High School Nostalgia at the End of the Season
Αστέρια του doom metal των ’90s και σκαπανείς του death doom, παγανιστές άγγελοι από τη βιομηχανική ζώνη του Liverpool που έχουν ακούσει υπερωρίες Sabbath, έφηβοι μεταλάδες που εξελίχθηκαν σε alternative και progressive rockers, με όνομα βγαλμένο από ελληνικό αφορισμό, που το βρεις χαραγμένο στα θρανία των μισών γυμνασίων και λυκείων της χώρας, κάτω από ευφάνταστα ονόματα rapers και ιερά τέρατα της EDM, αφού στοίχειωσαν τους πρώτους σχολικούς έρωτες των γενεών ’86-’88, συν πλην ένα. Αυτοί είναι οι Anathema, το ατμοσφαιρικό, progressive ροκ, metal σχήμα από τη Μ. Βρετανία, που επέστρεψαν στην Ελλάδα το Σάββατο 30 Αυγούστου, στα πλαίσια της νέας ευρωπαϊκής περιοδείας τους, προκειμένου να αποθεωθούν για μία ακόμη φορά από το ελληνικό κοινό.
Ο ήχος των Anathema είναι γλυκός πλην σκοτεινός, με έναν ιδιότυπο ρομαντισμό που φέρει και τις πενήντα αποχρώσεις του μαύρου, είναι ένας ήχος, ο οποίος επ’ ουδενί λόγω δεν αναμένεται δελεαστικός μια ιδιαίτερα ζεστή καλοκαιρινή βραδιά, ας είναι και τέλη Αυγούστου. Και όμως, το άντρο της Didi Music τον τελευταίο χρόνο, Stage Volume 1, ήταν κατάμεστο από τις 9, φίσκα από επικείμενους τριαντάρηδες που ανυπομονούσαν να αναβιώσουν την ένταση πρώιμων ερωτικών απογοητεύσεων και των πρώτων γνωριμιών με το metal που είχαν τη θέση τους κάπου εκεί ανάμεσα στα βιβλία των Αρχαίων και των Μαθηματικών Κατεύθυνσης.
Η παρέα των αδελφών Cavanagh ανέβηκε στη σκηνή, τυγχάνοντας ενθουσιώδους υποδοχής, γύρω στις 9.30, με την ευφορία της πλατείας να μη φθίνει στο ελάχιστο κατά το πρώτο μισάωρο, το οποίο ήταν ως επί το πλείστον αφιερωμένο σε συνθέσεις από τον τελευταίο δίσκο των Anathema, “Distant Satellites”, ένα μουσικό χωνευτήρι όλων των επιρροών και των μουσικών κατεθύνσεων της μπάντας και το επιστέγασμα της εικοσαετούς πορείας τους. Το ομώνυμο τραγούδι “Anathema” αποτέλεσε και συναυλιακά τη δυνατότερη στιγμή του δίσκου ενώ το live συνεχίστηκε σε λογική αντίστροφης χρονολογικής σειράς, από τον πιο πρόσφατο δίσκο στον παλαιότερο. Από τις πιο συγκινητικές στιγμές, η ακουστική εκτέλεση του αφόρητα ερωτικού “Are you There?” και αδιαμφισβήτητη κορύφωση με τα θρυλικά εύθραυστα όνειρα, το “Fragile Dreams” απ’ το αριστουργηματικό “Alternative 4” του 1998. Ίσως η εμμονή σε πιο καινούρια τραγούδια να κόστισε απ’ το set list και στο αφοσιωμένο κοινό, “ύμνους” του συγκροτήματος, όπως το “Lost Control”, ωστόσο η επιλογή από την αξιόλογου μεγέθους δισκογραφία τους ήταν ικανοποιητική και το δίωρο performance συνεπές και απολαυστικό. Αυτό ειδικά το τελευταίο χρωστάει αδιαμφισβήτητα πολλές από τις δάφνες του στα αιθέρια και ταυτόχρονα στιβαρά φωνητικά της Lee Douglas, αδελφής του πρώτου drummer της μπάντας, John Douglas, η είσοδος της οποίας στο σχήμα το 2010 ως μόνιμης vocalist έδωσε όλες τις υπολειπόμενες λύσεις στα όποια φωνητικά ζητήματα της μοναδικής ατμόσφαιρας των Anathema.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το πιστό κοινό των Anathema αποχώρησε από τον ασφυκτικά γεμάτο και υπερθερμασμένο χώρο του Stage Volume 1 χωρίς το encore που επίμονα ζήτησε, ωστόσο κατά γενική ομολογία χορτασμένο. Παρέες παρέες ή ζευγάρια ζευγάρια έβγαιναν στην Αγίας Ελεούσης, φορτωμένοι με λυκειακές και μετεφηβικές αναμνήσεις, με σύννεφα νοσταλγίας να αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια τους και αόριστα σχέδια να ψάξουν να βρουν ξεχασμένες κασσέτες και αντιγραμμένα cd από τον μεγάλο αδελφό σε ντουλαπάκια αυτοκινήτου και στα πάνω πάνω ράφια της δισκοθήκης.
