Η επιστροφή ενός εμβλήματος
Στην επιστροφή ενός εμβλήματος συμπυκνώνεται το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στο γνωστό πια συναυλιακό χώρο του Stage Volume 1, καθώς οι αγαπημένοι του ελληνικού post punk κοινού επέστρεψαν ενωμένοι και γεμάτοι πειραματική διάθεση για να αφήσουν το δικό τους στίγμα στην έναρξη του ελληνικού συναυλιακού καλοκαιριού.
Από την Τάνια Σκραπαλιώρη
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο μόνιμος κάτοικος πλέον Ελλάδας Blane L. Reininger μάζεψε τους διασκορπισμένους στις πέντε γωνιές του πλανήτη μουσικούς συντρόφους του Steve Brown, Peter Principle, Luc Van Lieshout και Bruce Geduldig και παρουσιάστηκαν με τον αναμενόμενο ημι-εκκεντρικό, ημι-ήρεμο τρόπο τους στη σκηνή του Stage Volume 1. Από κάτω μια ικανοποιητική συνάθροιση όχι πολλών αλλά πιστών οπαδών του συγκροτήματος που περίμεναν πώς και πώς να τους ξαναδούν ή να τους δουν για πρώτη φορά. Με ένα ατμοσφαιρικό, μελωδικό ξεκίνημα οι Καλιφορνέζοι new wavers μπήκαν κατευθείαν στο ψητό με σημαία τα χαρακτηριστικά φωνητικά και το ηλεκτρικό βιολί του Reininger και τις πνευστές εξάρσεις του Steve Brown, ακροβατώντας σε παλέτες ηλεκτρονικών και post punk χρωμάτων και φλερτάροντας με πλείστα όσα ηχητικά πειράματα. Ιδιαίτερα δυνατές στιγμές ήταν τα μακράς διαρκείας αλλά εξαιρετικής δυναμικής ορχηστρικά ιντερμέδια ενώ οι πιστοί των φεγγαρογητεμένων punk –ύστερων πια- μεσηλίκων είχαν τη χαρά να απολαύσουν τραγούδια-θρύλους όπως το ιστορικό “No Tears” του 1977.
Η μικρή προσέλευση ίσως να έδινε μια στενόχωρη νότα στην εμφάνιση αυτών των ιδιαίτερων και άκρως influencial μουσικών, ωστόσο όσοι ήταν εκεί απολάμβαναν ήσυχα και γεμάτα κάθε δευτερόλεπτο σκηνικού χρόνου του αγαπημένου τους σχήματος. Ίσως επίσης να μην ήταν ένα ιδανικό live για την αρχή του καλοκαιριού αλλά ήταν ένα ιδανικό live για οποιαδήποτε χρονική στιγμή επιθυμεί κάποιος να ακούσει ένα μουσικό πείραμα με νόημα που δε στερείται μελωδικότητας και στιχουργικής και έχει αντέξει στο χρόνο. Ήταν ένα ιδανικό live για να χαθείς στον ήχο. Και βγαίνοντας στο τέλος του στα στενά του Ψυρρή, μπορεί και να σου φαινόταν ότι το φεγγάρι πάνω απ’ την Ακρόπολη φορούσε κι αυτό σμόκιν.
