Για να έχουν κάποια πράγματα ρόλο στη ζωή μας δεν είναι απαραίτητο να είναι χρηστικά ή επίκαιρα. Υπάρχουν και άλλες διαστάσεις. Η αναζήτηση επικαιρότητας στην Παράδοση θα ήταν μια άδικη προσέγγιση για όσα μπορεί να μας δώσει.
Η Παράδοση έχει ανέκαθεν έναν δικό της χρόνο. Είναι ό, τι καλύτερο διασώθηκε στους αιώνες. Το απόσταγμα του καλύτερου “προϊόντος” που είχαν να αφήσουν οι παλαιότερες γενιές. Σε μία αδιάσπαστη ιστορική και πολιτισμική συνέχεια του ελληνισμού, το παραδοσιακό τραγούδι και μάλιστα όχι μόνο η μουσική του, αλλά και ο λόγος του: ο λόγος του ανώνυμου λαϊκού ποιητή αποταμιεύει ολόκληρη την πολιτιστική κληρονομιά των Ελλήνων. Αν διασώθηκε, διασώθηκε γιατί ήταν λόγος αληθινός και αυθεντικός. Ίσως δεν μπορεί να εκφράσει κανέναν σήμερα ένα παραδοσιακό τραγούδι, γιατί δεν απευθύνεται ούτε ανήκει σε αυτήν την εποχή, ωστόσο ως λόγος αλήθειας μας αφορά, όπως θα αφορά και σε κάθε εποχή.
Λέμε συχνά ότι η Παράδοση δεν είναι ή δεν πρέπει να είναι μουσειακό είδος. Ωστόσο σε μια κοινωνία που τα μουσεία και η ιστορική μνήμη θα είχαν πραγματικά τον σημαντικό ρόλο που μπορούν να επιτελέσουν στην ψυχή και τη συνείδηση καθενός μας, τότε θα ήταν ζητούμενο η Παράδοση να μπορεί να λειτουργεί ως μουσειακό είδος. Να μπορεί να “μιλά” σιωπηλή, χωρίς προλόγους και επεξηγήσεις και χωρίς ψυχαναγκασμό να αποκτήσει κάποιο χρηστικό ρόλο στη ζωή μας. Να “εκτίθεται” αποκαλύπτοντας έναν ολόκληρο δεσμό αιώνων και να μπορούμε ως ακροατές να προτιμάμε να την ακούμε ευλαβικά, πολύ περισσότερο από το να προσπαθούμε, με ένα συχνά γραφικό πατριωτικό συναίσθημα που ασθμαίνει, να την αναβιώσουμε λες και έχει πεθάνει.
Στην πραγματικότητα έστω και αν το βίωμα από το οποίο γεννήθηκε το παραδοσιακό τραγούδι σήμερα δεν υπάρχει, ζει ωστόσο το αποκύημά του: ο καθάριος και απλός λόγος του, η γλώσσα του, που μέχρι σήμερα βρίσκεται στο στόμα μας. Αυτή ίσως είναι η πιο κραυγαλέα απόδειξη ότι το παραδοσιακό τραγούδι, όπως και όλη η Λαϊκή Παράδοση, είτε μέσω των εθίμων της, είτε μέσω των θυμοσοφιών και των παροιμιών της, ζει και αναπνέει ζωντανή έως σήμερα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Info: Η φωνή της έχει ταυτιστεί κυρίως με την Bυζαντινή εκκλησιαστική τέχνη και έχει αναγνωριστεί διεθνώς ως μία από τις σημαντικότερες φωνές του θρησκευτικού και παραδοσιακού μέλους. Συνεργάστηκε για πολλά χρόνια με τον κορυφαίο της Παράδοσης Χρόνη Αηδονίδη και από το 2013 με τον διεθνώς καταξιωμένο Βασίλη Τσαμπρόπουλο σε έναν καλλιτεχνικό συνδυασμό που ενώνει Δύση με Ανατολή και δισκογραφήθηκε για την ECM. Είναι Νομικός, με μεταπτυχιακά στο Ποινικό και Εκκλησιαστικό Δίκαιο, Υποψήφια Διδάκτωρ Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και διπλωματούχος βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής. Ενεργή ψάλτρια από 9 ετών και με δισκογραφία βυζαντινής μουσικής από 14 ετών. Οι πρώτες ηχογραφήσεις της ήταν πλάι στη φωνή του σύγχρονου Αγίου, του Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, με την παρότρυνση του οποίου ακολούθησε τη σπουδή της ψαλτικής τέχνης. Έχει προσκληθεί και έχει παρουσιάσει σε master class εισηγήσεις για τη βυζαντινή μουσική από την Ακαδημία Liszt (Ουγγαρία) και από το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Γαλλία). Είναι ιδρύτρια και επίτιμος πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου ψαλτριών και Καλλιτεχνική Διευθύντρια της “Μουσικής Σχολής Χρόνης Αηδονίδης”. Έχει τιμηθεί για την προσφορά της στη βυζαντινή Μουσική από την Ελληνική Μουσικολογική Εταιρεία – Ινστιτούτο Μελέτης της Βυζαντινής και Ελληνικής Παραδοσιακής Μουσικής και το περιοδικό “Το Ψαλτήρι”.
www.nektariakarantzi.weebly.com
www.facebook.com/nektariakarantzi
*Αναδημοσίευση από το περιοδκό Culturenow Mag, τεύχος 29
