pixelised” εικόνα πίσω από την οποία κρυβόμαστε. Στο έργο μου προσπαθώ να αμφισβητήσω το «ψηφιακό κόσμο» και την εικόνα μας παρουσιάζοντας τα, όπως τα βλέπω, με τα ελαττώματά τους και τις αυταπάτες. Στη διαδικασία η προετοιμασία των υλικών είναι ιδιαίτερα σημαντική για μένα. Στην Αθήνα ενσωμάτωσα την τέχνη του ψηφιδωτού, θέλοντας έτσι να αντιμετωπίσω μια μέθοδο που μου επιτρέπει να ανακαλύψω νέα υλικά, όπως το μάρμαρο, συνεχίζοντας με αυτό τον τρόπο την έρευνά μου στην τέχνη και χειροτεχνία.»
Maxime Milles Poulin | Ο καλλιτέχνης παρουσιάζει ένα ηχητικό έργο διάρκειας δύο ωρών και 51 λεπτών, στο οποίο μια ρομποτική φωνή διαβάζει το σενάριο της ταινίας Armageddon που σκηνοθέτησε ο Michael Bay το 1998. Το έργο συνιστά σχόλιο για τη βιομηχανία του θεάματος. Στοχεύει στο να καταδείξει την πενία του περιεχομένου αφαιρώντας όλα τα οπτικά τεχνάσματα. Είναι ακόμη μια αποθέωση της ανίας και απόπειρα επανεισαγωγής της στη ζωή μας. Αυτό το μονότονο τρίωρο είναι η αντίθεση του Χόλιγουντ.
Juliette Perrin-Renoud | Η καλλιτέχνις κατέγραψε σε εικόνα και ήχο άτομα από το περιβάλλον της για να διερευνήσει θέματα σχετικά με την επικοινωνία, την οικειότητα, τον χρόνο και την επανάληψη, κρατώντας ταυτόχρονα έναν καθρέφτη μπροστά στον θεατή για να ενθαρρύνει τις συνειδητές και υποσυνείδητες πλευρές του και την ενδοσκόπησή του.
Σε συνεργασία: ISBA (Institut Supérieur des Beaux Arts de Besançon)
http://www.isbabesancon.com/en/
