Η επιστροφή των πολλών κυρίων Thievery
Και η πρώτη μεγάλη συναυλία του καλοκαιριού ήταν όντως η πρώτη μεγάλη συναυλία του καλοκαιριού, με το χαρακτηρισμό αυτό να αποδίδεται στην επιστροφή των Thievery Corporation στην Αθήνα την περασμένη Τρίτη, μόνο και μόνο μετρώντας κεφάλια στις ουρές των γκισέ και των εισόδων της Πλατείας Νερού, στο Δέλτα Φαλήρου.
Από την Τάνια Σκραπαλιώρη
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Προσέλευση καθόλου αδικαιολόγητη αφού το ελληνικό κοινό έχει αποδείξει έμπρακτα την αγάπη του στην trip downtempo electronica του διδύμου Robert Garza-Eric Hilton τόσο με τον ενθουσιασμό που έχει επιδείξει στις προηγούμενες επισκέψεις τους στη χώρα μας, όσο και μέσω των δεκάδων αναρτήσεων Thievery tracks που πραγματοποιούνται καθημερινά στα ελληνικά social media, ως μουσική υπόκρουση του πρωινού ξυπνήματος, του πρώτου μπάνιου στη θάλασσα ή της μεσημεριανής σιέστας του εκάστοτε χρήστη.
Όλη αυτή η ελληνοφρένεια για τους Thievery Corporation, που τους κάνει μάλιστα να δηλώνουν ερωτευμένοι με το ελληνικό κοινό, καθιστούσε αναμενόμενη την επιτυχία της βραδιάς και την καλοπέραση του αποφασισμένου να περάσει καλά κόσμου. Με τέτοια θετική διάθεση έτυχαν υποδοχής και τα support acts, κοινώς οι Penny & The Swinging Cats, Boogie Belgique και Imam Baildi. Η προσωπική μας άποψη θα κατατεθεί μόνο για τους Imam Baildi, καθότι ήταν οι μόνοι που προλάβαμε επί σκηνής, αφού προσπεράσαμε τον σκόπελο του ταμείου. Και η άποψη αυτή οφείλει να είναι σημαντικά καλύτερη από εκείνη που διαμορφώνεται από την ακρόαση της δισκογραφίας τους, καθώς live η παρέα των αδελφών Φαληρέα έχει να επιδείξει πολλά περισσότερα από τα λουπαρισμένα και μπιταρισμένα hits περασμένων δεκαετιών. Ειδικότερα, η αγαστή συνεργασία του ηλεκτρισμένου μπουζουκιού του Δημήτρη Αραπατσάκου και των πολυμορφικών πνευστών των Περικλή Αλιώπη και Γιάννη Δίσκου με την έκλυση ενέργειας από τον MC Yinka έδωσε στη συνάθροιση των ανημονούντων για το κύριο πιάτο της βραδιάς χαρακτήρα ελληνικού γλεντιού μετά της απαραιτήτου σύγχρονης και διεθνούς νότας.
Λίγο μετά τις 11 παρατάχθηκε στη σκηνή η κολλεκτίβα των Thievery Corporation καταχειροκροτούμενη και αρκούντως ευδιάθετη. Ακόμα πιο ευδιάθετο το κοινό που κλιμακούμενη χαρά υποδεχόταν το ένα μετά το άλλο τα κομμάτια του τελευταίου δίσκου των Thievery . Λόγω του εμφανώς chill out χαρακτήρα αυτού του δίσκου τα πρώτα τρία τέταρτα της συναυλίας χαρακτηρίστηκαν από ελεγχόμενες δονήσεις, οι οποίες άρχισαν σιγά σιγά να μετατρέπονται σε εξάρσεις διασκέδασης όταν ήρθε η σειρά 90s και early 00s επιτυχιών του σχήματος με αποκορύφωμα και σκέτη έκρηξη από πλευράς κόσμου τoν εξωφρενικά αγαπημένο στην Ελλάδα πλούσιο Βαβυλώνιο (“The Richest Man In Babylon”) και τις επαναστατικές/αντικαπιταλιστικές δηλώσεις/παραινέσεις, οι οποίες αν και αγγίζουν πλέον τα όρια της γραφικής καραμέλας, λόγω της συχνότητας με την οποία εκφέρονται από αντίστοιχους μουσικούς επισκέπτες, ωστόσο έγιναν δεκτές με ιαχές επιδοκιμασίας από το σύνολο σχεδόν της Πλατείας Νερού.
Η απουσία του Eric Hilton, ο οποίο τον τελευταίο καιρό απέχει από πολλές ζωντανές εμφανίσεις των Thievery, δεν ήταν φυσικά ικανή να επηρεάσει τη δεδομένη πια πολύ καλή απόδοση τους, αφού η μπάντα ήταν κάτι παραπάνω από έτοιμη να υποστηρίξει τις συνθέσεις του αρχικού διδύμου Garza-Hilton, με αιχμή του δόρατος το εξαιρετικό και διαπεραστικό μπάσο του Ashish Vyas και τα αξιόλογα φωνητικά Natalia Clavier.
Οι κύριοι Thievery φύλαξαν το καλύτερο για το τέλος με ένα εκρηκτικό σερί τεσσάρων encore, το οποίο έδωσε στην εμφάνισή τους συνολική διάρκεια δύομιση και κάτι ωρών, ενώ αποτέλεσε επίσης και το δυναμικότερο και ωραιότερο κομμάτι της βραδιάς. Το κοινό, κουρασμένο, πεινασμένο και με τον πέλεκυ της επόμενης εργάσιμης πάνω από το κεφάλι του, πισωγύρισε τουλάχιστον δύο φορές, προκειμένου να ενθουσιαστεί με την επανείσοδο της μπάντας και να ξαναστήσει το χορό. Και σίγουρα οι περισσότεροι από αυτούς –ημών συμπεριλαμβανομένων – θα πήγαν την επόμενη μέρα στις δουλειές τους συμφωνώντας ότι το ξενύχτι των Thievery άξιζε τον κόπο.
